Λωρίδα της Γάζας: Τρεις λέξεις που τρεντάρουν περισσότερο αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο και την καθημερινότητά μας και, δυστυχώς, όχι για καλό λόγο. Μια πονεμένη ιστορία, με αρκετό αίμα και μιζέρια. Πολύ μιζέρια. Στον απόηχο, λοιπόν, του βομβαρδισμού στη Γάζα, με τη βόμβα που έπεσε σε νοσοκομείο της περιοχής, σκοτώνοντας 500 ανθρώπους (άλλες πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών είναι πολύ μεγαλύτερος) όλοι παρακολουθούμε αποσβολωμένοι άλλη μια ήττα της ανθρωπότητας από τον ίδιο της τον εαυτό.
Ο στόχος είναι πάντα ένα νοσοκομείο ή ένα σχολείο αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για αυτό.
Η Γάζα, ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που μετράει ανάλογες «πληγές» καθώς το 2014 μια άλλη επιχείρηση από πλευράς Ισραήλ (Επιχείρηση Προστατευτική Αιχμή) είχε πλήξει την περιοχή ως αντίποινα για επιθέσεις της Χαμάς.
Αυτή η επίθεση και η εικόνα των 4 νεκρών νεαρών ποδοσφαιριστών που έγινε viral παγκοσμίως αποτέλεσε αφορμή για τον σκηνοθέτη, Hernan Zin να πετάξει στην περιοχή προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τις «πληγές» που αφήνει ο πόλεμος στα παιδιά της Παλαιστίνης.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα φιλμ 1 ώρας και 9 λεπτών, με τίτλο Born in Gaza, μια αναπόφευκτα καταθλιπτική καταγραφή της απανθρωπιάς του ανθρώπου προς τους ίδιους τους απογόνους του, τα παιδιά δηλαδή της περιοχής. Μέσα από την εικόνα και τα όσα μαρτυρούν τα δέκα παιδιά που επελέγησαν για να πουν την ιστορία και πόσο άλλαξε τη ζωή τους ο πόλεμος, βλέπουμε ότι οι ψυχολογικές «πληγές» είναι μεγαλύτερες για όσους έχουν επιβιώσει από τη βία. Ειδικά όταν αυτοί έχουν μια ολόκληρη ζωή μπροστά τους.
Μια απεικόνιση της φρίκης, έστω και έτσι
Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που μετράει είναι η σκληρή εικόνα για αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι στις εμπόλεμες ζώνες. Δεν είναι μόνο η Λωρίδα της Γάζας, αλλά το Κομπάνι στη Συρία, πιο πρόσφατα οι εμπόλεμες ζώνες σε Ουκρανία και Ρωσία και κάθε άλλη περιοχή του κόσμου που βιώνει ξεριζωμό και θάνατο.
Ο πόλεμος μέσω social media είναι πιο επικίνδυνος από όσο νόμιζες.
Το Born in Gaza απεικονίζει σαφώς τη μία πλευρά της ιστορίας, παίρνει θέση και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μεταδίδει την πληροφορία -το slow motion και η απουσία ενηλίκων το κάνει ακόμα πιο μονόπλευρο- δεν παύει όμως να λέει μια μεγάλη αλήθεια πέρα από τις αντίξοες συνθήκες που βιώνει ο άμαχος πληθυσμός.
Ότι η επόμενη μέρα για τους ανθρώπους που έχουν επιβιώσει από τον πόλεμο, δύσκολα θα τους βρει να μην κουβαλάνε τη βία στο πετσί τους.
