Το πιο σωστό πράγμα που διάβασα κάποτε σε ένα περιοδικό, είναι πως το Saving Private Ryan είναι το Apocalypse Now της δεκαετίας του ’90. Σε κάποιους μπορεί να ακούγεται σωστό και σε κάποιους άλλους υπερβολικά. Παρότι όμως είχαμε αρκετά έργα με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν θα μπορούσαμε να μην αναγνωρίσουμε την σκηνοθετική υπεροχή του Steven Spielberg αλλά και την ίδια την υπόθεση.
Χάρη στο Saving Private Ryan και στην κατάληψη της παραλίας της Omaha, εμπνεύστηκαν ένα σωρό μετέπειτα ταινίες, σειρές και video games. Είναι το απάνθρωπο πρόσωπο του πολέμου. Τόσο απλά. Όπου δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει πλάνο. Υπάρχει μόνο τύχη στο να καταφέρεις να επιβιώσεις σε ένα μέρος που ξερνάει σφαίρες και ανθρώπινα μέλη. Παρότι είναι του 1998, όποτε το βλέπεις παραμένει συγκλονιστικό.
Η μετέπειτα αναζήτηση του Ryan, είναι από εκείνες τις ιστορίες που δεν μπορείς να τις παντρέψεις εύκολα με τον πολεμικό χαρακτήρα. Ωστόσο είναι το καστ που κάνει θαυμάσια δουλειά σε όλο αυτό. Υπάρχουν χαρακτήρες και χαρακτήρες όπως ακριβώς και στο στρατό. Ο Tom Hanks, ο περίφημος Captain Miller, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο του πολέμου – εάν αυτό υπάρχει. Ο άνθρωπος που καλείται να κάνει τη δουλειά, που μπορεί να ηγηθεί, που έχει κερδίσει τον σεβασμό των ανδρών του. Που καλείται όμως να ανακαλύψει τα όρια και, τελικά, να θυμηθεί πόσο σημαντικό είναι να παραμένεις άνθρωπος ακόμη και όταν κάθε ανθρωπιά τριγύρω σου δείχνει κατεστραμμένη. Αντιστοίχως, έχεις τους υπόλοιπους, Matt Damon, Giovanni Ribisi, Tom Sizemore, τον φρεσκότατο Vin Diesel και τον Jeremy Davies (Upham), που περιστοιχίζουν τον λοχαγό που τους κρατάει ανθρώπους.
Οι περισσότεροι στρατιώτες που κατατάχθηκαν στον αμερικανικό στρατό, ήταν αγροτόπαιδα που θέλησαν να υπηρετήσουν την πατρίδα του και να γνωρίσουν τον κόσμο. Άνθρωποι σαν τον Wade ή τον Upham, μορφωμένοι και γραμματιζούμενοι, προσπαθούν να αντέξουν την φρίκη του πολέμου αλλά χωρίς επιτυχία. Αν ο Ryan συμβόλιζε το πείσμα του μέσου στρατιώτη που θέλει να πολεμήσει για την πατρίδα του, άνθρωποι σαν τον Upham συμβολίζουν το τέλος της αθωότητας. Κανένας από εμάς δεν έχει γνωρίσει πόλεμο και ούτε καν μπορούμε να σκεφτούμε τον εαυτό μας σε αυτόν. Όμως οι περισσότεροι, την πρώτη φορά που είδαμε την ταινία, βρίσαμε τον Upham όταν πάγωσε και δεν μπορούσε να βοηθήσει τους συντρόφους του. Πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε σίγουρα ότι δεν θα παθαίναμε το ίδιο;
Ακόμα και η μάχη στη γέφυρα που κόστισε τη ζωή όλων των αντρών του Miller, πλην των Ryan, Raiben και Upham, είναι ένας ακροβατισμός ανάμεσα στην συμπόνια και το καθήκον. Όλοι θα μπορούσαν να φύγουν, αλλά επέλεξαν να μείνουν και να βοηθήσουν. Σε ένα καταστροφικό τελικά αποτέλεσμα, η τελευταία ευχή του ετοιμοθάνατου Miller στον Ryan, είναι να κάνει την κάθε μέρα να αξίζει. Μία εξαιρετικά ελπιδοφόρα ευχή, για όποιον έχει ζήσει την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου ή γενικά τον οποιοδήποτε πόλεμο.
Πόσο εύκολα την ξαναβλέπεις σήμερα;
