Ίσως η πρώτη ανάγνωση του τίτλου να προβληματίζει κάποιους και δικαιολογημένα όταν έχουμε τόσες πολλές -και ωραίες- ταινίες που διαδραματίζονται σε φυλακές. Από τις πολύ κλασσικές τύπου «Απόδραση από το Αλκατράζ» μέχρι το «Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ», το καλτ «Blood In, Blood Out» με την περίφημη συμμορία La Onda, το «American History X» αλλά και τα νέα γενιάς όπως το «Felon». Πολλές οι ταινίες και είμαστε όλοι φανς.
Διάβασε επίσης: Όλοι αγαπάμε τις ταινίες με φυλακές
Τι το ιδιαίτερο όμως είχε το Shot Caller που το κάνει να κερδίζει επάξια μία θέση στο πάνθεο με τις ταινίες με φυλακές; Αρχικά έχει τον ίδιο τον Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου σε ένα ρόλο αποκάλυψη. Δεν παίζει κάποιον ιππότη σε medieval fantasy και, για να είμαστε ειλικρινείς, παίρνει πολύ θάρρος και ταλέντο για να ξεφορτωθείς ένα ρόλο από τον οποίο σε αναγνωρίζει το κοινό. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που δεν είχε κάνει και τις καλύτερες επιλογές σε ταινίες. Και αυτό το απέδειξε με την συμμετοχή του σε ένα ξεκάθαρα κόντρα ρόλο για εκείνη την εποχή – δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη το Silencing και το Against the Ice.
Το κοινό είχε κάνει εμφανέστατες κριτικές για την σωματοδομή του Κόστερ-Βαλντάου, ο οποίος αναγκάστηκε να μεταμορφωθεί για τις ανάγκες του ρόλου ώστε να υποδυθεί τον Τζέικομπ Χάρλον, τον χρηματιστή που γίνεται μέλος της Aryan Brotherhood ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Όμως η ουσιαστική μεταμόρφωση του Κόστερ-Βαλντάου, βρίσκεται στην υποκριτική του. Ο Χάρλον δεν είναι άλλος ένας ήρωας μίας περιπετειώδους ταινίας με τον τρόφιμο να γίνεται κινητή απειλή. Είναι μία δραματική φιγούρα που εξαναγκάζει τον εαυτό του να κρατήσει μακριά την οικογένεια του για να την προστατέψει, αλλά και για να μπορέσει ο ίδιος να προχωρήσει.
Ενδεχομένως το πιο πετυχημένο χαρακτηριστικό, είναι το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς μπαίνει αυτόματα στη διαδικασία να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Χάρλον. Δεν είναι εγκληματίας, δεν ξεπλένει χρήματα για τη μαφία, ούτε βάζει στην άκρη λεφτά από διεφθαρμένους πολιτικούς. Είναι ένας οικογενειάρχης που βίωσε την κακή στιγμή. Αντί να τραβήξει την οικογένειά του σε όλο αυτό, αποφασίζει να την στερηθεί για να μην την βάλει σε κίνδυνο. Αυτό, απαιτεί δύναμη και χαρακτήρα και είναι ίσως το κύριο στοιχείο στο Shot Caller. O Xάρλον αναγκάζεται να προχωρήσει. Η άνοδος του στην ηγεσία της συμμορίας είναι κάτι που προκύπτει και η ενασχόλησή του με αυτή τόσο μέσα όσο και έξω από τη φυλακή, είναι για χάρη της οικογένειάς του. Όλοι εμείς, θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στη θέση του Χάρλον. Να έπρεπε να προβληματιστούμε για επιλογές που, ακόμη και τώρα, να σκεφτόμαστε και να λέμε ότι «εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό», αλλά στην πράξη να βλέπαμε πως σε κάποια πράγματα κυριαρχεί το ανθρώπινο ένστικτο.
Το Shot Caller είναι μία από τις καλύτερες ταινίες με φυλακές, γιατί περιγράφει στοχευμένα την εξέλιξη μίας ιστορίας που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα. Το μόνο που θα άλλαζε, θα ήταν οι αποφάσεις του καθενός από εμάς. Τίθενται ένα σωρό ηθικά στοιχεία τα οποία τα βλέπεις να καταπατούνται μπροστά στην ανάγκη για επιβίωση, αλλά την ίδια στιγμή αναρωτιέσαι. Τι είμαι πάνω απ’ όλα; Ένας φυλακισμένος; Ή μπορώ να παραμείνω άνθρωπος και πατέρας; Όταν χάνεις το πρώτο, προσπαθείς να κρατήσεις το δεύτερο. Όταν χάνεις τα πάντα, στρέφεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό. Σίγουρα ωστόσο και σε αυτή την ταινία, τίθεται για άλλη μια φορά το θέμα του σωφρονισμού ο οποίος τιμωρεί χωρίς να αφήνει περιθώρια επανένταξης, ακόμη και σε ανθρώπους που βρέθηκαν σε αυτές τις καταστάσεις από μια κακή στιγμή.
Για τον Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου, αυτή είναι η καλύτερη κακή στιγμή του.
