Δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρός καλλιτέχνης, που να σέβεται τον εαυτό του, και να μη σέβεται τις blues καταβολές του είδους που υπηρετεί. Που να μην ξυπνά κάθε πρωί και να ανάβει ένα κερί σε αυτό το αθάνατο είδος, ευχαριστώντας όλους όσοι μάς το δίδαξαν σαν το αλφάβητο στα πρώτα χρόνια του σχολείου.
Αν σήμερα ξαναερχόταν στη ζωή ο άνθρωπος που σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή, αφού πρώτα θα απορούσε με την ματαιόδοξη πορεία που χάραξε η μουσική ιστορία, πριν ξαναπιάσει τη Fender στα χέρια του για ένα ταξίδι στον χρόνο, θα στεκόταν μπροστά στο μικρόφωνο και με επιτακτικό-επαναστατικό, αλλά συνάμα ερωτικά ήρεμο ύφος και θα μας ζητούσε να κοιτάξουμε πίσω πριν προσπαθήσουμε να πάμε μπροστά.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Jimi Hendrix. Πριν πάρει την πρώτη του κιθάρα στα 15 του χρόνια, πριν ξεκινήσει να παίζει σε υπόγεια για να φτάσει σε κορυφαίες συναυλίες με κορυφαίους μουσικούς, πρώτα σεβάστηκε το παλιό και έπειτα ασπάστηκε την αναγκαιότητα του καινούριου. Και μία δεκαετία, του ήταν αρκετή για να καινοτομήσει, να πάει κόντρα στην εποχή του και ταυτόχρονα να την προχωρήσει πολλά βήματα μπροστά.
Δεν ήταν μόνο η μοναδικότητά του αυτή που τον κάνει σήμερα πρωτοπόρο, αυθεντία. Η απάντηση βρίσκεται στα ίδια του τα λόγια: «Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, τότε θα αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα». Η δύναμη της αγάπης του Hendrix διοχετεύτηκε στην κιθάρα του έδωσε απαντήσεις στα «θέλω» και στα «πρέπει» της εποχής του, ενώ εκφράστηκε με τα παραμορφωμένα ντεσιμπέλ του ενισχυτή της ψυχής του.
Φουλ πρωτοπορία
Από όλα τα μουσικά θαύματα που έκανε ο αριστερόχειρας βιρτουόζος on stage, τις σπίθες που έβγαζε από την φλεγόμενη κιθάρα του, τις νότες που μόνο αυτός ήξερε να βγάζει κι ας μην ήξερε να τις διαβάζει (!), τις πρωτοποριακές και εκθαμβωτικές τεχνικές, τα αισθησιακά και εκστατικά riffs, τα χαοτικά solo, έκανε ένα θαύμα θαυμάτων που δεν έμεινε απλά στην ιστορία. Την άλλαξε κιόλας. Κατάφερε να παντρέψει τη blues με τη rock και να εξελίξει τη μουσική, να αλλάξει τον τρόπο που ο κόσμος την αντιλαμβανόταν και να την διδάξει με τέτοιο τρόπο όταν η εποχή την χρειάστηκε.
Κοιτάζοντας πλέον πίσω μας, στους ήχους, τους στίχους, τις νότες, τα solo και τη μουσική του Jimi Hendrix δεν βλέπουμε και ακούμε μόνο τον Jimi Hendrix. Γινόμαστε παρατηρητές μιας μουσικής αλληλουχίας, ενός κιθαριστικού «delay» που αντηχεί στο παίξιμο τόσων διαδόχων και αντιλαλεί στην κιθάρα, τις εμπνεύσεις και τις ιστορικές παρεμβάσεις του Jimi.
Δεν επινόησε τη μουσική, δεν εφηύρε την κιθάρα, δεν έφτιαξε το blues. Γεννήθηκε για τη μουσική, ταυτίστηκε με την κιθάρα και σεβάστηκε το blues. Με τέτοιο τρόπο μοναδικό που σαν μείξη όλων αυτών δημιούργησε αυτό που μπορούμε εύκολα εμείς σήμερα να αποκαλούμε rock.
Πριν από αυτό, όμως, ο Jimi Hendrix δόξασε το blues, το αντιμετώπισε με σεβασμό και δέος. Μετά από αυτό; Αφού ένωσε τα δεσμά του blues με το rock, του έδωσε τη βγαλμένη από το «Vox» πετάλι του επαναστατικότητα που απαιτούσε η εποχή. Έφτασε να γίνει πηγή έμπνευσης και επιρροής (αφού πρώτα εμπνεύστηκε ο ίδιος από τους Muddy Waters και B. B. King) για πολλούς μεταγενέστερους (λευκούς κυρίως) bluesmen, όπως ο τεράστιος Stevie Ray Vaughan.
Το «Voodoo child», το «Red house» και το «Little Wing» ήταν οι blues ύμνοι τους οποίους «βροντοφώναξαν» πολλοί εξ αυτών στην πορεία, για να τους κρατήσουν ζωντανούς στον χρόνο ή ακόμη και να τους διδάξουν στις νέες γενιές.
Κλείνοντας
Η επίδραση του Jimi στη μουσική ήταν πιο ιερή κι από τον ίδιο. Η εξέλιξη ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του και η επιρροή στους μουσικούς, που είτε συνυπήρξαν μαζί του είτε τον διαδέχτηκαν, η επιβεβαίωσή της. Ταυτόχρονα ήταν και η δικαίωση της σύντομης αλλά ριζοσπαστικής σε όλα τα επίπεδα δράσης του σε μία εποχή που μουσικά και κοινωνικά τον είχε ανάγκη. Και ήταν τυχερή που τον είχε. Ήταν τυχερός που την έζησε τη στιγμή που έπρεπε.
Όπως έλεγε και η βιογραφική ταινία για τον ίδιο: Η τύχη είναι με τους βιρτουόζους. Και ο Jimi είναι ακόμη μαζί μας.
