Ακόμα και αν σέβεσαι το πρωτότυπο προϊόν, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ότι κάτι καλό θα κάνεις, εφόσον επιλέξεις να συνεχίσεις την ιστορία του ή έστω να το επαναλανσάρεις με νέο τρόπο. Έχουμε δει άλλωστε άπειρους φαν των αγαπημένων μας franchises και εκεί που είναι σίγουροι ότι θα δημιουργήσουν κάτι καλό, μας κάνουν στο τέλος να χτυπάμε το κεφάλι μας (καλή ώρα όπως ο J.J. Abrams με το Star Wars).
Αυτό επιχείρησε να κάνει ο σκηνοθέτης Rupert Sanders στην προσπάθειά του να επαναφέρει στη ζωή το πολύπαθο «The Crow», δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα κατατόπια του Abrams.
Μιλάμε άλλωστε για το απόλυτο cult classic, την ταινία που (δυστυχώς) σκότωσε τον Brandon Lee αλλά ταυτόχρονα τον έκανε θρύλο στα μάτια όλων, παρομοίως και τον σκοτεινό εκδικητή της ιστορίας, Eric Draven. Ο goth musician που ανασταίνεται ώστε να εκδικηθεί για τους βίαιους φόνους του ίδιου και της αγαπημένης του, Shelly Webster.
Στη νέα εποχή, ο Crow ήρθε μέσω του φουλ γκόθικ μεν – όχι όμως σε Brandon Lee version - αλλά περισσότερο σαν τον Joker του Jared Leto, κάτι που από μόνο του ήχησε περίεργα στα αυτιά και (κυρίως) τα μάτια των φαν. Όπως το χειρότερο δεν ήταν η αμφίεση, αλλά η ίδια η ταινία.
Τα 10 remakes που ξεπέρασαν τα original films
Ένα remake που δεν έπρεπε να γίνει
Όπως είπαμε κάποια projects είναι καλό να μένουν ως έχουν, ακόμα και αν από πίσω βρίσκεται κάποιος που λατρεύει το «προϊόν» και υπάρχει ελπίδα να το χειριστεί με σεβασμό. Σε περιπτώσεις όπως του «The Crow» δεν έχει να κάνει με τον σεβασμό αλλά περισσότερο με την μαεστρία του σκηνοθέτη και ύστερα των ηθοποιών να επαναφέρουν αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα που είχε δημιουργήσει η πρωτότυπη ταινία, σε μια εποχή που διαφέρει πολύ σε σχέση με τα 90’s.
Η cult ατμόσφαιρα των 90’s προσπάθησε να περάσει, αλλά σίγουρα αυτό που παρουσίασε η σύγχρονη ταινία ήταν απλώς μια μέτρια απομίμηση του φιλμ του ’94 παρά να δώσει κάτι φρέσκο. Ώρες-ώρες αισθανόσουν ότι το τοπίο είναι μια φθηνή αισθητική, κάνοντας το καλτ στοιχείο της προ 30ετίας ταινίας να μοιάζει με υπερπαραγωγή, μπροστά στο remake.
Πολλοί θα μιλήσουν περί αστοχίας στην επιλογή του πρωταγωνιστή, ωστόσο, ο Bill Skarsgard δεν ήταν τυχαία επιλογή. Έχει αποδείξει μέχρι σήμερα άλλωστε ότι…την βρίσκει όταν υποδύεται «προβληματικούς» ή dark ρόλους, και ο Eric Draven ταίριαζε πραγματικά ταμάμ σε ό,τι μας έχει δείξει. Στην προσπάθειά του, όμως, να πετάξει από πάνω του το πέπλο του Pennywise (IT) αλλά και του δύσκολου έργου να μοιάσει στον Lee, δημιούργησε ένα αποτέλεσμα εντελώς κενό, χωρίς αυτό τον συνδυασμό ωμού και παράλληλα συναισθηματικού killer του Draven. Τον Draven πρέπει να τον συμπαθείς από την λύπηση που νιώθεις για την αδικία που υπέστη, πρέπει όμως να σε κερδίζει με όσα κάνει και στην ταινία, κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην περίπτωση του Skarsgard. Και αυτό ίσως να ήταν από τα λίγα που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε από το φιλμ.
Σαφώς και υπάρχουν ελαφρυντικά, με την παραγωγή του φιλμ να είναι προβληματική από την αρχή, με αμέτρητες καθυστερήσεις, αλλαγές στο σενάριο, και ανακοινώσεις που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν οδήγησαν σε μια τελική ταινία που φαινόταν ασυνάρτητη και ανεπαρκής. Το θέμα είναι ότι όμως ότι ενώ υπήρχε μια μεγάλη ευκαιρία να αναδειχθεί ένα νέο στιλ, μια φρέσκια ματιά και ένας φόρος τιμής στο legacy του Brandon Lee, ήρθε η σύγχρονη version για να μας κάνει να τον νοσταλγήσουμε ακόμα περισσότερο.
10 remakes που δεν έπρεπε να γυριστούν ποτέ
Ορισμένα projects καλό είναι να μην τα αγγίζει ο κόσμος, εάν δεν είναι σίγουρος ότι κάτι καλό υπάρχει. Στην περίπτωση του The Crow remake, είμαστε βέβαιοι ότι το Χρυσό Βατόμουρο έχει βρει ήδη νικητή.
