Για φαντάσου όλοι οι ήρωες με τους οποίους διασκέδαζες όταν ήσουν παιδί ή έφηβος (την «αμαρτία μου» θα την πω, η έκρηξη του Μπομπ Σφουγγαράκη συνέπεσε στα φοιτητικά μου χρόνια και δεν μου φαινόταν καθόλου παιδικό) να τους είχε καταβάλει η καθημερινότητα και η ρουτίνα. Σκέψου, ας πούμε τον τον Γκάρι το σαλιγκάρι να πάσχει από χοντρή κατάθλιψη.
Φαντάσου να μην άντεχαν να βλέπουν κανένα, να κουράζονταν από την υποχρέωση να παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη και καρτουνίστικη εκδοχή του εαυτού τους. Φαντάσου τους, μετά από τόσα χρόνια καταπίεσης να βγάζουν προς τα έξω τον αληθινό τους εαυτό.
Δύσκολο, αλλά ένας Αυστραλός illustrator το κατάφερε. Ο Will Hughes ξανασχεδίασε διάσημα καρτούν, αλλά αυτή τη φορά δίνουν την αίσθηση ότι ξεπήδησαν από κάποιον εφηβικό εφιάλτη, σαν αυτούς που ξέρει να στήνει μαεστρικά ο Στίβεν Κίνγκ, όπως κάνει στο IT.
Ο Hughes ωστόσο δεν έμεινε στους κατοίκους του βυθού του Μπικίνι και έπιασε με το πενάκι του, τον Χόμερ Σίμπσον, τον Μένρντοκ από τους Gorillaz, τον Γουόλι που ψάχναμε να τον βρούμε στην κλασική σειρά παιδικών βιβλίων και άλλους. Μέχρι και στα πρώτα ιντερνετικά memes κατόρθωσε να δώσει σκοτεινή πνοή.
Ρίξε μια ματιά στην γκάλερυ και θα καταλάβεις.
