«Σιγά μην κάτσουμε εδώ να τους περιμένουμε. Θα πάμε εμείς να τους βρούμε!», Αυτό γύρισε και μου είπε ο εκλεκτός συνάδελφος Μπάμπης Κόλλιας όταν τα βάλαμε κάτω και σιχτιρίσαμε την τύχη μας για όλα εκείνα τα συγκροτήματα, όλους εκείνους τους μυθικούς καλλιτέχνες που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μας κάνουν ποτέ την τιμή να περάσουν από την Ελλαδίτσα μας.
Ο Μπαμπίνος, ανέκαθεν ενθουσιώδης και πολλές φορές ονειροπόλος, δεν έπαιρνε χαμπάρι. Θα έκανε αυτό που σφήνωνε στο κεφάλι του ο κόσμος να χαλούσε. Κι αυτή τη φορά είχα πολλούς λόγους για να πιστέψω ότι το εννοούσε. Τον εξής ένα: Η τσέπη του ήταν φουσκωμένη. Βασικά, πολύ φουσκωμένη. Οι συνθήκες του τα είχαν φέρει έτσι ώστε για δύο χρόνια να μπορεί να διαχειρίζεται ένα τεράστιο μπάτζετ κάθε μήνα. Μήνας έμπαινε, μήνας έβγαινε, ο Μπάμπης τσέπωνε τα ευρώ και η κατάσταση αυτή θα κρατούσε 24 ολόκληρους μήνες!
Το διανοείστε;!
Εγώ δυσκολεύτηκα αλλά ποτέ δεν τον ρώτησα τι και πώς. Σημασία είχε πως που προσέφερε το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να ονειρευτεί ένα μουσικό junkie σαν την αφεντιά μου: ένα συναυλιακό tour σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου για να δούμε τις μπάντες και τους τραγουδιστές της ζωής μας! Χωρίς οικονομικούς περιορισμούς, χωρίς να αγχωνόμαστε για το πότε θα επιστρέψουμε. Είχαμε μπροστά μας δύο χρόνια ανεμελιάς για να ζήσουμε το απίθανο.
Ο χάρτης στρώθηκε στο τραπέζι και σιγά σιγά ξεκινήσαμε να μαζεύουμε πληροφορίες για τις επερχόμενες live εμφανίσεις. Και μετά κάναμε το προφανές: Βγάλαμε χαρτί και στυλό και σημειώσαμε στα ημερολόγιά μας μερικά πράγματα για όλα εκείνα που θα ζήσουμε μέσα στην επόμενη διετία. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να. Θέλαμε μετά από χρόνια να υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες που να επιβεβαιώνουν ότι η ζωή μας τα έφερε όντως τόσο δεξιά που θα βιώσουμε την ευλογία της απόλυτης αυτής εμπειρίας.
Από το ημερολόγιο του Μπάμπη: «Φτιάχνω βαλίτσα για να πάω να δω τον Bruce Springsteen»
Ο Bruce Springsteenείναι κλεισμένα 67. Η ηλικία του φωνάζει «σύνταξη που μασουλιέται σε καθεστώς νιρβάνας σε κάτι τοποθεσίες των αμερικανικών προαστίων, όπως αυτές που ζωγράφιζε ο Μπομπ Ρος στην ΕΡΤ3 κάθε απόγευμα». Ο Μπρους όμως είναι 67 και κάνει ακόμα stagedivingκαι crowdsurfing, κάνει liveμε setlist 30+ τραγουδιών, ήτοι 4 ώρες, και σε αυτά προσέθεσε και όσες παραγγελιές (που είναι πολλές) παίξει για χάρη του κοινού. Τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή, κουράζεται μα δεν λυγίζει, την ίδια ώρα που από κάτω περιμένουν μερικές στάλες ιδρώτες του οι φαν σαν να είναι ερωτική καλοκαιρινή μπόρα. Διότι ο Springsteenεδώ και καιρό έχει πάψει να είναι τραγουδιστής και είναι «δόγμα», «θρησκεία» κάτι σαν τον Dylan, αλλά στο πιο τραχύ και λαϊκό. Είναι η φωνή της Αμερικής -επομένως, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να τον ακούσεις.
