«Θες κλόουν στο πάρτι σου» με ρώταγε η φουκαριάρα η μάνα μου που και που στο δημοτικό. Είμαι σίγουρος πως δεν κατάλαβε ποτέ γιατί την κοίταζα λες και μόλις είχα δει τροχαίο ατύχημα. Με θύμα το αγαπημένο μου κατοικίδιο.
Δε μπορούσε να αντιληφθεί πως προτιμούσα κάτι ανάμεσα σε Φρανκενστάιν και Δράκουλα παρά τους «γελωτοποιούς». Αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους που ντύνονται τέρατα με σκοπό να κάνουν τα παιδάκια να γελάσουν.
Ναι, τέρατα. Να με συμπαθάνε εκεί στο συνδικάτο των Κλόουν αλλά η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι φαντάζουν στα μάτια μου. Και πραγματικά παρότι θέλω να πιστεύω πως με διέπουν αρκετά δημοκρατικά αισθήματα, αν ποτέ τους απαγορεύσουν δια νόμου, δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ ενάντια στην αδικία. Θα κάνω τον Κινέζο. Θα σφυρίζω αδιάφορα. Και θα νιώθω μια απέραντη ανακούφιση στην ψυχούλα μου για αυτό.
Δε φταίνε αυτοί βέβαια, το καταραμένο «IT» τα φταίει όλα. Αυτό, ο κλόουν Pennywise και εκείνο το αρρωστάκι με την απέραντη φαντασία που λέγεται Στίβεν Κινγκ. Tο εκρηκτικό εκείνο μείγμα με άλλα λόγια που γέμισε εφιάλτες τα παιδικά μας βράδια.
Αυτά όσον αφορά το θέμα «τρόμος» και την ταινία του 1990, μιας και στο remake είναι ηχηρά απών –αν δεν φοβάσαι τους κλόουν βεβαίως βεβαίως σαν κι εμένα. Αφού τότε θα νομίζεις πως σου τρίβουνε παγάκια με αργό και σαδιστικό τρόπο πάνω στην σπονδυλική σου στήλη. Οι υπόλοιποι προχωρήστε άφοβα. Κυριολεκτικά.
Εκείνο που βροντοφωνάζει όμως από την άλλη είναι η απέραντη νοσταλγία που κατακλύζει κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας. Αφού σε παίρνει και σε βουτάει σε ένα καζάνι γεμάτο λαχταριστές παιδικές αναμνήσεις. Θες δε θες.
Είναι σα να κάθεσαι πάλι στον οικογενειακό καναπέ. Να πρέπει να κάνεις τα μαθήματα του σχολείου αλλά εσύ να τα αφήνεις για μετά. Να περιμένεις πάλι να αρχίσει η μεσημεριανή ταινία της Κυριακής -που το Mega θα βάλει για 100η φορά σε επανάληψη. Σε γεμίζει με ένα συναίσθημα γλυκό που περιέχει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κλισέ. Όμως εσένα δε σε νοιάζει και τόσο, αφού έχεις μεγαλώσει με αυτά τα γνώριμα κλισέ. Και τα αγαπάς φανατικά. Κι ας είναι φουλ προβλέψιμα, κι ας σε κουράζουν του θανατά. Είναι κάπως σαν παιδικά παιχνίδια σου που όσο κι αν είναι ξεπερασμένα πια, στη δικιά σου καρδιά είναι χαραγμένα με μεγάλα γράμματα.
Στο «IT» θα βρεις πάλι την παρέα των losers. Θα βρεις εκείνο το χιούμορ που αγάπησες στα «Goonies». Την αίσθηση παρέας του «Stand By me». Τους ευδιάκριτους χαρακτήρες: τον nerd, τον εξυπνάκια, τον ρομαντικό, τα εχθρικά καγκούρια και την πέτρα του σκανδάλου για την παρέα, μια γοητευτική πιτσιρίκα. Θα βρεις τα παιδικά καλοκαίρια με τους κολλητούς σου στο χωριό και τις ποδηλατάδες στα δάση. Θα βρεις κι ένα τέρας που συμβολίζει όλους τους παιδικούς σου φόβους· τον Pennywise που τρέφεται αχόρταγα με τον τρόμο των παιδιών.
Κι επειδή δεν είσαι πια παιδί -παρότι η ταινία δεν είναι βαθιά, αντίθετα ευχάριστα επιφανειακή τι λες- αλλά σε τρώει ακόμα εκείνο το σαράκι της εφηβική ενδοσκόπησης, ίσως μπεις άθελά σου σε κάποιες σκέψεις. Μήπως, τελικά, ενώ δε θες να το πιστέψεις ο μεγαλύτερός σου φόβος είναι αυτός: Πως θα χάσεις δηλαδή την όποια παιδικότητα σου έχει απομείνει και θα καταλήξεις ένα ενήλικο ματαιόδοξο σκατό.
