Τα biopic films, ή αλλιώς βιογραφικές ταινίες, έχουν γίνει ένα σταθερό στοιχείο της κινηματογραφικής βιομηχανίας τα τελευταία χρόνια. Από τη ζωή των μουσικών, των πολιτικών, των επιστημόνων μέχρι και των αθλητών, οι οθόνες μας έχουν γεμίσει με αφηγήσεις που υπόσχονται να μας μεταφέρουν στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής αυτών των προσωπικοτήτων.
Και στην Ελλάδα το ίδιο κάναμε με το «Υπάρχω» για τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Μήπως όμως έχει κουράσει λίγο η φάση; Σχεδόν κάθε εβδομάδα, μια νέα ταινία έρχεται να αφηγηθεί την ιστορία κάποιου γνωστού ή λιγότερο γνωστού προσώπου, είτε αυτό λέγεται Μαρία Κάλλας, είτε Robbie Williams.
Θα μας πεις «και τι σε νοιάζει εσένα;» ειδικά αν η ταινία είναι της προκοπής, το πρόβλημα όμως είναι μακριά από την ποιότητά της, ούτε και έχει να κάνει με το αν ο θεατής προλαβαίνει να χωνέψει την μία ιστορία μέχρι να έρθει η επόμενη.
Μια ατάκα του Robbie Williams «γέννησε» το «It’s Only Us»
Το πιο βασικό πρόβλημα είναι η ωραιοποίηση
Αλήθεια, έχει δει κανείς ότι πίσω από την παραγωγή ενός biopic film βρίσκεται πάντα ένα μέλος της οικογένειας του πρωταγωνιστή; Ειδικά αν το topic έχει να κάνει με ένα πρόσωπο που δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή (που συνήθως αυτό συμβαίνει) την καθοδήγηση και τις αφηγήσεις για τη ζωή του αναλαμβάνουν τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, οι οποίοι δύσκολα θα περιγράψουν μια στιγμή που θα «αμαυρώσει» το πρωταγωνιστικό πρόσωπο.
Υπήρχε για παράδειγμα κάποιος που είδε το biopic film του Bob Marley και δεν απόρησε με την «αγιοποίησή» του; Και πρόσεξε, μιλάμε για έναν τύπο που και οι πέτρες γνωρίζουν ότι είχε ιδιαίτερες αντιδράσεις και σκοτεινές πτυχές. Και σίγουρα δεν είναι το μόνο φιλμ.
Συνήθως στις ταινίες αυτές, δεν εξερευνώνται ποτέ οι πιο σκοτεινές ή προβληματικές πτυχές των βιογραφούμενων, προβάλλοντας μια εξιδανικευμένη εικόνα και αυτό είναι πάντα σε βάρος της αληθοφάνειας αλλά και της ίδιας της ταινίας. Όχι μόνο γιατί αδικεί την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα στερεί από τον θεατή την ευκαιρία να δει μια πιο ανθρώπινη, πολυδιάστατη εικόνα του προσώπου που έχει έρθει να δει.
Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ταινίες όπως το Bohemian Rhapsody (λιγότερο), το The Social Network (περισσότερο) και κυρίως το Oppenheimer του Christopher Nolan έχουν δείξει ότι τα biopic μπορούν να είναι καινοτόμα, να προκαλούν και να αφηγούνται ιστορίες με τρόπους που δεν έχουμε ξαναδεί. Η κριτική δεν είναι μόνο για να καταδείξει το πρόβλημα αλλά και για να ενθαρρύνει την εξέλιξη. Ίσως ήρθε η ώρα οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι να αναζητήσουν νέες μεθόδους αφήγησης, να τολμήσουν να εξερευνήσουν τις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές των ζωών που αφηγούνται και να προσφέρουν περισσότερο βάθος και αλήθεια.
Άλλωστε, όταν μιλάμε για ονόματα βαριά σαν ιστορία, όπως καλή ώρα η Μαρία Κάλλας, ο Bob Marley, ο Elvis ή ο κάθε χαρακτήρας που εξερευνήθηκε στη μεγάλη οθόνη δεν μας τράβηξε στο σινεμά η ανάγκη να δούμε το πόσο καλοί ήταν, αλλά να πάρουμε μία εξήγηση μέσω ενός βιώματός τους για τον λόγο που είχαν μια πιο σκοτεινή πτυχή στη ζωή τους.
O Έλβις Πρίσλεϊ ήταν ο πρώτος πραγματικός influencer
Αλλά αυτό φαίνεται δύσκολα θα συμβεί όσο στην παραγωγή συμμετέχουν μέλη των οικογενειών των πρωταγωνιστών.
