5 παγκίτες της Marvel και της DC που θα μπορούσαν να έχουν δική τους ταινία

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Είδα πριν λίγες μέρες το τελευταίο «Θορ». Δεν ξετρελάθηκα για να πω τη μαύρη μου αλήθεια. Πολύς χαβαλές, πολλή καβλάντα, σαν να έβλεπες ένα κράμα «Μάρβελ» με ολίγη από γκάφες τύπου Πίτερ Σέλερς και κάτι μούτες Τζιμ Κάρεϊ στη «Μάσκα», χωρίς καν τις ποδάρες της Κάμερον Ντίαζ. Όπως δεν είχα ξετρελαθεί και με το καινούργιο «Σπάιντερμαν». Πολύ εφηβικό, λίγο σαχλαμαρέ το σενάριο, άντε να κάνουμε μια τρίτη προσέγγιση πάνω στην ταινία και να βάλουμε καινούργιο πρωταγωνιστή, την ώρα που ακόμα ψάχνω να βρω τι τους έφταιγε στον προηγούμενο, τον Άντριου Γκάρφιλντ, πέρα από το γεγονός ότι είναι συνεπώνυμος διάσημου πορτοκαλί γάτου. Παράλληλα, στα «προσεχώς» στον κινηματογράφο, είδα το τρέιλερ του«Black Panther». Λίγο έλεος κάπου… Κεσκεσέ «Black Panther»; Από πού κι ως πού θα αποκτήσει ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ δική του ταινία;  Αλλά δεν είναι το πρόβλημα μόνο η Μάρβελ. Είναι και η DC. Το «Justice League» που είχα δει πριν λίγο καιρό μου άρεσε αρκετά, αλλά τα «Batman vs Superman» δεν με ξετρέλανε – όταν από τον Μπέιλ πας στον Άφλεκ, είναι σαν να πηγαίνεις από τον Μάικλ Τζόρνταν στον Θύμιο Μπακατσιά, με κάθε σεβασμό στον Έλληνα άσο. Κι όταν διάβασα ότι σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στο «Justice League», είναι στα πλάνα να αποκτήσουν τη δική τους ταινία, μονολόγησα ένα μεγαλοπρεπές «ε, δεν μας χέζετε επιτέλους;», οργισμένο αλλά και αποφασιστικό.  

Η μια ερμηνεία θα ήταν «Βαϊμάκη, μεγάλωσες, λογικό είναι να μην σου μιλάνε το ίδιο οι ταινίες αυτές, που απευθύνονται κυρίως σε μικρότερους». Θα με πλήγωνε αυτό αλλά θα το δεχόμουν, σαν φυσική εξέλιξη της ζωής αν ίσχυε. Αλλά δεν ισχύει: το «Captain America – Civil War» το βρήκα εξαιρετικό, το επόμενο ραντεβού των «Avengers» στο «Infinity», βάζω στοίχημα το τυχερό μου εσώρουχο ότι θα σπέρνει και θα δέρνει, άρα το θέμα δεν είναι ηλικιακό. Ίσως είναι ότι έχουμε γκώσει στις ταινίες που πατάνε πάνω στα κόμικς, έχουμε πλέον μια τεράστια ποσότητα μέσα στην κινηματογραφική σεζόν, την οποία δεν μπορούμε να «μεταβολίσουμε». Ίσως το πρόβλημα να είναι ότι ως Χόλιγουντ κάπως έχουμε στερέψει από καλές ιδέες, κάπως τα καλά σενάρια όλο και λιγοστεύουν, κάπως έχουμε βρει την ευκολία μας με τις κινηματογραφικές μεταφορές όλων αυτών των κόμικς, που φέρνουν εύκολα και μπόλικα έσοδα και δεν χρειάζεται να το παιδεύουμε και πολύ. «Πιάσε εκεί δυο κιλά Μάρβελ, α, και πού’ σαι μάστορα, βάλε και μισό κιλό DC. Ναι, ναι, θα το κάψουμε κυρ-Στέφανε». Με αφορμή όλου αυτού του overload σούπερ ηρώων, που ανάθεμά με δηλαδή αν είναι σούπερ ήρωες όλοι τους, κάθισα και σκέφτηκα τι άλλο μπορεί να μας επιφυλάσσει το Χόλιγουντ, ποιον άλλον «σούπερ – ήρωα» ντύνουν αυτή την εποχή με μια γαμάτη στολή και ετοιμάζονται να τον ρίξουν στην «πίστα». Διότι αν έχει δική του ταινία ο υπερφυσικός «Πρίγκιπας της Ζαμούντα», ο «Black Panther», τότε όλος ο κόσμος μπορεί να έχει τη δική του, σούπερ – ταινία.

