Λίγο πριν τα θερινά ρίξουν αυλαία για τη φετινή χρονιά, πήγα να δω την τελευταία ταινία της σεζόν «Γυρίσματα της Τύχης» του Woody Allen. Η αλήθεια είναι πως παρότι ήταν βροχερή ημέρα και το σκηνικό έχει αρχίσει να αλλάζει σε φθινοπωρινό, ο θερινός έμοιαζε πιο γοητευτικός από ποτέ. Έτσι, λοιπόν, καθίσαμε στο αγαπημένο μας τραπεζάκι και πήραμε θέση για την 50η ταινία του Woody Allen, όπου είναι κάτι σαν τη γαλλόφωνη «διασκευή» του Match Point.
5 κλασικά Τζαζ κομμάτια από το σινεμά του Γούντι Άλεν
Με φόντο την Πόλη του Φωτός και μέσω της ματιάς του 88χρονου σκηνοθέτη βλέπουμε την ιστορία ενός ιδανικού ζευγαριού, της γοητευτικής Φανί και του επιχειρηματία Ζαν που ζουν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού και δείχνουν να είναι ακόμη ερωτευμένοι. Όλα αρχίζουν να αλλάζουν όταν η Φανί συνάντησε τυχαία στον δρόμο, τον Αλέν, έναν πρώην συμμαθητή της από το Λύκειο, όπου εκείνος της εξομολογείται ότι ήταν βαθιά ερωτευμένος μαζί της και όλα οδηγούν μοιραία στο να γίνουν εραστές και να ζήσουν έναν παθιασμένο έρωτα, από εκείνους τους μποέμ. Όλα θα αλλάξουν για άλλη μια φορά, όταν ο Ζαν μάθει για την παράνομη σχέση της γυναίκας του, δεν θα αφήσει τίποτα στην τύχη, αλλά ούτε και η τύχη θα τον αφήσει, αφού πάντα γράφει τα πιο ειρωνικά σενάρια.
Επομένως είναι προφανείς οι λόγοι που η τελευταία ταινία του Allen θυμίζει το αριστουργηματικό Match Point, σε μία περισσότερο ανάλαφρη εκδοχή, πιο αισιόδοξο, χαριτωμένο και με κωμικοτραγική κατάληξη. Και μπορεί και εδώ η τύχη να παίζει έναν εξίσου σημαντικό ρόλο με τους πρωταγωνιστές, όμως δεν είναι απόλυτα καταλυτικός παράγοντας, παρότι το πεπρωμένο θα κάνει πάλι τα δικά του. Επίσης, θίγεται το θέμα της επαγγελματικής εξέλιξης και του εύκολου πλουτισμού που προϋποθέτει ότι όλα επιτρέπονται. Ο Allen προσπαθεί να δώσει στα τυχαία συμβάντα, μικρότερη βαρύτητα από ό,τι στις προηγούμενες ταινίες του. Ωστόσο, ενώ πολλά από τα στοιχεία της ταινίας θυμίζουν κλασικό Woody Allen με το Παρίσι και τον νοσταλγικό ρομαντισμό να είναι διάχυτα στην ατμόσφαιρα της ταινίας, όπως το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», εδώ η πορεία της ταινίας είναι σχετικά προβλεπόμενη. Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και χωρίς μεγάλο ρίσκο, σε μία μονοτονία. Η αφήγηση «πάσχει» και από την ταινία λείπει η ένταση, κάτι που οφείλεται ακόμη και στην «ουδέτερη» χημεία των πρωταγωνιστών, των Λου Ντε Λαζ και ο Νιλς Σνάιντερ που δεν θυμίζουν σε τίποτα την χημεία των Σκάρλετ Γιοχάνσον και Τζόναθαν Ρις Μάγιερς.
