Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, έτσι δεν είναι; Κάποιες σκέψεις ακροβατούν ανάμεσα στο καλό και στο κακό και, εδώ που τα λέμε, η σκοτεινή πλευρά έχει τη δική της γοητεία. Και τα δικά της μουσικά themes. Γιατί υπάρχουν κομμάτια κλασσικής μουσικής που μπορεί να μην γράφτηκαν για σατανικούς κακούς που ονειρεύονται να κατακτήσουν τον κόσμο, αλλά ο ήχος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα τους.
Αλλά και πάλι, ακόμη και αν δεν νιώθεις καθόλου ως ο κακός του καθημερινού σου έργου, σίγουρα θα εκτιμήσεις τα παρακάτω αριστουργήματα, ως πυλώνες της κλασσικής μουσικής που γνωρίζουμε και αγαπάμε.
Coriolanus (ουβερτούρα) του Beethoven
Με δυναμική είσοδο και ξεκάθαρα απειλητική διάθεση. Βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία που έγραψε ο Αυστριακός Heinrich Joseph von Collin, όπου ένας Ρωμαίος ύπατος παρά τις νίκες τους, ονομάζεται προδότης από το λαό και αποφασίζει να πολεμήσει ενάντια στην πατρίδα του. Τυφλωμένος από οργή και εκδίκηση τάσσεται με τον εχθρό και από ήρωας μετατρέπεται σε απειλή. Εξαιρετικό για εκείνες τις βραδιές που σκέφτεσαι να πάρεις την εκδίκησή σου.
Dance of the Knights του Sergei Prokopiev
Είναι το διάσημο κομμάτι από την δεύτερη σουίτα του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που αναφέρεται στο χορό των Καπουλέτων και των Μοντέγων. Μπορεί η έχθρα να είναι γνωστή σε κάθε κλασσικό έργο που έχει παρουσιάσει το μπαλέτο, αλλά στο δικό μας το μυαλό, είναι το μουσικό χαλί για τον κακό της υπόθεσης. Εκεί που τραβάει το κηροπήγιο για να αποκαλυφθεί η μυστική υπόγεια είσοδος και να καταστρώσει το επόμενο σχέδιο για να κατακτήσει τον κόσμο.
Marche Slave του Pyotr Tchaikovsky
Εμπνευσμένο από τον πόλεμο των Σέρβων με τους Οθωμανούς το 1876, ο Tchaikovsky είδε την ανεξαρτησία των χριστιανών Σλάβων ως μία μοναδική αφορμή απεικόνισης για το μίσος των Ρώσων ενάντια στους Οθωμανούς κατακτητές. Παρότι ωστόσο αυτό το κομμάτι γράφτηκε για τους τρομαχτικούς σε όψη και ικανότητες Σέρβους πολεμιστές, η αλήθεια είναι πιο απλή. Θα μπορούσε εύκολα να είναι το εναλλακτικό κομμάτι εισόδου των Stormtroopers αντί του Imperial March.
Die sieben letzten Worte unseres Erlösers am Kreuze του Joseph Haydn
Για όσους δυσκολεύονται με τα γερμανικά, το ορχηστρικό έργο του μέντορα του Beethoven, Joseph Haydn, μεταφράζεται ως «Οι Τελευταίες Επτά Λέξεις Του Χριστού στο Σταυρό». Γραμμένο το 1786 για την Oratorio de la Santa Cueva στην Καντιθ της Ισπανίας, ο Haydn επέκτεινε το αρχικά ορχηστρικό έργο του για κουαρτέτο εγχόρδων και μετέπειτα για πιάνο. Δυναμικό και επιθετικό, μπορεί να παρουσιάζει τις τελευταίες στιγμές του Σωτήρα μας πάνω στο Σταυρό, αλλά την ίδια στιγμή κρύβει και κάτι τόσο σκοτεινό που κερδίζει επάξια μια θέση στη λίστα.
Requiem σε Ρε Μινόρε / Ιntroitus του Mozart
Προφανώς και θα υπήρχε μία θέση και γι’ αυτό. Ένα αριστούργημα για την εποχή που μάλιστα έμεινε ημιτελές, αλλά παρόλη την μελαγχολική του φύση, το ξεκίνημα του, το πρώτο από τα οκτώ του μέρη, είναι βγαλμένο για κινηματογραφικούς κακούς και σατανικούς επιστήμονες από βιβλία. Θα μπορούσε άνετα να είναι και η μουσική κατά τη δημιουργία του Φράνκενσταϊν. Τι, όχι;