Είναι ο Σαμ Ουίλσον. Ή ο «Falcon». Σαν να λέμε «Το Γεράκι». Φοράει μια στολή με φτερά και πετάει. Και αυτό είναι το μοναδικό του χάρισμα. Τα φτερά τον κάνουν σούπερ – ήρωα. Μάλιστα… Με άλλα λόγια, είναι τόσο ήρωας, όσο και μια σερβιέτα με φτερά. Είναι τόσο «Εκδικητής», όσο και ένα περιστέρι που χέζει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Από πού κι ως πού ρε φίλε ο «Falcon» να είναι «σούπερ – ήρωας»; Τι το σούπερ – ηρωικό έχει ένας τύπος, πέραν του ότι έχει βύσμα τον Κάπτεν – Αμέρικα, ώστε να μπαίνει δίπλα σε έναν θεό όπως είναι ο Θορ, έναν τύπο που γίνεται πράσινος και κτηνάρας όπως ο Χάλκ ή μια τύπισσα όπως η Γουάντα Μάξιμοφ, η οποία με τη δύναμη της σκέψης ανεβοκατεβάζει κτίρια; Ρε αλλοίμονε Γέρακα, ξεχνάς ότι σε ξεβράκωσε ο «Ant Man», στην πρώτη του αποστολή, σε εκείνη την ταράτσα; Ότι σου έκανε τη στολή βίδες; Ότι έτρεχες και παρακαλούσες να μη βγει παραέξω; Στα κόμικς, υποτίθεται ότι ο Γέραξ έχει την «υπερφυσική ικανότητα» να βλέπει μέσα από τα μάτια των πουλιών. Στις ταινίες, σόρι, αλλά δεν βλέπει ούτε το πουλί του… Προτεινόμενοι τίτλοι; «Falcon Crest», «Αν ήταν το βιολί, πουλί», «Μαύρο Γεράκι – Η κατάρριψη», όταν πέφτει και τσακίζεται.  

Στα κόμικς, η θεία Μέι ήταν η γιαγιάκα που όλοι περίμεναν να δουν (το ίδιο και στην έκδοση με τον Τόμπι Μαγκουάιρ. Στην τρίτη προσέγγιση του Ανθρώπου – Αράχνη, κάποιος, για κάποιο λόγο, που ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω, αποφάσισε ότι η θεία Μέι, πρέπει να δείχνει όπως η απόλυτη μιλφάρα Μαρίσα Τομέι. Μέχρι κι ο Σταρκ, όταν την είδε, του έπεσε κάπως το σαγόνι στο πάτωμα, μιλώντας στον έφηβο Σπάιντερμαν και λέγοντάς του κάτι, του τύπου «η ιδιαιτέρως ελκυστική θεία σου». Και η αλήθεια είναι, ότι αν σκεφτούμε τον έφηβο Άνθρωπο – Αράχνη, να ζει στο ίδιο σπίτι με μια θεία η οποία έχει την προστυχόφατσα και τις αναλογίες της Μαρίσα Τομέι, καταλαβαίνει κανείς ότι τα βράδια του μπορεί να έχουν μια εσάνς από Pornhub με ολίγη από Brazzers. Αλλά μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας: αν μπορούν όλοι να έχουν μια δική τους «σούπερ – ταινία», γιατί όχι και η θεία Μέι; Ως η γιαγιάκα που όσο περνάνε τα χρόνια, αντί να γερνάει και να πατσουρεύει, γίνεται όλο και πιο νέα και πιο σέξι. Ως αυτή που ξεκίνησε την καριέρα της με άσπρα μαλλιά και κότσο και στην πορεία του χρόνου τα μαλλιά της σκούρυναν, τα στήθια της μεγάλωσαν, τα ντεκολτέ της μίκρυναν, οι φούστες της ανέβηκαν μερικά εκατοστά και έμαθε να ισορροπεί περίτεχνα πάνω σε τακούνια. Η θεία Μέι μπορεί να είναι η «Μπότοξ – Γούμαν» ή η «Eternal Youth» ή η «Super Milfeto» ή «Θεία Μιλφ-έι» και να σαρώσει τα ταμεία.

