Τον Απρίλιο του 1961, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ επιβιβάστηκε σε ένα μικρό αεροπλάνο για να ταξιδέψει από το σπίτι του στο Αϊντάχο στην κλινική Mayo στη Μινεσότα. Οι φήμες λένε πως όταν το αεροπλάνο σταμάτησε στη Νότια Ντακότα για να ανεφοδιαστεί με καύσιμα, ο Χέμινγουεϊ άρχισε να βαδίζει προς το μέρος της προπέλας για να γίνει κομμάτια. Ευτυχώς ο πιλότος φαίνεται ότι σταμάτησε εγκαίρως την ροή της μηχανής.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης δίμηνης παραμονής του στην κλινική, ο Χέμινγουεϊ υποβλήθηκε σε τουλάχιστον 15 «συνεδρίες» ηλεκτροσπασμοθεραπείας και του συνταγογραφήθηκε ένα νέο -τότε- φάρμακο το Librium. Αυτό προκάλεσε στον συγγραφέα προβλήματα βραχυπρόθεσμης μνήμης χωρίς να προσφέρει μεγάλη ανακούφιση για την κατάθλιψή του. Τελικά θα έπαιρνε εξιτήριο τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Επιστρέφοντας στο Αϊντάχο, ο Χέμινγουεϊ συνομίλησε με τον επί χρόνια φίλο του, τον ιδιοκτήτη ενός τοπικού μοτέλ που ονομαζόταν Τσακ Άτκινσον. Ο ίδιος θα έλεγε μετά τον χαμό του συγγραφέα στις εφημερίδες, πως δεν είχε δει τίποτα το περίεργο όσο μιλούσε μαζί του. Τίποτα που να φαινόταν ανησυχητικό ή που να προμήνυε πως ετοιμαζόταν να κάνει κάτι περίεργο. Και τελικά έκανε το χειρότερο.
Associated Press
Το αμέσως επόμενο πρωί, μόλις δύο μέρες μετά την επιστροφή του στο σπίτι από την κλινική, ο Χέμινγουεϊ σηκώθηκε από το κρεβάτι γύρω στις 7 το πρωί. Δεν ντύθηκε με κανονικά ρούχα, φόρεσε μόνο την αγαπημένη του ρόμπα, βρήκε το κλειδί από το ντουλάπι όπου η γυναίκα του είχε κλειδώσει εκεί την καραμπίνα και ξεκλείδωσε για να βγάλει το όπλο. Στη συνέχεια, έβαλε το δίκαννο στο κεφάλι του και τράβηξε την σκανδάλη. Ο πυροβολισμός ξύπνησε τη γυναίκα του, Μαίρη, η οποία κατέβηκε τις σκάλες και βρήκε τον Χέμινγουεϊ νεκρό στο φουαγιέ. Κάλεσε την αστυνομία και τους είπε ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε ενώ ο Χέμινγουεϊ το καθάριζε. Ακόμα και οι αρχικές αναφορές της αστυνομίας για τον θάνατό του, χαρακτήρισαν το γεγονός ως τραγικό δυστύχημα.
Ωστόσο οι δύσπιστες εκείνες φωνές που πίστευαν ότι ο Χέμινγουεϊ είχε αυτοκτονήσει, ακουγόντουσαν από την αρχή. Άλλωστε το γεγονός ότι πάλευε με τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη, ήταν κάτι που είχε γράψει μέχρι και ο ίδιος σε κείμενά του στα περιοδικά. Χώρια ότι οι δημοσιογράφοι που ερευνούσαν την παραμονή του στην κλινική, είχαν ήδη δημοσιεύσει θέματα στις εφημερίδες με κραυγαλέους τίτλους όπως «Ο Χέμινγουεϊ Τρελάθηκε!». Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, ένας επιδέξιος κυνηγός σαν τον Χέμινγουεϊ, πολύ δύσκολα θα την είχε βρει από κάποιο κάλυκα την ώρα που κάθαριζε το όπλο. Όχι πως αυτά δεν γίνονται, αλλά δεν ήταν δα και κανένας τυχαίος στο κυνήγι. Χρόνια αργότερα, αυτές οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν όταν η Μαίρη είπε στους New York Times: «Όχι. Αυτοπυροβολήθηκε. Μόνο αυτό. Και τίποτα άλλο».
