Ήταν Μάιος του 2005 θυμάμαι. Έχω πάει σινεμά με τα αδέρφια μου, απίστευτα συγκινημένος και κυρίως τρελαμένος που θα δω το μεγάλο τέλος στην prequel τριλογία του Star Wars, το «Revenge of the Sith» και έχω φτάσει έγκαιρα προκειμένου να δω τα τρέιλερ. Μέσα στην παρέλαση ταινιών, από «Χάρι Πότερ», «A History of Violence» και «Παρθένος Ετών 40» υπήρχε και αυτό:
Η «μαυρίλα» του Βαλ και του Τζορτζ
Μετά το σύντομο αυτό βίντεο η τρίχα σηκώθηκε. Και δίκαια. Θυμάμαι να κοιτάζομαι στα μάτια με τον μικρό μου bro και χωρίς λέξεις να έχουμε πει τα πάντα. Το τρέιλερ του νέου Μπάτμαν φαινόταν πειστικό, πιο σκοτεινό και σίγουρα απρόβλεπτο, σοβαρό και το κυριότερο ικανό να τον απομακρύνει από τη γενικότερη κατηφόρα που είχε πάρει εκείνα τα χρόνια.
Είπα κατηφόρα ε; Μην με κατηγορείς. Ξέρω τι λέω. Διότι πριν το 2005 είχαμε ζήσει την απόλυτη φρικαλεότητα. Τα θυμάσαι ή να στα ξαναθυμίσω; Στολές πιο τραγικές… πεθαίνεις (με θηλές, χαράδρες και γράμμωση λες και κάνει κοιλιακούς η στολή), πλοκές που ούτε για τα animated series δεν αντέχαμε, κακούς που να τους έφτυνες… θα πνίγονταν (βλέπε Two-Face του Τόμι Λι Τζόουνς ή Mr. Freeze του Άρνι), και άλλα πολλά, μόνο αρνητικά.
Και τέλος το χειρότερο. Αντί να έχουμε ως πρότυπο τον Μπάτμαν του τεράστιου Μάικλ Κίτον, στο μυαλό μας έρχονταν οι περαστικοί Βαλ Κίλμερ και Τζορτζ Κλούνεϊ, «τσιράκια» του σκηνοθέτη Τζόελ Σουμάχερ στην καταστροφή του ήρωα. Με λίγα λόγια ο Μπρους Γουέιν και το alter ego του, Μπάτμαν ήταν πλέον καταδικασμένοι στα μάτια μας μετά τα «Batman Forever» και «Batman and Robin» του 1995 και 1997 αντίστοιχα.
Για αυτά τα δύο τερατουργήματα έχουν γραφτεί πολλά, τα οποία κατέκλεισαν το κυτίο παραπόνων της Warner. Η ίδια η Warner Bros με τη σειρά της έγινε Warner… πίσω και έκτοτε άφησε εντελώς στην τύχη του τον απόλυτο ήρωα των παιδικών μας χρόνων.
Και κάπου εκεί ήρθε ο Κρίστιαν Μπέιλ προκειμένου να αναστήσει τον ήρωα και να μας κάνει έστω και προσωρινά να τον ξαναθαυμάσουμε. Αυτό όμως που δεν μπορούσαμε με τίποτα να διανοηθούμε ήταν ότι ο 44χρονος από σήμερα Βρετανός ηθοποιός δεν τον έφερνε ξανά στις ζωές μας, αλλά του έδινε μια διαφορετική υπόσταση. Πιο ενδιαφέρουσα, πιο βαθιά, πιο τρομακτική και αγωνιώδη. Έναν χαρακτήρα που συνεχώς έδινε καινούργια πράγματα στο κοινό αναλόγως την απειλή που είχε να αντιμετωπίσει.
Η πινελιά του Νόλαν
Σύμφωνα με τα όσα έχει πει άλλωστε ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας του «Σκοτεινού Ιππότη», Κρίστοφερ Νόλαν, ο Μπέιλ διέθετε την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως που χρειάζεται ο τραυματισμένος χαρακτήρας του Μπρους Γουέιν. Για αυτό κιόλας και προτιμήθηκε ανάμεσα σε σπουδαία ονόματα τύπου, Τζέικ Τζίλεγχαλ, Χένρι Καβίλ (πού πας αγόρι μου;), Κίλιαν Μέρφι και Χιθ Λέτζερ (πάλι καλά).
Το «Batman Begins» ήρθε τελικά στις αίθουσες τον Ιούνιο του 2005, κάνοντας την ιδανική εισαγωγή στο να μπορέσουμε για πρώτη φορά στα χρονικά να μπούμε στη συνάρτηση του προβληματισμένου Μπρους Γουέιν/Μπάτμαν και στο γιατί επέλεξε να καταπολεμήσει το έγκλημα. Μέσα από τα σκοτεινά σκηνικά του Νόλαν αφεθήκαμε σε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό σε σχέση με αυτόν που είχαμε συνηθίσει από τα κόμικ. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αισθανόσουν ότι αυτός ο τύπος με τη μάσκα και τη μπέρτα να υπάρχει στα αλήθεια.
