Προτού παραδεχτούμε την μοναδικότητα του Good Son σαν ένα μοναδικό 90s θρίλερ, οφείλουμε πρώτα να παραδεχτούμε τα ίδια τα 90s. Γιατί; Γιατί την δεκαετία του ΄90, ο κόσμος δεν πάθαινε νευρικό κλονισμό με πράγματα που έβλεπε στην τηλεόραση. Δεν θεωρούσε ότι καταστρέφεται η κοινωνία επειδή κάποιος καπνίζει, επειδή ένας άντρας αγγίζει το γυμνό στήθος μίας γυναίκας ή επειδή μία παρέα παιδιών φαίνονται να βρίζουν. Τα 90s ήταν τόσο απενοχοποιημένα, που κάθε κινηματογραφική προσπάθεια ήταν εξαιρετική.
Το Good Son δεν πήρε δύο τυχαία πιτσιρίκια. Έχει σημασία να θυμηθούμε πως τόσο ο Macauley Calkin όσο και ο Elijah Wood, έκαναν ήδη καριέρα – ο πρώτος με το Home Alone και ο δεύτερος με το Forever Young στο πλευρό του Mel Gibson αλλά και το Huckleberry Finn. H πραγματική επιτυχία είναι πως ο Joseph Ruben κατάφερε να βάλει το horror στοιχείο σε δύο πιτσιρικάδες, οι οποίοι ναι μεν δεν ήταν άπειροι, αλλά το να καταφέρεις να παίξεις με τόση επιτυχία δύο -μέχρι τότε- κόντρα ρόλους, δείχνει πως ήταν τελείως διαφορετικό το mentality σε σχέση με σήμερα.
Ο Macauley Calkin λοιπόν σε ένα ρόλο έκπληξη για εκείνη την εποχή. Όπου από συμπαθής πιτσιρικάς που στήνει παγίδες στο Joe Pesci, βρίσκεται στο ρόλο ενός ψυχοπαθή που θέλει να σκοτώσει την οικογένειά του. Ο Elijah Wood παίζει το γιν σε αντίθεση με το γιανγκ του Culkin, ως ένας 12χρονος που έχει χάσει τη μητέρα του και που ο πατέρας του τον στέλνει να περάσει μερικές μέρες στο θείο του – ο David Morse ενσαρκώνει τον ρόλο αυτό. Αυτό που χαρακτηρίζει το Good Son είναι η ατμόσφαιρα. Ότι πίσω από το χαμόγελο ενός παιδιού, γίνεται να κρύβεται ένας ψυχοπαθής. Είναι κάτι που κανείς δεν θέλει να φανταστεί για το παιδί του και που μόνο η σκέψη τον τρομοκρατεί. Ο Culkin δίνει κυριολεκτικά ρεσιτάλ μιας και εξελίσσεται σε μία απρόβλεπτη κινητή απειλή, που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να αφανίσει ολόκληρη την οικογένειά του. Ένα πολύ βασικό στοιχείο, είναι πως η ταινία κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1993. Νωρίτερα τον Φεβρουάριο, δύο δεκάχρονια αγόρια είχαν σοδομίσει και σκοτώσει ένα δίχρονο αγοράκι στο Λίβερπουλ, ένα φρικαλέο έγκλημα που είχε κάνει τον γύρο του κόσμου εκείνη την εποχή. Η ταινία που παρουσίαζε έναν ακόμη δολοφόνο κοντά στην ίδια ηλικία, ξύπνησε σίγουρα μνήμες.
Όμως αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό των ταινιών των 90s. Ότι κατά βάση είχαν πάντα ένα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό στοιχείο, χωρίς να συνοδεύεται με κουβάδες από αίμα και φρικαλέα σκηνικά. Άλλωστε το τι κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο, είναι πάντα αυτό που ταξιδεύει το μυαλό στις πιο τρομαχτικές σκέψεις. Το γεγονός ότι κάποιες ιστορίες από εκείνες που διαβάζουμε ή ακούμε θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα, είναι από τα κύρια στοιχεία που δίνουν στο horror το ζωντανό εκείνο στοιχείο που κάνει το αίμα μας να παγώνει. Πόσο μάλλον όταν το καστ είναι τόσο προσεγμένο που κάνει την διαφορά – η παραγωγή μάλιστα είχε σχολιάσει τον επαγγελματισμό των δύο νεαρών ηθοποιών και πόσο συνεπείς και ώριμοι ήταν στα γυρίσματα.
Το Good Son είναι ένα από τα κρυμμένα διαμάντια των 90s. Από εκείνα που ενδεχομένως μπορεί να είναι άγνωστα στις νεότερες γενιές, αλλά που χαρακτήρισαν αυτό το σκοτεινό στοιχείο που λατρέψαμε στα 90s και που μας κάνει μέχρι σήμερα να τις ονομάζουμε κλάσικ.
Μήπως να το δεις σήμερα;
