Θα ακουστώ κάπως υπερβολικός, αλλά το τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς ήταν η επιστροφή του Twin Peaks (παρεμπιπτόντως την Παρασκευή απεβίωσε στα 91 του χρόνια ο σπουδαίος Χάριν Ντιν Στάντον, μέλος του καστ). Ο τρίτος και τελευταίος κύκλος της σειράς, η οποία είχε κοπεί απρόσμενα πριν από 26 χρόνια, μπορεί να μην συζητήθηκε στη χώρα μας όσο η 7η σεζόν του Game Of Thrones, ωστόσο έδειξε ένα νέο δρόμο για την τηλεόραση.
Ο Ντέιβιντ Λιντς έκανε σε prime time το δικό του «κομμάτι», έστησε και ολοκλήρωσε το δικό του όραμα. Με όρους συμβατικής τηλεοπτικής αφήγησης, τα 18 επεισόδια ήταν πολλά –θα μπορούσαν άνετα να ήταν 12. Όμως ο Λιντς ήθελε να παίξει με τους δικού του όρους και όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά μας χάρισε και ένα αληθινό έργο τέχνης, ορόσημο για την τηλεοπτική ιστορία της Αμερικής (και επομένως του Δυτικού κόσμου): το 8ο επεισόδιο.
Σταματάω εδώ και σου λέω ότι κάποια στιγμή στη ζωή καλό είναι να δεις όλη τη σειρά (να αντέξεις τον κάπως φλύαρο 2ο κύκλο), αρκεί να την προσεγγίσεις όχι ως μία ακόμα τηλεοπτική σειρά, αλλά ως μια απόπειρα του Λιντς να μεταφέρει το δικό του κινηματογραφικό κόσμο στο τηλεοπτικό ιδίωμα.
Ο τρίτος κύκλος ολοκληρώθηκε, όμως ο Βραζιλιάνος Illutsrator Κριστιάνο Σικέιρα, εμπνεύστηκε και σχεδίασε μία σειρά από 19 πόστερ, ένα για κάθε επεισόδιο της σειράς (για το 16ο σχεδίασε 2). Η δουλειά του Σικέιρα είναι σίγουρα κάπως πιο pop συγκριτικά με την αισθητική του Αμερικανού σκηνοθέτη, ωστόσο αποπνέουν τρόμο και φλερτάρουν με το παράλογο.
Μπορείς να τα θαυμάσεις όλα στην γκάλερι και μην φοβάσαι δεν πρόκειται να φας κάποιο σπόιλερ.
