Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, οι εταιρείες παραγωγής τον έλεγαν «περίεργο». Ήταν ο τύπος που του άρεσε «να παίζει με τα πτώματα». Που οι ταινίες του είχαν περισσότερο αίμα από όλα τα splatter μαζί. Που προτιμούσε να γράφει ο ίδιος την μουσική για αυτές, έτσι ώστε να είναι σίγουρος πως έχει πιάσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα χωρίς να αλλάζει τους συνθέτες σαν τα πουκάμισα.
Οι περισσότερες ταινίες που έχει κάνει στην καριέρα του τα έκαναν μαντάρα εισπρακτικά, αλλά συνεχίζουν να πουλάνε μέχρι και σήμερα αγγίζοντας την ταυτότητα των κλασσικών καλτ. Η «κατάρα» αυτή έχει όνομα.
Λέγεται John Carpenter και σήμερα έκλεισε τα 76.
Μπορεί να είναι γνωστός ως Master of Horror, αλλά είναι υπεύθυνος και για ένα πλήθος ταινιών που ακροβατούν μεταξύ περιπέτειας και θρίλερ. Μετά από 45 και βάλε χρόνια στη κινηματογραφική βιομηχανία, εμείς οι νεότεροι καταλήγουμε σε ένα βασικό συμπέρασμα: ότι ο κόσμος στα 70s δεν ήταν έτοιμος για τον John Carpenter. Εμείς όμως τον μάθαμε, τον αγαπήσαμε και όσο περνούν τα χρόνια αναγνωρίζουμε τα μαργαριτάρια ενός δικού του ξεχωριστού σινεμά, μακριά από την κλασσικούρα και την βαρετή Χολιγουντιανή συνταγή. Χρόνια πολλά Άρχοντα του Σκότους.
Σκέψου τι εντυπώσεις άφησε ο Christopher Lee.
1. Escape from New York
Λίγοι ξέρουν πως ο Nick Castle, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Michael Myers στο Halloween, είναι και ο αρχικός σεναριογράφος του Escape from New York, της ταινίας που μας μεγάλωσε όλους. Ο Snake Plissken δεν αποτέλεσε μόνο την αφορμή για την μετέπειτα γέννηση των post-apocalyptic ηρώων (σ.σ.: τον ζήλεψε μέχρι και ο George Miller με το Mad Max του), αλλά υπήρξε και έμπνευση για κόμιξ και βιντεοπαιχνίδια (βλέπε Solid Snake). Η ταινία ανήκει σε εκείνες που δεν παλιώνουν ποτέ. Καλτ κλάσικ, με τον κόσμο να έχει διαλυθεί, τη Νέα Υόρκη να θεωρείται εγκληματική ζώνη και ένα ακέφαλο Άγαλμα της Ελευθερίας να προκαλεί ανατριχίλα στο δέρμα του μέσου Αμερικάνου. Ο Carpenter μπορεί να θεωρείται αυθεντία στα θρίλερ, αλλά πραγματικά ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν ότι έθεσε ταις βάσεις για τις περιπέτειες, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα.
2. Assault on Precinct 13
Πολύ πιθανόν να έχεις δει το remake του 2005 με τον Ethan Hawke και τον Laurence Fishburne. Ο Carpenter δεν ήταν βέβαιος για αυτή την ταινία. Είχε δυσκολευτεί να βρει τα χρήματα και ακόμα και την τελευταία στιγμή, αναρωτιόταν μήπως έπρεπε να προτείνει την παραγωγή ενός θρίλερ. Όταν αποφάσισε πως θα ξεκινήσει τα γυρίσματα, πήρε και την απόφαση ότι αυτή η ταινία θα έχει όλη την βία και το αίμα που της αρμόζει. Για την ακρίβεια, στην άκρως συντηρητική Αμερική του 1976, η ταινία πέρασε και δεν άγγιξε. Έπρεπε να γίνει η προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου 1 χρόνο αργότερα, για να κερδίσει την εύνοια των κριτικών για μία από τις καλύτερες ταινίες δράσης των 70s. Όπως και με τις περισσότερες ταινίες του, έτσι και αυτή, όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο κλασσική γίνεται.
