Υπάρχει πάντα κάτι το αθώα γοητευτικό στην αφέλεια των στερεοτύπων των Αμερικανών στην αντίληψη που έχουν για τον υπόλοιπο κόσμο. Οκ, ίσως χρειάζεται μια μικρή διόρθωση η παραπάνω πρόταση, είναι ξεκαρδιστικά διασκεδαστική η στερεοτυπική εικόνα που έχουν οι Αμερικανοί για την Ευρώπη και το Emily in Paris είναι ακόμα ένα τέτοιο κεφάλαιο σε αυτή την όαση πηχτής κι ανόθευτης άγνοιας. Για να είμαστε δίκαιοι, και οι Αμερικανοί πέφτουν θύματα αντίστοιχων τραγελαφικών τεμπελών από εμάς, αλλά τουλάχιστον έχουν μια κάποια δόση αλήθειας και ένα απλό γκουγκλάρισμα του φημισμένου Florida Man είναι αρκετό για να γκρεμίσει τα σύνορα μεταξύ αστικού μύθου και πραγματικότητας.
Ο γράφων δεν είχε καμία πρεμούρα να δει το Emily in Paris, οι εποχές που cult εκπομπές τοπικών καναλιών γέμιζαν τα απογεύματά του έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, το timing ήταν αυτό που οδήγησε το δάχτυλο στο play. Κατά τη διάρκεια της διαβόητης βδομάδας μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς όπου η κύρια ασχολία μου ήταν να προσπαθώ να χωνέψω, το Netflix ήταν εκεί για να με βοηθήσει να περάσει πιο γρήγορα η ώρα. Οι υπερωρίες του παγκρέατος για την παραγωγή ινσουλίνης κάπως άμβλυναν τα αισθητικά μου κριτήρια και μαλάκωσα σαν άνθρωπος, έπρεπε απλά κάτι να δω βαρυγκομώντας.
H τρίτη σεζόν του Emily in Paris μόλις είχε κάνει την πρεμιέρα της και όπως ήταν λογικό ήταν στην αρχή των προτάσεων της πλατφόρμας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα δει ούτε το τρέιλερ της σειράς, ήμουν σίγουρος και κάνα δυο άρθρα που είχα διαβάσει μου επιβεβαίωσαν την ηλιθιότητα της σειράς, ωστόσο για κάποιον λόγο η σειρά πάει τρένο και αποκλείεται να είναι όλοι όσοι τη βλέπουν θύμα του παραμορφωτικού καθρέφτη. Χρόνο έχουμε, τίποτα καλύτερο δεν έχουμε να κάνουμε, ας αποκτήσουμε μια ακόμα αχρείαστη αναφορά στην ποπ κουλτούρα.
Πριν καλά-καλά το πάρω χαμπάρι, είδα χωρίς διάλειμμα τα πρώτα 4 επεισόδια και κάπου εκεί πάτησα για λίγο το pause για μια μικρή εκτίμηση του τι συνέβη σε αυτό το δίωρο. Ναι, το Emily in Paris έχει μισάωρα επεισόδια με χαλαρή σύνδεση μεταξύ τους και με πολύ γρήγορο ρυθμό. Ενώ είναι γεμάτο κλισέ και στερεότυπα, ο ρυθμός της πλοκής είναι τόσο γρήγορος που δεν κάνει κοιλιά, κάτι σαν Λάμψη χωρίς να λένε συνέχεια «κάτσε γιατί θα με τρελάνεις, πες το μου για 23η φορά»; Και ναι και όχι.
Αρχικά η απεικόνιση του Παρισιού είναι μια χαζοχαρούμενη καρτ ποσταλ χωρίς τετράπαχους αρουραίους που ανταμώνει όποιος κανονικός άνθρωπος πάει στο Παρίσι. Ωστόσο η εξιδανίκευση του Παρισιού έχει να κάνει με τη ματιά του τουρίστα και όχι με το Παρίσι αυτό καθαυτό. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τουρίστα που θέλει να χορέψει συρτάκι στην Πλάκα. Είναι η πιο ψεύτικη εικόνα που μπορεί να έχει ένας τουρίστας για την Αθήνα, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εμποδίσει την υλοποίηση αυτής της εικόνας, ούτε καν η πραγματικότητα.
Η ματιά της Emily είναι αστεία γιατί δεν προσβάλλει τους Παριζιάνους, αν και προσπαθεί αρκετά. Στην ουσία είναι σαν να βλέπουμε τον Μπόρατ από την ανάποδη και το γέλιο βγαίνει από την άγνοια (;) του γέλιου που προκαλείται. Από τη μία πλευρά έχουμε τους ακούλτουρους εργασιομανείς Αμερικανούς κι από την άλλη τους σνομπ, καπνίζοντες, ερωτύλους Γάλλους. Κάπου στη μέση μπαίνει και η πολιτική ορθότητα γιατί πολύ απλά έπρεπε να μπει, όπως σε κάθε συνταγή ξεκινάμε με τσιγάρισμα κρεμμυδιού.
Σε ένα Παρίσι που κάνει το Μίσος του Κασοβίτς να μοιάζει με άκρως πρφητική ταινία, το Emily in Paris είναι σαν να βάζει κάποιος το Μεσάνυχτα στο Παρίσι του Γούντι Άλεν μέσα σε ένα μεγάλο κύπελλο αναψυκτικού με άφθονα λιωμένα παγάκια. Το θέμα είναι ότι τελικά δεν είναι και τόσο κακό.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που βλέπει το Emily in Paris ξέρει ότι βλέπει μια συρραφή γελοίων κλισέ και δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Είναι κάτι σαν την πίτσα που ένα γαστρονομικό αξίωμα λέει ότι δεν υπάρχει πραγματικά κακή πίτσα. Ένα κακό σουβλάκι δεν τρώγεται, όμως μια κατεψυγμένη πίτσα σε προσφορά που κοστίζει γύρω στα 2€, είναι αυτό που ξέρεις ότι θα φας, ένα κομμάτι ζύμης και λιωμένο πλαστικό τυρί που αποκλείεται να σε ενθουσιάσει, αλλά είναι πρακτικά αδύνατο και να σε απογοητεύσει.
Τι μένει μετά από δύο ώρες θέασης γλυκερού φλερτ με ατάκες από βιντεοκασέτες; Η ματιά που έχει ο όχι και τόσο μέσος Αμερικανός που του χαρίζει η υπεροψία της μονοκρατορίας που εξασφάλισε η Pax Americana στην Ευρώπη, η ανθεκτικότητα της οποίας κρατάει μόνο στα δυτικά της ηπείρου μας όπως μαρτυρά η αυγή ενός λίγο πιο πολυπολικού κόσμου. Η μαγική εικόνα του Παρισιού θα συνεχίσει να είναι ισχυρή σε μια χώρα που κάνει πως δεν βλέπει τι έγινε στο Ντιτρόιτ και σε άλλες blue-collar μητροπόλεις, όταν κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη, ίσως δει και το Μίσος.