Ένας από αυτούς τους πιστούς είμαι κι εγώ. Περιμένω από αυτόν ένα ακόρντο για να λιποθυμίσω από χαρά, περιμένω πως και πως τόσα χρόνια να τον δω live. Θυμάμαι το 2009 που άπαντες περίμεναν πότε θα γίνει επιτέλους η επίσημη ανακοίνωση για την εμφάνισή του στην Ελλάδα –δεν έγινε ποτέ, σαν μεταγραφή μουντιαλικού παίκτη που κάθε μέρα έρχεται στην ομάδα μα στο τέλος δεν υπογράφει. Θυμάμαι που το 2015 είχαν χάψει κανονικότατα ότι θα έρθει κι ας έδειχνε το ημερολόγιο 1η Απριλίου. Κι αφού δεν ήρθε το βουνό στον Μπάμπη, θα πάει ο Μπάμπης στο βουνό, αγαπημένο μου ημερολόγιο: Σε λίγες μέρες θα πετάξω με τον Δημήτρη στις ΗΠΑ, εκεί όπου θα τον ακολουθήσουμε σε όλη την περιοδεία που έχει σκαρώσει. Σε όλες τις Πολιτείες, από το ένα μεγάλο στάδιο στο άλλο. Λένε πως θα διαρκέσει 6 ολόκληρους μήνες. Ε και; Υπάρχει καλύτερο τρόπος να διασχίσεις σπιθαμή προς σπιθαμή τις ΗΠΑ, από το να ακολουθήσεις τα χνάρια του Bruce; Θα είμαι εκεί, γιατί μπορώ. Και μαζί μου, μπορεί και ο Δημήτρης.
Από το ημερολόγιο του Δημήτρη: «Τσιμπήστε με! Θα δω επιτέλους τον John Frusciante από κοντά!»
Πάτησαν το πόδι τους για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Σεπτέμβρη του 2012 με τον Flea να επιβεβαιώνει πως είναι μακράν το πιο κουλ τυπάκι των Red Hot Chili Peppers. Ο Kiedis, σοκαριστικά απόμακρος και σνομπ να ανοίγει το στόμα μόνο για να ξεράσει στίχους, ο πάντα διακριτικός Chad Smith στο βάθος και ο Josh Klindh Klinjhoofert Klinghofer να συμπληρώνει την απουσία του John Frusciante. Εκείνου του απροσδιόριστα όμορφου ανθρώπου, που είχε την τιμή να δει το όνομά του 18ο μέσα στην κατοστάδα του Rolling Stones με τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Εύλογη και μελαγχολική η απορία; Σε ποια γωνιά να είναι αραγμένη τώρα η εσωστρεφής, σχεδόν σκοτεινή αυτή μορφή που κάποτε έκανε παπάδες με την μπάντα;
Αν τα βάλεις κάτω, πάντως, νιώθεις σχεδόν ανακουφισμένος από αυτήν την αποχώρηση: ο John Frusciante μακριά από τη συλλογικότητα των Peppers κατάφερε να εξυψωθεί επιχειρώντας μουσικούς πειραματισμούς που άλλως δεν θα μπορούσε. Αποκορύφωμα, εκείνο το οργασμικό 2004 με τους 6 προσωπικούς δίσκους σε ένα εξάμηνο (διάολε!). Λάκισε γιατί ήταν εχθρός της υπερπροβολής, της φήμης, των tour ανά τον κόσμο και πλέον θα τον βρεις σπάνια και απόκοσμα σε μικρές σκηνές, σε φεστιβαλάκια, μόνος μεταξύ λίγων, να δίνει προσωπικές παραστάσεις.
Και να που ο Μπάμπης ήρθε για να μου εκπληρώσει ένα άπιαστο όνειρο παίρνοντάς με μαζί του για ένα δίχρονο συναυλιακό τουρ. Φεύγουμε λέει μέσα στον επόμενο μήνα για να δούμε τον Bruce Spingsteen στην περιοδεία του στις ΗΠΑ. Έξι μήνες θα κρατήσει και στο ενδιάμεσο θα κάνουμε και τις ιχνηλασίες μας από την Ανατολική ως τη Δυτική ακτή. Μάντεψε τι; Στο διάστημα αυτό, θα μας δοθεί η δυνατότητα να πάμε να ακούσουμε τον John Frusciante σε κάποιο από τα μπαράκια της Νέας Υόρκης ή του L.A που μια στο τόσο εμφανίζεται, να μας χαρίζει εμπνευσμένα ριφάκια. Εγώ, ο Μπάμπης και καμιά 100αριά ακόμα νοματαίοι που θα παλεύουν να τιθασσεύσουν τις τρίχες στα κορμιά τους. Κι ο πρώτος γύρος από μπύρες, κερασμένος από εμάς σε όλο το μαγαζί. Βασικά, γιατί όχι κι ο δεύτερος κι ο τρίτος; Κι όταν θα έχω βάλει τικ στο σημείο του bucket list που αναφέρει «να ακούσω live το "Anne"», τότε θα ξεκινήσουμε με τον Μπάμπη για τα βόρεια. Εκεί όπου θα μας περιμένουν οι αχανείς και παρθένες Καναδέζικες εκτάσεις για να τις εξερευνήσουμε. Αναρωτιόμαστε αν φτάνουν 3 ολόκληροι μήνες για να τα δούμε όλα. Θα φροντίσουμε να φτάσουν. Και μετά βουρ για Λατινική Αμερική. Έχουμε κι εκεί κάποιους ανοιχτούς τουριστικούς λογαριασμούς...
