Αν κάποιος θέλει να ξεχωρίσει δύο από τα μεγαλύτερα κακά που έχουν κάνει οι ΗΠΑ για τον πλανήτη, τα πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική και τα remake ευρωπαϊκών σειρών και ταινίων είναι σίγουρα στην πρώτη πεντάδα. Είναι τέτοια η μανία τους για να φέρουν μια καλή ιστορία στα μέτρα της δικής τους αισθητικής, με αποτέλεσμα η φόρμα να τα υπερκαλύπτει όλα, σαν το παιδάκι που βάζει μισό μπουκάλι κέτσαπ για να φάει το φαγητό του. Υπάρχει όμως μία και μοναδική εξαίρεση, το The Office.
Επιτέλους μάθαμε τη συνταγή για το περίφημο chilli του Kevin
Όταν το μακρινό 2005 ο Steve Carell και η παρέα του ανέλαβε να πάρει το έργο ζωής του Ricky Gervais για να το φέρει στα αμερικάνικα μέτρα, πολλοί ήταν αυτοί που είπαν «Ωχ». Ένα «Ωχ» που διαψεύστηκε πανηγυρικά, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Αυτή η σειρά γαλούχησε πάρα πολλές φουρνιές νέων εργαζομένων, οι οποίοι κατέφυγαν πολλές φορές σε αυτή σαν παρηγοριά για τον φίλο στη δουλειά που δεν είχαν ή για το HR που ήθελαν να έχουν, βρήκαν σε αυτό την έκφραση του ανομολόγητου έρωτά τους στο διπλανό γραφείο και γενικά έκανε πιο ομαλή την προσαρμογή στην πραγματικότητα του καπιταλισμού.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν έχει προετοιμαστεί για ό,τι θα αντιμετωπίσει στην αγορά εργασίας. Οι όποιες φοιτητικές δουλειές μπορεί να δίνουν μια μορφή εργασιακής εμπειρίας, κι ένα καλό χαρτζιλίκι, αλλά δεν σε προετοιμάζει για αυτό που θα ζήσεις όταν πιάσεις μια «κανονική» δουλειά. Αυτό είναι και το μυστικό της διαχρονικής επιτυχίας του The Office όλα αυτά τα χρόνια. Άλλες επικές σειρές τις οποίες οι νεότεροι βλέπουν χρόνια μετά την πρώτη προβολή, βλέπονται ύπο το πρίσμα του χρόνου που έχει περάσει. Για παράδειγμα οι Sopranos ή το The Wire, ένας που ανήκει στην Gen Z έχει ήδη βιώσει την αλλαγή που έφεραν αυτές οι σειρές στην τηλεόραση και τις βλέπουν για «ιστορικούς» λόγους.
To παρασκήνιο πίσω από την επικότερη εισαγωγή του The Office
Το The Office ήταν εκπαιδευτική τηλεόραση για τους Millenials, είναι για τη Gen Z και θα είναι και για τις επόμενες σαν ντοκιμαντέρ και όχι σαν mockumentary που νόμιζαν ότι γύριζαν. Το γιατί η αμερικανική εκδοχή του κατάφερε να επισκιάσει την βρετανική, έχει πολύ απλή εξήγηση, γιατί προσπάθησαν να το κάνουν αμερικάνικο μέσω της corporate ματιάς και το business administration έχει τη δική του lingua franca, πιο οικουμενική κι από την αγγλική γλώσσα.
Από τον regional manager μέχρι τον temp, όλοι οι χαρακτήρες της φανταστικής Dunder Mifflin είναι πραγματικοί. Το ότι η εταιρεία είναι μια επιχείρηση χαρτιού σε μια εποχή ψηφιακής μετάβασης είναι ένα καταπληκτικό εύρημα πίσω από το οποίο κρύβεται η permacrisis που ζούμε τα τελευταία 10+ χρόνια. Μια εταιρεία που είναι καταδικασμένη να ζει στην κρίση όσο υπάρχει; Αυτή η εταιρεία είναι σχεδόν άνθρωπος.
Από την αληθοφάνεια των χαρακτήρων ξεκινάει η εκπαιδευτική τηλεόραση. Επειδή ούτε στο ψαγμένο ΜΒΑ δεν θα βρεις οδηγό για το πώς θα αντιμετωπίσεις τους συναδέλφους σου ανάλογα με τον χαρακτήρα τους, το The Office είναι εκεί και μέσα από την εξέλιξη των χαρακτήρων μπορείς να δεις ακόμα και το τι θα πρέπει να φοβάσαι στο μέλλον ώστε να προετοιμαστείς όσο μπορείς. Μπορείς ακόμα να πάρεις και παραδείγματα φλερτ στο γραφείο, ένα θέμα που θέλει πολύ λεπτό χειρισμό, ίσως όχι τόσο λεπτό όσο των Jim και Pam, αλλά σίγουρα πιο λεπτό από το φλογερό πάθος των Michael και Jan, κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει η χρυσή τομή.
Η σειρά αυτή είναι είναι το manual με το οποίο θα έπρεπε να έρχονται οι συνάδελφοί σου. Ας πάρουμε για παράδειγμα το δίδυμο των Stanley και Kevin. Δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις από κανέναν από τους δύο, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους που δεν είναι ορατοί με την πρώτη ματιά. Μέσα από τη σειρά ξεχωρίζεις την τεμπελιά από την ανικανότητα κι έτσι μπορείς να ρυθμίσεις τις προσδοκίες σου. Ακόμα και η δολιότητα δεν είναι ίδια μεταξύ των κακών συναδέλφων, ο Dwight είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά o Ryan θα σε πάρει μαζί του στον πάτο.
Ξέρουμε ποιο θα είναι το επόμενο δώρο στον εαυτό σου
Το πιο σημαντικό μάθημα όμως είναι ότι κάνει πλάκα με τον νιχιλισμό ώστε να μπορείς να τον κάνεις όπλο επιβίωσης μαζί με το χιούμορ. Χάρη στο The Office μάθαμε ότι μπορείς να είσαι καλός στη δουλειά σου και ταυτόχρονα να έχεις χιούμορ, να κάνεις φιλίες, να απομονώνεις όσους σου βάζουν εμπόδια και το σημαντικότερο, μέσα από αυτή τη διαδικασία να συμφιλιωθείς με τη μεγάλη πιθανότητα να μείνεις υπάλληλος για μία ζωή. Στο μεταξύ όμως θα έχεις φροντίσει να έχεις ευτυχισμένη ζωή σαν υπάλληλος, φτιάχνοντας το δικό σου υγιές μικροσύστημα σε όποια εταιρεία κι αν δουλεύεις. Σε ευχαριστούμε Michael Scott και την παρέα σου για όσα μας μάθατε και θα συνεχίσεται να μας μαθαίνετε.
