Όλους αυτούς τους μήνες που περιμέναμε τη νέα ταινία του DC universe, ασχοληθήκαμε περισσότερο με όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας και σχεδόν καθόλου με τον πρωταγωνιστή. Δεν είναι κρίμα, ούτε και ντροπή, αυτός ήταν άλλωστε εξαρχής ο στόχος της παραγωγής, μια ταινία όχι για τον ίδιο τον Flash, αλλά περισσότερο μια ταινία συνεκτικός ιστός μεταξύ διαφόρων υπερηρώων της DC, κάτι σαν prequel της Justice League. Τελικά όμως η πρώτη ταινία γύρω από τον Flash ήταν και κάτι παραπάνω.
Ο Michael Keaton ήταν ο κράχτης, αλλά ήταν και η κορυφή του παγόβουνου σε ό,τι αφορά την πλοκή της ταινίας. Ο Flash δεν συναντά μόνο τον φίλο του τον Batman, που η μοίρα έφερε τον Ben Affleck να τον υποδύεται τη σήμερον ημέρα, αλλά και τον δικό μας Batman, δικός μας για όσους φλερτάρουμε τα δεύτερα -άντα. Εδώ ο σκηνοθέτης Andy Muschietti έκανε κάτι πάρα πολύ έξυπνο, έδωσε τον όρισμό του multiverse και του χωροχρόνου μέσα από το cast της ταινίας. Ο Michael Keaton δεν ήταν απλά ο Batman των παιδικών μας χρόνων, είναι ακόμα ο Batman σε έναν διαφορετικό χωροχρόνο, γιατί για όσους προλάβαμε να δούμε τις ταινίες του Tim Burton σε πρώτη προβολή, αυτός είναι ο ένας και μοναδικός Batman γιατί αυτόν είδαμε στη σωστή ηλικία.
Στην πλοκή της ταινίας ο Barry Allen προσπαθεί να γυρίσει πίσω στον χρόνο για να λύσει το ένα και μοναδικό πράγμα που τον πονάει, ο θάνατος της μητέρας του. Το πώς ένα ταξίδι στο παρελθόν μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτικά χαοτικό μέσα από το φαινόμενο της πεταλούδας, ή το κούνημα μιας καρέκλας, είναι γνωστό, όμως στο The Flash υπάρχει και μια πιο βαθιά ανάγνωση αυτού του ταξιδιού. Υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν με τις κατάλληλες κινήσεις, υπάρχουν και αυτά που παραμένουν ίδια με τις ακόμα πιο κατάλληλες χειρουργικές κινήσεις, αλλά υπάρχουν και αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν με τίποτα γιατί είναι γραφτό να γίνουν, αναπόφευκτες διασταυρώσεις στον χωροχρόνο.
Είσαι έτοιμος να δεις τον Nicolas Cage σαν Superman στο The Flash;
Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν κανένα απολύτως λογικό νόημα, το ταξίδι στον χρόνο είναι κάτι το αδύνατο και το παράλογο, όμως είναι κάτι που δεν θα πάψει ποτέ να μας βασανίζει από φιλοσοφικής άποψης ή να αναρωτιόμαστε συνεχώς για τα μεγάλα «αν» της ζωής μας. Μέσα από τις πολύ καλές ερμηνείες των Miller και Keaton δίνεται ένα σπουδαίο μάθημα για την αποδοχή των πραγμάτων που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να μάθουμε να ζούμε με τα τραύματά μας και να τα κάνουμε να πονάνε όσο το δυνατόν λιγότερο.
Μέσα από ισχυρές δόσεις χιούμορ, κάτι δύσκολο όταν πρόκειται για μια ταινία που έχει μια τραγική απώλεια στο επίκεντρο της πλοκής της, η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας μπαίνει σε διάλογο με έναν άλλο ελέφαντα στο δωμάτιο σε ό,τι αφορά τις ταινίες του είδους. Τη νοσταλγία που νιώθουμε όσοι (ξανα)βλέπουμε τους αγαπημένους μας υπερήρωες. Ο Michael Keaton δεν κάνει κάποιο tribute στον Batman του Tim Burton, είναι γερασμένος, έχουν περάσει από πάνω του όσα χρόνια έχουν περάσει και από πάνω μας και κανένα CGI δεν τον μεταφέρει στη Gotham του 1990.
Γιατί ο Michael Keaton δεν είναι ένας ακόμα κομπάρσος στο DC Universe
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, και μέχρι το πολύ τέλος της και στη «κρυφή» σκηνή μετά από τα credits, οι cameo εμφανίσεις είναι αδιάκοπες και πλην του Nicolas Cage σαν μακρυμάλλη Superman που είναι γνωστό, δεν θα κάνουμε άλλο spoiler γιατί αξίζει να τα δει κάποιος απροετοίμαστος, βλέπουμε ένα χρονολόγιο της DC σε βάθος δεκαετιών.
O τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται αυτό το χρονολόγιο μπορεί να μην έχει κατα καλύτερα γραφικά και σε κάποια σημεία να μην δικαιολογεί το budget των 200εκ και να θυμίζει τηλεοπτική παραγωγή, ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό για να ρίξει σκιά στις πολύ καλές ερμηνείες, αλλά ούτε και στο μήνυμα που θέλησε τελικά να περάσει ο σύγχρονος Flash. It is what it is.