3. Big Trouble in Little China
Χιουμοριστική περιπέτεια με νότες από θρίλερ, μόνο ο Carpenter θα μπορούσε να φτιάξει. Πριν από αυτή την ταινία, είχε προηγηθεί η συνεργασία του με τον Kurt Russell στο Escape from New York, οπότε δε του ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο να διαλέξει τον κεντρικό ήρωα (αν και σκεφτόταν τον Jack Nicholson). Εισπρακτικά θεωρήθηκε αποτυχία, αλλά η ταινία σήμερα είναι τόσο καλτ, που ακόμη και αν δεν είσαι φαν του Carpenter, θα έχεις πιάσει τον εαυτό σου να την έχει πετύχει σκηνές στην τηλεόραση. Ο κακός χαμός που συνέβαινε, δεν σε έπειθε για ταινία του Carpenter. Chinatown, ένας νταλικέρης, Κινέζικες συμμορίες και ο James Hong στον ρόλο ενός υπεραιωνόβιου μάγου που προσπαθεί να αναστηθεί στη ζωή. Έχει γέλιο, έχει ξύλο, έχει τέρατα. Και παραμένει ένα από τα πιο κλασσικά φιλμ με υπογραφή Carpenter.
4. The Thing
Αν εξαιρέσεις τα Alien του Ridley Scott, το Thing είναι ίσως από εκείνες τις ταινίες που έθεσαν τις βάσεις για τo splatter horror. Ακόμη ένας Kurt Russell στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να προσπαθεί να τα βάλει με μία εξωγήινη μορφή ζωής. Επηρεασμένος από την συγγραφική δουλειά του H.P. Lovecraft,ο Carpenter θεωρεί μέχρι και σήμερα το Thing ως το πρώτο κομμάτι της Apocalypse τριλογίας του, με τις άλλες δύο ταινίες να απαρτίζονται από το Prince of Darkness και το Mouth of Madness. Αυτό που μας έμεινε κυρίως από την ταινία -που άργησε πολύ για να θεωρηθεί κλασσική από τους κριτικούς- ήταν τα ειδικά εφέ. Για το 1982, ήταν ό,τι καλύτερο χειροπιαστό μπορούσε κανείς να βρει, με στόχο να γίνει όσο φρικιαστικό πρέπει για να σε πείσει για την εξωγήινη απειλή που θα αφάνιζε τη Γη. Το αγαπάμε μέχρι σήμερα.
5. Halloween
O Guillermo del Toro είχε πει κάποτε σε μία συνέντευξη του. «Χωρίς τον Michael Myers από το Halloween του John Carpenter, δεν θα είχαμε την εικονική σκηνή όπου το θύμα τρέχει να κρυφτεί από τον δολοφόνο». Μπορεί με το μάτι που την βλέπεις σήμερα, να μην σου λέει και πολλά. Όμως πίσω στο 1978, χρειαζόσουν ατμόσφαιρα για να κάνεις τον κοσμάκη να ουρλιάξει. Και αυτό, ο Carpenter ήξερε πάντα πώς να το καταφέρνει με τον δικό του τρόπο. Γνωρίσαμε μέσα από το Halloween, έναν διαφορετικό antihero. Ο 6χρονος Michael Myers μεγάλωσε, πήρε το μαχαίρι του και φρόντισε να ζωγραφίσει ματωμένα χαμόγελα από αυτί. Μία μεγάλη στιγμή για τον Carpenter και μία τεράστια θρίλερ, με τον δρόμο να ανοίγει για ακόμη περισσότερους φρικιαστικούς ήρωες. Επίσης όταν με 300 χιλιάρικα μπάτζετ φέρνεις 70 εκατομμύρια, πως ακριβώς το λες αν όχι επιτυχία;
