Πριν τον John Wick ήταν ο Neo, πριν όμως από εκείνον υπήρχε ο Jack Traven. Για όσους δεν τους λέει κάτι το όνομα, πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο σημαντικό action appearance του Keanu Reeves, στην ταινία-έπος των 90’s, Speed. Τότε που παρέα με την Sandra Bullock, παρέδωσαν μια από τις πιο αγωνιώδεις και καταιγιστικές εμπειρίες που είχαμε δει μέχρι τότε στο σινεμά. Κοιτάζοντας, ωστόσο, το σήμερα, τέτοιες ταινίες μοιάζουν με μακρινή ανάμνηση.
Πρόσφατα μια άλλη ταινία των 90’s έγινε remake και πάτωσε!
Ένα plot αντάξιο της χρυσής δεκαετίας των 90’s
Απλό και πολύ cult σαν υπόθεση, το Speed είχε όλα όσα μπορούσε να ζητήσει ένας θεατής μέχρι τότε. Άπειρη δράση και αγωνία, έναν πρωταγωνιστή που κάθε του σκηνή προκαλεί αδρεναλίνη, μια υπόθεση που δεν τη συναντάς καθημερινά, ένα romance εντός λίγων ωρών και έναν villain από εκείνους που σου μένουν στο μυαλό (Dennis Hopper). O Jack Traven, δεν ήξερε πως στην αρχή της ταινίας θα άνοιγε μεγάλη βεντέτα με τον Howard Payne, έναν επαγγελματία βομβιστή ο οποίος θέλει με κάθε τρόπο να λάβει λίτρα, ειδάλλως θα προχωρήσει στο αναπόφευκτο. Θα ενεργοποιήσει την βόμβα η οποία είναι τοποθετημένη σε ένα λεωφορείο γεμάτο αθώους.
Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: Έτσι και η ταχύτητα του λεωφορείου πέσει κάτω από τα 60 μίλια/ώρα ο εκρηκτικός μηχανισμός θα ενεργοποιηθεί χωρίς την παρέμβαση του τρομοκράτη. Ο μόνος που μπορεί να σώσει την κατάσταση, είναι ο παθιασμένος με το δίκιο, Jack Traven. Με λίγα λόγια, μια ταινία-δράσης με «σπασμένα» φρένα, που το γκάζι είναι τσίτα πατημένο, όπως και η τεστοστερόνη σε κάθε σκηνή της.
Το Speed ήταν μια τεράστια εισπρακτική επιτυχία, κάτι που αποτυπώνεται από τα 350 εκατομμύρια δολάρια που απέφερε στο Box Office, καλύπτοντας τα μόλις 37 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν για την παραγωγή του.
Η ξεχωριστή σχέση του Keanu Reeves με την επιτυχία
Δεν είναι αυτή όμως η μόνη του επιτυχία
Το φιλμ του σκηνοθέτη Jan de Bont είναι ένα φιλμ που συνδύασε δράση, σασπένς και χαρισματικούς χαρακτήρες σε τέλεια αναλογία, χωρίς να υπονοεί ή να προσπαθεί να περιγράψει κάτι το πολύπλοκο. To μόνο που χρειάστηκε ήταν η διαχείριση μιας απλή μεν, αλλά ακραίας ιδέα που εκτελέστηκε άρτια, χωρίς περίπλοκα σενάρια ή βαθυστόχαστους διαλόγους και αρκούσε η αγωνία της για να σε καθηλώσει στο κάθισμά σου. Μια συνταγή άλλωστε γνωστή στα 90’s, ένα manual που έκανε τις ταινίες εκείνης της εποχής τόσο εθιστικές, που ακόμα και σήμερα μας λείπουν όσο καμία άλλη.
Στα 20's, το Χόλιγουντ έχει πάρει διαφορετική κατεύθυνση, με τα μπλοκμπάστερ να βασίζονται όλο και περισσότερο στα εντυπωσιακά οπτικά εφέ, στις μεγάλες παραγωγές και στα διαδοχικά sequels και λιγότερα στα στοιχεία που σε ωθούν να απολαύσεις μια ταινία-δράσης. Δυστυχώς, πλέον, ο ηρωισμός και η απλότητα των '90s έχουν αντικατασταθεί από φαντασμαγορικές μάχες και σενάρια που συχνά στερούνται της αγνής έντασης, κάτι που προσέφεραν μονίμως ταινίες όπως εκείνες της δεκαετίας του ‘90.
Θα αλλάξει αυτό; Μάκαρι. Μέχρι τότε, θα έχουμε το Speed ως ένα παράδειγμα του πώς μπορεί μια ταινία δράσης να είναι στα καλύτερά της.
