Δηλώνω εξαρχής ότι δεν ανήκω στους μουτζαχεντίν του «Star Wars». Μπορεί να ανήκω στη γενιά που είδε τα πρώτα τρία επεισόδια στο σινεμά λίγο αφού βγήκαν, να μεγάλωσα ουσιαστικά με «Πόλεμο των Άστρων», αλλά δεν μέτραγα και τις μέρες το Δεκέμβρη του ’15 για να βγει το Επεισόδιο 7 και να τρέξω πρώτος – πρώτος να το δω. Ούτε με είχε ενθουσιάσει, για να πω τη μαύρη μου αλήθεια.
Το «Last Jedi» όμως έτυχε να το δω την Πέμπτη, την πρώτη μέρα που προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες – και μια μέρα πριν τις ΗΠΑ, γατάκια Αμερικανοί. Και πέρασα υπέροχα, διότι στα δικά μου μάτια, είναι το καλύτερο «Star Wars» ever. Δεν θα σποϊλεριάσω προφανώς, δεν θα τη χαλάσω σε όλους εσάς που θα πάτε σήμερα ή τις επόμενες μέρες να το δείτε, απλά θα πω ότι έχει όλα τα συστατικά που πρέπει να έχει μια ταινία που ενώνει πολλές διαφορετικές δεκαετίες και γενιές, στη σωστή δοσολογία, με όσες τζούρες νοσταλγίας και συναισθήματος χρειάζεται για να γίνει γλυκιά αλλά όχι «πετιμέζι» και με όσα ειδικά εφέ «οφείλει» να έχει ένα «Star Wars», χωρίς ωστόσο να αναλώνεται η ταινία στο να προσπαθεί να σου δείξει, με τρόπο σχεδόν αγχωτικό, όσο γίνεται περισσότερες διαφορετικές εξωγήινες φάτσες. Το σενάριο ξεδιπλώνεται και κυλάει σαν χαλί που το αμολάς στις σκάλες, οι ερμηνείες έχουν το βάρος και το βάθος που περιμένει κανείς από μια τέτοια ταινία, η δράση είναι τόση όση πρέπει για να μην «κρεμάει» αλλά να μην ζαλίζεται το μάτι σου από ένα φωτόσπαθο που αναβοσβήνει συνεχώς και υπάρχει απόλυτος σεβασμός και συμβατότητα με αυτά που ξέρουμε και έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια.
To βίντεο με τις μαγευτικές τοποθεσίες των γυρισμάτων το έχεις δει;
Να πάτε να το δείτε το «Last Jedi»
Όχι μόνο οι φίλοι της σειράς, όχι μόνο οι φανατικοί και τα «αρρωστάκια», αλλά και όλοι εσείς που θέλετε να δείτε μια πραγματικά καλή ταινία – ειδικά αν το ηλικιακό σας background, σας βοηθά να επιστρέφετε πίσω σε εκείνα τα χρόνια… Εμένα με γύρισε στη δεκαετία του ’80 και σε εκείνα τα τρία απογεύματα που με πήρε ο πατέρας μου για να δούμε καπακωτά τον «Πόλεμο των Άστρων», «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» και «Η Επιστροφή των Τζεντάι». Με πήγε πίσω σε εποχές όπου οι ταινίες με ειδικά εφέ ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, ήταν το σούπερ – ουάου και όχι μια από τα ίδια, ήταν το πραγματικά καινούργιο και καινοτόμο κι όχι ακόμα μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους και ρομπότ.
Το είδα και ένιωσα ξανά λίγο παιδί στα 44 μου. Μοιράστηκα τον ενθουσιασμό των γύρω μου, που χειροκρότησαν στην αρχή της ταινίας, όταν εμφανίστηκαν τα αγαπημένα πλαγιαστά γράμματα, που υποδέχθηκαν με ντελίριο ενθουσιασμού τον Λουκ Σκαϊγουόκερ και τη Λέια (υπέροχος τρόπος για να πεις «καλό ταξίδι» στην Κάρι Φίσερ), όταν άναψαν φωτόσπαθα στην αρχή της ταινίας μέσα στην αίθουσα, με όλους αυτούς που ήρθαν με μπλουζάκια και αξεσουάρ ανά χείρας, στήνοντας ένα υπέροχο πάρτι γεμάτη πραγματική χαρά.
Και αν είναι να πάτε, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το ζήσετε όλο αυτό σε μια αίθουσα που πραγματικά μπορεί να απογειώσει αυτές τις 2,5 ώρες και να τις πάει – σχεδόν κυριολεκτικά – σε άλλο πλανήτη: εγώ την είδα στο Village στο Mall, στο καλύτερο 3-D που έχω δει ποτέ μου, στην αίθουσα Vmax Sphera», με 4Κ και Dolby Atmos ήχο. Μπορεί να σας μοιάζουν κινέζικα και ανεξήγητα όλα αυτά, αλλά για να το πω απλά και ξεκάθαρα, βλέπεις ταινία με την καλύτερη εικόνα και τον καλύτερο ήχο και το καλύτερο 3-D που μπορείς να βρεις στην Ευρώπη και μια τέτοια ταινία, αξίζει να τη ζήσεις με όλες τις αισθήσεις σου στο μάξιμουμ.