Η κατάρα αυτή υπήρχε ωστόσο από πάντα στους Χέμινγουεϊ. Ο πατέρας του, Κλαρενς, ήταν μανιοκαταθλιπτικός και είχε την τάση να γίνεται βίαιος. Όταν ο Χέμινγουεϊ ήταν 29 ετών, ο Κλάρενς αυτοκτόνησε. Ο συγγραφέας κατηγορούσε ανέκαθεν τη μητέρα του για τον θάνατο του πατέρα του, ένα συναίσθημα που θα τον ακολουθούσε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η τρίτη σύζυγος του Χέμινγουεϊ, Μάρθα Γκέλχορν, έγραψε κάποτε: «Βαθιά μέσα στον Έρνεστ, λόγω της μητέρας του, η επιστροφή στις άφθαρτες πρώτες αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, ήταν η δυσπιστία και ο φόβος για τις γυναίκες». Υποστήριζε ότι εξαιτίας της Γκρέις ο Χέμινγουεϊ είχε προβλήματα με την εγκατάλειψη και την απιστία.
Associated Press
Ο Χέμινγουεϊ είχε μόλις παντρευτεί τη δεύτερη σύζυγό του, Πολίν Φάιφερ, τη στιγμή του θανάτου του πατέρα του και ο αγώνας του με την ψυχική ασθένεια και τον αλκοολισμό άρχισε γρήγορα να επιδεινώνεται. Ο συγγραφέας έγραψε σε μια επιστολή προς τη μητέρα της Pfeiffer σχετικά με την αυτοκτονία του πατέρα του: «Μάλλον θα πάω με τον ίδιο τρόπο». Είπαμε όμως πως η κατάρα συνεχίστηκε. Η αδερφή του Ούρσουλα πέθανε από υπερβολική χαπιών το 1966, ο αδερφός του Λέστερ αυτοπυροβολήθηκε το 1982 και η εγγονή του, Μάργκο, πήρε μια θανατηφόρα δόση ηρεμιστικών 1996.
Έχουν ακουστεί διάφορα σχετικά με τον θάνατο του συγγραφέα. Από το ότι έπασχε από αιμοχρωμάτοση, μία γενετική αλλοίωση που μεταξύ άλλων προκαλεί απώλεια μνήμης και κατάθλιψη, μέχρι χρόνια τραυματική εγκεφαλοπάθεια (CTE), εξαιτίας τραυμάτων που είχε υποστεί στο κεφάλι από ατυχήματα.
Διάβασε επίσης: Τα μεγάλα μαθήματα ζωής που μας έμαθε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ
Όμως ανεξάρτητα από τον λόγο πίσω από την αυτοκτονία του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο θάνατος του συγγραφέα ήταν μια καταστροφική απώλεια για τη λογοτεχνική κοινότητα και για όλους όσους τον αγάπησαν. Ο απόηχος του χαμού του, ήταν δυνατότερος και πολύ μεγαλύτερος από τον θόρυβο που έκανε το δίκαννο εκείνο το πρωινό. Για την ακρίβεια, οι κραυγές μέσα στα μυαλά και τις ψυχές των εκατομμύριων αναγνωστών που βιώνουν αυτή την απώλεια με το διάβασμα κάθε σελίδας, ξεπέρασαν οριστικά εκείνον τον επιθανάτιο κρότο, που μεταμορφώθηκε από πυροβολισμό σε τιτίβισμα πουλιού.
Σαν εκείνα που συνήθιζε να κυνηγάει ο ίδιος και αποφάσισε μια μέρα να κυνηγήσει τον ίδιο του τον εαυτό, με τον μοναδικό τρόπο που γνώριζε.