Από το ημερολόγιο του Μπάμπη: «Disturbed στο Slane Castle της Ιρλανδίας; Ω ναι!»
Υπολογίζουμε πως το τουρ σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αμερικανικής ηπείρου θα μας πάρει έναν χρόνο. Έχουμε μπροστά μας άλλο τόσο και τα λεφτά θα συνεχίσουν να μην είναι για εμάς πρόβλημα. Υπολογίζουμε, λοιπόν, πως τον Οκτώβρη του 2018 θα επιστρέψουμε Ευρώπη και θα περάσουμε τους υπόλοιπους μήνες του έτους εξερευνώντας το βορειοδυτικό κομμάτι της Γηραιάς Ηπείρου. Από τις Βαλτικές χώρες και τη Σκανδιναβική Χερσόνησο, μέχρι την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γερμανία. Η αρχή του 2019 θα μας βρει στην Ιρλανδία.
Λένε, πως το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί σε ένα live της αγαπημένης σου μπάντας στο εξωτερικό, είναι να μετράει και η ίδια η χώρα εκτός από τον συναυλιακό χώρο. Και η Ιρλανδία είναι ένα στολίδι από μόνο της. Πάντα ζήλευα που δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την συναυλία των Peppers στο Slane Castle, έναν από τους ομορφότερους συναυλιακούς χώρους στον κόσμο. Και να που θα μου δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να το ζήσω με τους Disturbed που ακούγεται ότι σκαρώνουν παγκόσμια περιοδεία και θα βρίσκονται στην Ιρλανδία το διάστημα που θα είμαστε κι εμείς στα όμορφα εκείνα μέρη. Πρόκειται για μία από τις μπάντες που θα έπρεπε να είχαν έρθει στα μέρη μας, τιμώντας τη νεότερη ιστορία του metal, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν είχαμε αυτή την τύχη. Θα τα φέρει ωραία όμως η ζωή: Ένα από τα διασημότερα συγκροτήματα του πλανήτη και ένας χώρος που περιλαμβάνει κάστρο χτισμένο από το 1785, καταπράσινο τοπίο και ένα ποτάμι να το αγκαλιάζει. Τι θα ζήσουμε, θεέ μου;
Από το ημερολόγιο του Δημήτρη: «Καύκασε σου έρχομαι, SOAD σας έρχομαι!
Είμαι σίγουρος πως το ταξίδι μας στην Αμερική θα είναι το κάτι άλλο. Πέρα από το γεγονός ότι θα πατήσουμε σε κάθε μία από τις χώρες της Ηπείρου και το 6μηνο κυνήγι που θα στήσουμε στον Bruce, θα μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε επιτέλους από κοντά τους System of a Down. Kάπου διάβασα ότι εκείνη την περίοδο εμφανίζονται σε διάφορες πολιτείες. Ωστόσο, τα έβαλα κάτω με τον Μπάμπη και σκεφτήκαμε να το στήσουμε αλλιώς. Του εξήγησα ότι δεν με νοιάζουν τα grande σκηνικά αλλά η αγνή ανόθευτη πώρωση· δίπλα σε ένα κοινό που θα μασάει σίδερα και θα φτύνει ατσάλι λες και είναι η τελευταία του βραδιά στη γη.
Επομένως, είπαμε να το πάρουμε αλλιώς: ταξίδι-οδοιπορικό στην Αρμενία για δύο μήνες, για τρεις, για όσους μπορέσουμε. Να ξεχαστούμε εκεί, στα μακρινά βουνά της χώρας και σαν αποκόρυφωμα της όλης εμπειρίας να δούμε live τους SOAD που σχεδιάζουν να επανεμφανιστούν στην πραγματική γενέτειρά τους. Να ακούσουμε την πιο παλαβή μπάντα του κόσμου να τραγουδάει το «Holy Mountains» στη σκιά του Καυκάσου. Και εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες τους (που τους περιμένουν σαν Θεούς) να αλλαλάζουν λες και μόλις έχουν κερδίσει το Μουντιάλ. Γιατί, τελικά, αυτό που μετράει πραγματικά στα live είναι εκείνες οι λίγες στιγμές που γίνεσαι ένα με τη μάζα και χάνεσαι μέσα στις αγριεμένες κραυγές της.
Περιμένουμε στα σχόλια να μας πεις για εκείνο το συγκρότημα/καλλιτέχνη που θα σε έβαζε στο αεροπλάνο.
Αλλά πριν από αυτό, για ρίξε μια ψήφο εδώ να μετρήσουμε σφυγμό:
