Όταν μιλάμε για David Fincher, μιλάμε για έναν σκηνοθέτη που ξέρει να βυθίζει το κοινό σε σκοτεινούς, προκλητικούς κόσμους, κάτι που αποτυπώνεται και στην filmography του. Μεταξύ αυτών, τα Alien 3, The Game, Fight Club, Panic Room, Gone Girl, The Killer, Zodiac και Se7en, αλλά στο μυαλό μας δύο είναι που θα μιλάμε για πάντα. Το Se7en και το Fight Club, μπορεί να γυρίστηκαν στο δεύτερο μισό των 90’s, ωστόσο, κάθε χρόνο που περνάει τα λησμονούμε πολύ παραπάνω.
Υπάρχει και το Mank που είναι πιο πρόσφατο.
Δεν είναι μόνο το στίγμα που άφησαν στην ποπ κουλτούρα, αλλά το ότι συνεχίζουν και απασχολούν κριτικούς και κοινό κάθε χρόνο και περισσότερο, τόσο με τις εμβληματικές σκηνές τους, π.χ. «What’s in the booox?», ή τα μηνύματα που έφεραν στην επιφάνεια για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων.
Μπροστά σε αυτά τα δύο αριστουργήματα μπορεί κάποια εκ των δύο να ξεχωρίσει; Ας τα δούμε λίγο αναλυτικά.
Η αγωνία είχε εφτά ξεχωριστά «αμαρτήματα»
Το Se7en, δεν χρειάζεται πολύ ώρα για να σε βάλει στον σκοτεινό κυκλώνα που θα παρακολουθήσεις, από την πρώτη κιόλας σκηνή του. Ένα φιλμ που μέσω των πρωταγωνιστών Brad Pitt και Morgan Freeman, ο David Fincher μας παρουσιάζει μια υπόθεση-θρίλερ, μια αγωνιώδη εξέλιξη η οποία εξερευνά τα όρια της ηθικής και της δικαιοσύνης μέσα από την αναζήτηση ενός κατά συρροή δολοφόνου που εμπνέεται από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Αυτό που κάνει το Se7en αριστουργηματικό είναι η ζοφερή του ατμόσφαιρα και η ικανότητα του Fincher να σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε. Η απεικόνιση της βίας όσο εξελίσσεται το υπόθεση είναι τόσο ρεαλιστική, σχεδόν ωμή, που αναρωτιέσαι αν θέλεις να μάθεις ποιος είναι ο John Doe του Kevin Spacey.
Στο Se7en του Fincher το κακό είναι διάχυτο, είναι πραγματικά παντού και η δικαιοσύνη είναι μια έννοια που εύκολα μπορεί να διαστρεβλωθεί. Το Se7en δεν είναι απλά μια ταινία· είναι μια εμπειρία που σε αναγκάζει να κοιτάξεις στα μάτια την ανθρώπινη φύση με τον πιο σκληρό τρόπο. Και το φινάλε είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αμφιταλάντευσης. Το καλό είναι το δίκαιο; Όχι πάντα.
Η εξέγερση της ατομικότητας έχει δύο διαφορετικά πρόσωπα
Tyler Durden (Brad Pitt) και… αφηγητής (ή αλλιώς Edward Norton), ή απλώς όταν ο David Fincher έφερε στους κινηματογράφους μια ταινία-επανάσταση, που όχι μόνο προκάλεσε αντιδράσεις αλλά και επαναπροσδιόρισε τι σημαίνει να ζεις σε μια καταναλωτική κοινωνία. Μια μόνιμη ανατροπή δεδομένων, με πρόσχημα τη βία η οποία όμως είναι απλώς το πέπλο που περιβάλλει το βασικό θέμα της ταινίας: Την αμφισβήτηση των πάντων. Από τις κοινωνικές δομές μέχρι την ίδια μας την ύπαρξη.
Fight Club: Όταν ο Edward Norton υποδυόταν τον αστικό αντιήρωα της ζοφερής πραγματικότητας
Το Fight Club είναι μια ωδή στην ανδρική εξέγερση απέναντι στη σύγχρονη ζωή. Ο αφηγητής, ένας απλός άντρας παγιδευμένος σε μια βαρετή καθημερινότητα, μαθαίνει τι θα πει επανάσταση όταν συναντά τον Tyler Durden, ο οποίος σαν μια πτυχή του εαυτού του που θα ήθελε πολύ να αγγίξει, δημιουργούν το Fight Club και τους κανόνες του.
Το Fight Club είναι από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να θέλεις να βγεις από το σινεμά και να αλλάξεις τη ζωή σου. Είναι μια διακήρυξη κατά της απάθειας, αγγίζοντας θέματα όπως η ανδρική ταυτότητα, ο καταναλωτισμός και η υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας με έναν τρόπο που λίγες ταινίες έχουν τολμήσει να κάνουν. Και που είναι βέβαιο ότι δεν θα το ξανακάνουν. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο του David Fincher.
Κερδίζει κάποια εκ των δύο το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας;
Όσο και αν αναζητήσεις τους λόγους για το ποια εκ των δύο αξίζει το Όσκαρ του David Fincher, δεν θα είσαι ποτέ δίκαιος. Εξαρτάται ξεκάθαρα από την καθημερινή σου ψυχοσύνθεση. Τη μία μέρα έχεις θα έχεις ανάγκη να «σπάσεις» τα δεσμά της ρουτίνας και της βαρεμάρας σου (άρα Fight Club), την άλλη θα αναζητάς έναν λόγο να προσπεράσεις την ηθική σου πυξίδα (εδώ είσαι Se7en).
Είναι σαν να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον Robert De Niro ή τον Al Pacino. Απλώς δεν γίνεται.
Όποια και αν είναι η επιλογή σου, ένα είναι σίγουρο: και τα δύο φιλμ είναι αριστουργήματα που αποδεικνύουν γιατί ο David Fincher είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του. Το Se7en και το Fight Club δεν είναι απλώς ταινίες αλλά κινηματογραφικές εμπειρίες που θα συνεχίσουν να συζητιούνται για πολλά χρόνια ακόμα.
