Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσες μεταφορές έχουμε δει σε κινηματογράφο και τηλεόραση με τον «Κόμη του Μόντε Κρίστο», ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε κουραστεί να τον βλέπουμε. Άλλωστε κάθε σκηνοθέτης έχει έναν δικό του τρόπο να μεταφέρει ένα μυθιστόρημα όπως το κλασικό story εκδίκησης που έγραψε ο Alexandre Dumas, αποτελώντας έμπνευση για άπειρες αντίστοιχες ιστορίες του σήμερα.
Λίγα λόγια για την ιστορία
Τα απομεινάρια μιας ζωής γεμάτης ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μέσω της τραγικής -αρχικά- φιγούρας του Edmond Dantès ο οποίος μόλις έχει προβιβαστεί σε καπετάνιος και έχει όλο το μέλλον μπροστά του να παντρευτεί την αγαπημένη του Mercédès. Πάνω όμως στην χαρά του θα πέσει θύμα μιας ερωτικής και ταυτόχρονα επαγγελματικής πλάνης και θα κατηγορηθεί άδικα για Βοναμπαρτισμό, γεγονός που θα του στερήσει την ελευθερία χωρίς ουσιαστικά να έχει κάνει κάτι. Πίσω από αυτή τη φρικτή σκευωρία, βρίσκονται ο φθονερός ανώτερος του στο καράβι, Philippe Danglars, ο επίδοξος δικαστής J. F. Villefort και ο φίλος του αλλά βαθιά ερωτευμένος με την Mercédès, Fernand Mondego. Χωρίς δίκη, ο Edmond φυλακίζεται σε ένα νησί, στη μέση του πουθενά (Château d'If), μια φυλακή που όποιος φυλακίζεται ουσιαστικά «υπογράφει» την καταδίκη του.
Για 14 χρόνια βρίσκεται ξεχασμένος στο κάτεργο, μια μέρα όμως γνωρίσει έναν άλλον συγκρατούμενό του με τον οποίο έχουν ορκιστεί να δραπετεύσουν. Όσο το προσπαθούν οποίος θα του εκμυστηρευθεί που έχει κρύψει έναν αμύθητο θησαυρό στο νησί του Μόντε Κρίστο. Ο Edmond θα δραπετεύσει και θα επιστρέψει στη γενέτειρά του, Μασσαλία γεμάτος δηλητήριο της εκδίκησης, έχοντας ως «όπλο» όλα τα πλούτη του κόσμου και έναν νέο τίτλο: Κόμης του Μόντε Κρίστο. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και σύντομα οι τρεις «εχθροί» του θα νιώσουν την οργή του.
Το 2002 κανείς δεν πρόσεξε τον Albert
Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η παραγωγή του 2002, είχε αρκετά «θηρία» που απάρτιζαν το cast. Ο Jim Caviezel στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο πάντα καλός στον ρόλο του κακού και στην προκειμένη περίπτωση, του Fernand Mondego, Guy Pierce, o «Albus Dumbledore» (δηλαδή Richard Harris) ήταν ο φίλος του Dantès στη φυλακή, ενώ μεγάλη συμμετοχή είχε και ο Luis Guzman ((Magnolia, Wednesday) σε έναν ρόλο που εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος για να βοηθήσει στην πλοκή. Μαζί τους, μέλος του cast ήταν και η Helen McCrory (Peaky Blinders) αλλά και ο κακός του αυθεντικού «The Crow», Michael Wincott σε ακόμα έναν «σιχαμένο» ρόλο.
Μια και μιλήσαμε για «The Crow», το remake ήταν πολύ κακό.
Ανάμεσά τους, στον ρόλο του υιού της Mercédès και Fernand Mondego, Albert, ένας νεαρός Βρετανός που ελάχιστοι είχαν ξαναδεί μέχρι τότε. Το όνομά του σήμερα, είναι γνωστό σε όλα τα κινηματογραφικά μήκη της Γης, τότε όμως ακόμα (στα 19 του) και με τα σημερινά δεδομένα δύσκολα μπορούσες καν να τον αναγνωρίσεις.
Φταίει ίσως το γεγονός ότι ο ρόλος του Albert ήταν αρκετά συρρικνωμένος σε σχέση με την πραγματική ιστορία, αλλά ακόμα και έτσι, ήταν το μεγάλο entry του Superman και του Witcher της καρδιάς μας στον κόσμο. Ακόμα και αν κανείς τότε δεν μπορούσε να προβλέψει ότι εκείνο παιδάκι στην οθόνηλ, πλάι στους Caviezel και Pierce, θα εξελισσόταν σε έναν από τους μεγαλύτερους και μπρατσωμένους αστέρες κινηματογραφικούς αστέρες της εποχής.
Ίσως αδικείται η ταινία που τη θυμόμαστε λόγω του Cavill, αλλά και πάλι αυτόν θα σκεφτόμαστε όταν δούμε τη γαλλική βερσιόν στους κινηματογράφους.