Και γιατί αυτό; Γιατί ένιωθες πως όσο βάρος κουβαλούσε ο Μπέιλ μέσα στα μάτια του, όσο στιγματισμένος κι αν ήταν από το θάνατο των γονιών του, την ικανότητα να δέρνει αλήτες και παρά τα πλούτη και την playboy persona που έδειχνε στον έξω κόσμο, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας από μας.
Ο Μπάτμαν που έμεινε στις καρδιές μας
Και αφού τις «έπαιξε» με τη μαφία, πήγε να χάσει επικά από τον Scarecrow - παρότι τον τσάκισε στο τέλος – και τελικώς προδόθηκε από τον δάσκαλό του Ραζ Αλ Γκουλ, ο Μπέιλ έπρεπε πλέον να κάνει ένα βήμα παραπάνω λόγω των υψηλών προσδοκιών που είχε δημιουργήσει. Ο Νόλαν άλλωστε είχε φροντίσει να του ανεβάσει δραματικά το δείκτη δυσκολίας στα επόμενα δύο sequel.
Το 2008 στο «The Dark Knight» είδαμε τον Μπάτμαν του Μπέιλ να βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. Απέναντί του δεν υπήρχε πλέον ένας εγκληματίας που μπορούσε απλώς να τον σαπίσει και να καθαρίσει. Δεν αρκούσε απλώς να τον πιάσει να τον κρατήσει στη στενή, ενώ σίγουρα δεν μπορούσε να τον χτυπήσει στη λογική. Και το κυριότερο, σε κάθε του κίνηση ο μεγάλος του αντίπαλος σαν είδωλο στον καθρέπτη έκανε την αντίθετη και χειρότερη δυνατή ενέργεια. Ναι, αυτός ήταν ο Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ.
Και αν θεωρητικά πιστεύαμε ότι ο Μπάτμαν τουλάχιστον σωματικά υπερείχε του αντιπάλου του και πως κάπως θα σκαρφιζόταν μέσω των γκάτζετς και της ιδιοφυΐας του να επικρατήσει, ήρθε το 2012 ο Μπέιν του αγαπημένου μας Τομ Χάρντι και τα ισοπέδωσε κυριολεκτικά όλα. Όλα όμως.
Και τη Γκόθαμ και τον ίδιο το Σκοτεινό Ιππότη.
Ξαφνικά Λέτζερ και Χάρντι θεοποιήθηκαν καθώς αποτέλεσαν δύο από τους τρομακτικότερους και καλύτερους villains που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι που αδικεί τον Μπέιλ.
Διότι όσοι γαμάτοι και ανίκητοι φαίνονταν Τζόκερ και Μπέιν, ο Μπέιλ βρήκε τον τρόπο να μας παρουσιάσει έναν εξίσου ισορροπημένο Μπρους Γουέιν/Μπάτμαν αφήνοντας την πιο ισχυρή παρακαταθήκη για τον ήρωα όσα χρόνια και αν περάσουν. Δεν έχει να κάνει που στο τέλος της κάθε ταινίας ο ήρωας κατάφερνε να υπερκεράσει το εμπόδιο των εχθρών του. Αυτό ήταν θέμα του Νόλαν.
Η μεγάλη μαγκιά του Κρίστιαν Μπέιλ είναι ότι διαρκώς μας έδειχνε έναν Γουέιν προβληματισμένο, και σε κάθε ταινία με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τον κακό και τις περιστάσεις. Στο «The Dark Knight» μας έπεισε ότι γινόταν θυσία για το γενικότερο καλό, αδιαφορώντας για το ότι θα τον μισούσε ο κόσμος. Σκληρό. Στο δε «The Dark Knight Rises» φανέρωσε και την ευαίσθητη πλευρά κάτω από τη σκληράδα του. Εκείνη που δεν άντεχε να βλέπει τον κόσμο του να διαλύεται από έναν μανιακό και εκείνον να κάθεται άπραγος σε μια φυλακή.
Δεν υπήρξε φορά που να στοιχηματίζαμε το χέρι μας ότι θα κέρδιζε τον κακό στο τέλος. Προς θεού, όχι επειδή ήταν light ή δεν πιστεύαμε σε εκείνον, αλλά γιατί ήταν πάνω από όλα ανθρώπινος. Χρειάστηκε πολλές φορές να τις «φάει» προκειμένου να σταθεί στα πόδια του και τελικώς να βγει νικητής.
Και αυτό είναι που πρεσβεύει άλλωστε ο Μπάτμαν του Κρίστιαν Μπέιλ. Εσένα, εμένα, εκείνον, τον διπλανό, τον απέναντι. Τον άνθρωπο ο οποίος πέφτει, και απέναντι σε όλες τις δυσκολίες μαθαίνει να ξανασηκώνεται.
Για αυτό και η τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη θα είναι μοναδική όσα χρόνια και αν περάσουν. Ο «Dark Knight» θα είναι πάντα η αιτία που οι υπόλοιπες ταινίες της DC (ακόμα και της Marvel) δεν μπορούν να αγγίξουν την τελειότητά του.
Και ο Κρίστιαν Μπέιλ θα είναι πάντα ο λόγος που δύσκολα κάποιος θα ξαναφορέσει με αξιώσεις τη μαύρη στολή του Σκοτεινού Εκδικητή της Γκόθαμ Σίτι.
