Ακούγαμε πολλά για το sequel του Knives Out αλλά τελικά απογοητευτήκαμε. Το Glass Onion είναι μια ταινία που ουσιαστικά συνοψίζει όλα όσα μισούμε στο Netflix: Όλα έχουν το ίδιο fast food feeling, τo ίδιο marketing, τις παρόμοιες γωνίες στις κάμερες, παρεμφερή σενάρια, όλα είναι καρμπόν, αναλώσιμα, αδιάφορα. Και γιατί πρέπει να είναι όλα τόσο γρήγορα τελικά; Εντάξει, ναι, σίγουρα ζούμε σε γρήγορες εποχές, αλλά γιατί πρέπει και το σινεμά μας να είναι σώνει και ντε γρήγορο; Θυμάμαι κάποτε οι ταινίες μπορούσαν να «αναπνεύσουν», να σε κάνουν να σκεφτείς, να συλλογιστείς την κοινωνία και τη ζωή σου, έδιναν χρόνο στον θεατή να μάθει κάτι, τώρα πλέον ότι βλέπουμε στο Netflix είναι τόσο συμπιεσμένο, γεμάτο "συντηρητικά" και τόσο "σπιντάτο" που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά από τη μία ταινία ή σειρά στην άλλη. Το Glass Onion δεν ξεφεύγει από αυτή την θλιβερή κατηγορία της κονσέρβας. Υποτίθεται πως η ταινία είναι γυρισμένη στις Σπέτσες, εμείς όμως βλέπουμε μία παραγωγή που είναι κατασκευασμένη σχεδόν ολόκληρη σε κάποιο Χολιγουντιανό στούντιο, είναι τόσο εμφανές αυτό το πράγμα που ξενερώνεις από την αρχή. Εντάξει σίγουρα υπάρχουν κάποια πλάνα από Σπέτσες αλλά κάνει μπαμ πως όλη η ταινία είναι περασμένη από ειδικά εφέ μέχρι τελικής πτώσης.
The Jeffrey Dahmer Story: Είδαμε τη σειρά του Netflix κι ανατριχιάσαμε μετά από καιρό
Το σενάριο είναι καλό, αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε, ο τρόπος όμως που είναι γυρισμένο μοιάζει τόσο αρπαχτή που αληθινά αναρωτιέσαι αν σε περνάνε για βλάκα όλα αυτά τα αρπαχτικά του Netflix. Όλα γίνονται γρήγορα και κάπως για την τέρψη του θεατή, του θεατή όμως που δεν θέλει να προβληματιστεί για το οτιδήποτε. Όλα είναι βαλμένα στο πιάτο του και η τροφή μασημένη. Υπάρχουν λίγα σχόλια πολιτικής ορθότητας, κάποιες ευφάνταστες εξυπνάδες, πολλά εφέ, ψηφιακά τροποποιημένα τοπία και πολύ ταχύτητα, τόση που ζαλίζεσαι. Αυτό όμως δεν κάνει το Glass Onion μία καλή ταινία, απλά το κατεβάζει πολύ σε επίπεδο. Έχουμε δει πολλές ταινίες μυστηρίου αλλά το Glass Onion είναι σίγουρα κάτι άλλο. Είναι μία ταινία ψυχαγωγίας που όμως δεν μας μαθαίνει τίποτα. Οι ηθοποιοί είναι καλοί, το σενάριο καλό, το χρήμα που έχει πέσει φαίνεται να είναι κι αυτό αρκετό. Γιατί όμως διαρκώς έχεις την αίσθηση πως λείπει η ουσία; Αναρωτιέσαι γιατί σπατάλησες δύο ώρες από τη ζωή σου για να δεις αυτό το χλιαρό πράγμα;
Γιατί όμως η ταινία δεν βγήκε όπως περιμέναμε;
Εμείς πιστεύουμε πως είναι πολλά τα στοιχεία που δεν αφήνουν το Glass Onion να είναι μία καλή ταινία. Πρώτον είναι εκείνη η διαρκής ανάγκη της κάμερας να εντυπωσιάσει, κάνει τούμπες, πιάνει περίεργες γωνίες, ανεβαίνει, κάνει ζουμ, όλα κόλπα εντυπωσιασμού που όμως μένουν εκεί, δεν εμβαθύνουν, είναι αυτό που λέμε τεχνική για την τεχνική. Αυτό κάπως κουράζει και αποσπά τον θεατή από την ουσία της ταινίας που είναι να μάθουμε ποιος τελικά είναι ο δολοφόνος ή έστω να εκτιμήσουμε την χαρά του μυστηρίου. Ο σκηνοθέτης (Ράιαν Τζόνσον) μοιάζει με ιδιοκτήτη ενός πολύ ακριβού λούνα παρκ που θέλει να κόψει όσα περισσότερα εισιτήρια γίνεται και δεν δίνει σημασία στην ποιότητα της ψυχαγωγίας. Οι ερμηνείες δεν είναι κακές, κι όμως κάτι λείπει, κάτι κάνει το Glass Onion να είναι πολύ φτηνό, βαρετό, και τελικά κακό. Ο Έντουαρντ Νόρτον για μία ακόμα φορά είναι γνωστός Έντουαρντ που μας αφήνει άφωνους με την απλότητα που απλώνει το πολυποίκιλτο ταλέντο του, από την άλλη στον Ντάνιελ Κρεγκ διακρίνεις μονίμως μια υπερβολή στο παίξιμο και την προσπάθεια να μπει στα παπούτσια του ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ, επιχειρώντας να πετάξει από πάνω του οριστικά το σμόκιν του 007. Μια σύγκριση που την κάναμε αρκετά στην πρώτη ταινία, ελπίζοντας ότι στη δεύτερη θα εξαφανιστεί γρήγορα. Παρόλα αυτή παράμενε εκεί και δυστυχώς μας κούραζε, όσο λαμπρός και αν τελικά αποδείχτηκε ο ντετέκτιβ.
Στο πρώτο Knives Out υπήρχε κι εκείνη η νουάρ ατμόσφαιρα ενός Ηρακλή Πουαρό και μίας Αγκάθα Κρίστι, στο «καλοκαιρινό» Glass Onion αυτό μου μας έμεινε ήταν μόνο μία αίσθηση φτηνού «Elon Musk» που απλά μιμείται τα μεγαθήρια του είδους χωρίς να μας δίνει κάτι το νέο, κάτι που θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε. Αν όντως γυριστεί και τρίτο ελπίζουμε οι παραγωγοί να έχουν μάθει από τα λάθη τους και να καταλάβουν πως δεν γίνονται όλα να είναι προσανάμματα στο βωμό του χρήματος. Έχουμε λίγο βαρεθεί όλο αυτό το fast food cinema. Αν το Netflix θέλει να λέγεται μια σοβαρή πλατφόρμα, κατά τη γνώμη μας πάντα, πρέπει να επενδύσει σε πιο ποιοτικές ταινίες και τελικά πρακτικές.
Δεν είναι ότι δεν βλέπεται το Glass Onion, αλλά με βάση το cast και τον θόρυβο που το ακολουθούσε, αποδείχτηκε πολύ κατώτερο των προσδοκιών.
