Στο άκουσμα της λέξης «ντίσκο» πολλά έρχονται στο μυαλό: από εκείνο το «I Feel Love» της Ντόνα Σάμερ, το single που ξεκίνησε τα πάντα μέχρι τη λακ, τις βάτες και τις σκηνές από τις ταινίες του Ψάλτη.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, κάπου θα παίξει και το Studio 54, το νεοϋρκέζικο κλαμπ που αποτέλεσε τη «Μέκα» της ντίσκο, ειδικά κατά την τριετία από το 1977 μέχρι το 1980, περίοδο κατά την οποία λικνίζονταν κάτω από τη ντισκομπάλα του ηθοποιοί, συγγραφείς, σχεδιαστές μόδες και εν γένει πολλοί από τους ιθύνοντες νόες της καλλιτεχνικής αναγέννησης που βίωνε η πόλη εκείνη την εποχή.
Το Studio 54 ήταν δεν ήταν απλώς το μέρος όπου θα συναντούσες τον Τρούμαν Καπότε, τον Άντι Γοούρχολ ή την Ντέμπι Χάρι ούτε το μέρος όπου ιερουργούσε η Γκρέις Τζόουνς πάνω σε ανάκλιντρα –ήταν το τοπόσημο μιας φιλήδονης επόχής, έστω και αν κράτησε 33 μόλις μήνες. Προφανώς, όχι τόσο «βρώμικο» και ταξικό όσο οι στοές του Μπρονξ όπου γεννήθηκε το hip-hop (θυμήσου το «The Get Down» ούτε τόσο φασαριόζικο όσο τα Punk στέκια της πόλης (θυμήσου το «Vinyl»).
Πριν συνεχίσουμε πάμε λίγο με το θρυλικό Le Freak
Και αν υπάρχουν δύο άνθρωποι που μπορούν να μιλήσουν με αξιοπιστία για όλη αυτήν εποχή είναι οι δύο του ιδιοκτήτες, οι Στιβ Ράμπελ και Ίαν Σράγκερ. Και το παράδοξο είναι ότι τόσα χρόνια δεν το έχουν κάνει, αφού δεν έχουν γράψει ούτε ένα βιβλίο. Μέχρι τώρα.
Με αφορμή τα 40 χρόνια από εγκαίνια του κλάμπ, ο Σράγκερ επιμελήθηκε ένα λεύκωμα γεμάτο από φωτογραφίες θαμώνων, πολλές από αυτές, μάλιστα, είναι παρμένες από τα προσωπικά του άλμουμ. Ο τίτλος του λιτός και καίριος: «Studio 54».
Όπως φαντάζεσαι θα δεις τους πάντες: Τον Μάικλ Τζάκσον, τον Ντέιβιντ Μπόουι, την Ντιάνα Ρος μέχρι τον Τένεσι Ουίλιαμς και τον Γούντι Άλεν Ωστόσο οι πιο ενδιαφέρουσες είναι αυτές που έχουν απαθανατίσει το χώρο. Γιατί, όπως φάνηκε, μόλις εξέλειψε ο χώρος όλο αυτό το παρδαλό μελίσσι σκόρπισε στους πέντε ανέμους.