Είναι ο απόλυτος θεούλης. Είναι ο άνθρωπος πίσω από ΚΑΘΕ χαρακτήρα της Μάρβελ. Είναι ο Πατριάρχης. Είναι ο καλός παππούλης. Είναι αυτός που έχει κάνει ένα πέρασμα από ΟΛΕΣ τις ταινίες της Μάρβελ. Όχι απλά τον αγαπάμε, αλλά τον ψάχνουμε σε κάθε ταινία, να δούμε πού θα εμφανιστεί, τι θα πει, αν θα είναι ο θυρωρός ή θα τριγυρίζει με δυο γκομενάκια αγκαλιά, αν θα είναι ένας περαστικός ή οδηγός λεωφορείου. Αλλά είναι πάντα εκεί. Δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας. Κι αν ένας άνθρωπος αξίζει μια ταινία για πάρτη του, αυτός είναι οΣταν Λι– κι επειδή δεν είναι και στην πρώτη του νιότη, ας τρέξουμε να την κάνουμε όσο προλαβαίνουμε.

Τι ρόλο θα μπορούσε να υποδυθεί ο Τεράστιος; Έναν Σούπερ Γέρο – Σάτυρο ενδεχομένως, έναν Χιου Χέφνερ που θα παρέμενε ντούρος και πηδήκουλας χωρίς Βιάγκρα και άλλα «ανυψωτικά μηχανήματα». Ή έναν Σούπερ – Παππού, που θα τον βλέπουν οι ληστές να βαδίζει με δυσκολία, θα προσπαθούν να τον ληστέψουν και στο τέλος θα τους βάζει την περπατούρα, υπόθετο. Σκεφτείτε το «Κοκούν» και τα ΚΑΠΗ που έπαιζαν εκεί, με υπερφυσικές δυνάμεις. Σκεφτείτε τον στην ουρά του ΙΚΑ, να περιμένει για το επίδομα, να είναι ένας υπάλληλος αγενής που τεμπελιάζει και κοροϊδεύει τα γεροντάκια και τον Σούπερ – Παππού να τον βάζει στη θέση του. Μιλάμε για τρομερή εισπρακτική επιτυχία στην τρίτη ηλικία, μιλάμε για σινεμά όπου θα φεύγουν οι πάπιες και οι καθετήρες στον αέρα. Προτεινόμενοι τίτλοι: «Παππού, τους δέρνεις πού και πού;», «Τρίτη ηλικία και στα μούτρα σας», «Stan the Man», «Καμ του Πάπου».  

Είναι πάντα εκεί. Σεβάσμιος, στιβαρός, κομψός, με τρόπους και συμβουλές A class. Όποιος κι αν τον έχει υποδυθεί, από τις παλιές ταινίες του Μπάτμαν μέχρι τις τελευταίες (τεράστιος ο Μάικλ Κέιν), ακόμα και στο τηλεοπτικό «Γκόθαμ», ο Άλφρεντ είναι πάντα η ήρεμη δύναμη. Πάνω απ’ όλα, είναι αυτός που μεγάλωσε τον Μπρους Γουέιν σαν παιδί του, από τότε που πέθαναν οι γονείς του, αφού ο μικρός Μπρους δεν είχε στον ήλιο μοίρα, ούτε θείο, ούτε θεία, ούτε παππού και γιαγιά και μεγάλωσε με έναν πιστό υπηρέτη – και μεγάλωσε υπέροχα.

Είχαμε λοιπόν τον Ρόμπιν να πλαισιώνει κάποια στιγμή το Μπάτμαν. Μάλιστα, κάθε ήρωας που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να έχει έναν λακέ, έναν μικρό για τα θελήματα. Κάποια στιγμή, συνεργάστηκε με την «Catwoman». Τι να κάνουμε, τη βάλαμε στο κρεβάτι και την καρδιά μας και απέκτησε δικαιώματα… Κάρχιες… Μήπως έφτασε και η ώρα του Άλφρεντ να αποκτήσει τη δική του υπόσταση;

Ο Άλφρεντ ξέρει όλα τα μυστικά του Μπάτμαν: πού είναι το κρησφύγετο, που κρύβει τα μπλιμπλίκια του, με ποιαν πέρασε το βράδυ, πώς το πίνει το τσάι. Τον έμαθε πολεμικές τέχνες, τον ώθησε να καταπολεμήσει τις φοβίες του και να κατέβει σε εκείνη την καταραμένη σπηλιά με τις νυχτερίδες. Άρα από ξιλίκι ξέρει. Καλούς τρόπους έχει. Κατέχει ποιο μέρος του ανθρώπινου σώματος του αντιπάλου καρφώνεις με το μαχαίρι του βουτύρου και ποιο με το κουζινομάχαιρο. Πώς να ακινητοποιήσεις αντίπαλο με το κουταλάκι του γλυκού. Πώς μια γραβάτα μετατρέπεται στο απόλυτο φονικό εργαλείο και πώς τυφλώνεις τον εχθρό με ένα καλογυαλισμένο σκαρπίνι. «Alfred knows» θα μπορούσε να λέγεται. Ή «Ο Σούπερ – Ζαμπούνης». «The House Keeper» θα μπορούσε να είναι μια πρόταση ή έστω «Αλ-φρέντο καπουτσίνο».

Τον αγαπάω αυτόν τον τύπο. Κυρίως διότι η παραγωγή επέλεξε για το ρόλο του «κλαδιά», να χρυσοπληρώσει τον Βιν Ντίζελ, για να παίξει ένα δεντρύλλιο, παρόλο που ΔΕΝ φαίνεται η φάτσα του, ΔΕΝ φαίνονται τα μούσκουλά του και ΔΕΝ ακούγεται η βαθιά, βραχνή, χαρακτηριστική του φωνή, μια που σε δυο ολόκληρες ταινίες λέει μία φράση όλη κι όλη, αρκετές φορές. Θα έλεγε βέβαια κάποιος, ότι με αυτό τον τρόπο η παραγωγή εξάντλησε, ρούφηξε μέχρι τελευταίας σταγόνας κάθε ικμάδα υποκριτικής ικανότητας του Βιν Ντίζελ, σχόλιο από το οποίο παίρνω κατευθείαν χαώδη απόσταση.

Η ταινία λοιπόν μπορεί να ακολουθεί τη ζωή του Γκρουτ, από τότε που ήταν ρίζα, στη συνέχεια που μεγάλωσε και έγινε κλαδάκι, όταν μίλησε για πρώτη φορά και είπε «I am Groot», μέχρι που έγινε κοτζάμ μαντράχαλος, ένα περήφανο και λεβέντικο δέντρο. Να μας δείχνει περιπέτειες με φωτιές και εμπρηστές. Με παράνομους υλοτόμους. Να τα βάζει με το «Στρατηγό – Άνεμο», να καπνίζει τα αναμμένα αποτσίγαρα που πετάνε οι ασυνείδητοι, να σώζει σκίουρους και κουκουβάγιες από την εξάλειψη, να βάζει τον κορμό του ως φράγμα απέναντι στα ορμητικά νερά του ποταμού. Πάντα με γλυκιά φατσούλα, πάντα με «I am Groot» στο στόμα, με ηρωισμό, με αυταπάρνηση, όπως στο φινάλε του «Guardians of the Galaxy». Με έναν τίτλο όπως «Η εκδίκηση της Καστανιάς» ή «Ω έλατο, ω έλατο, μ’ αρέσεις πώς μ’ αρέσεις». Ή ακόμα καλύτερα «I am SUPER Groot» ή «Το παιδί μας, μίλησε!»