Αρκετά πίσω στο χρόνο όταν η πρώτη σεζόν του Game of Thrones έφτανε στο τέλος της, το κοινό σάστισε όταν είδε το κεφάλι του Ned Stark να πέφτει. Για εμάς που γνωρίζαμε τον Sean Bean περιμέναμε να τηρήσει το φόρτε του -να πεθάνει δηλαδή- αλλά για τους πιτσιρικάδες που τον γνώριζαν εκείνη την εποχή, δεν περίμεναν να πέσει το κεφάλι του πρωταγωνιστή της σειράς.
Αλλά αυτό ήταν το ωραίο με το Game of Thrones έτσι δεν είναι; Ότι οι χαρακτήρες που νόμιζες για πρωταγωνιστές, δεν ήταν πάντα πρωταγωνιστές. Πότε ο Robb Stark, πότε ο Tyrion, πότε ο Jon Snow, η Sansa, η Arya και πέρασε αρκετός καιρός μέχρι όλα να επικεντρωθούν στη Daenerys. Όλα όμως αυτά έγιναν μετά τον πρώτο κύκλο και το πρώτο παγωμένο ζόμπι με μπλε μάτια να κοιτάζει κατάματα τον Samwell Tarly. Καταλάβαινες ότι οι νεκροί περιμένουν, αλλά και πάλι, δεν περίμενες τέτοια μαγευτική σεζόν όπως η δεύτερη.
Στην αρχή είδαμε λίγα, στην πορεία όμως εκτοξευτήκαμε.
Αυτό το flashback ήταν λίγο απαραίτητο για να θυμηθούμε που πατάμε με το House of the Dragon. Τα πράγματα εδώ είναι ξεκάθαρα για το ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές και για το ποιοι θα γίνουν πρωταγωνιστές. Δεν μας χαλάει καθόλου η μικρότερη πληθώρα χαρακτήρων, απλούστατα γιατί είναι καλογραμμένο το σενάριο γύρω από αυτούς και η ιστορία παίρνει απλά το δρόμο της. Αυτό βέβαια είναι καλό και κακό στην περίπτωση του House of the Dragon. Καλό γιατί μπερδεύει λιγότερο το κοινό και δεν παθαίνει την πανωλεθρία να θυμάται εκατό χαρακτήρες κάθε φορά, έχοντας την άνεση να δίνει ένα μικρό κομμάτι κάθε φορά από την ίδια σταθερή ιστορία. Τον αγώνα ανάμεσα σε δύο οικογένειες για ένα θρόνο. Αυτό είναι και δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο. Ακόμα τουλάχιστον.
Από την άλλη το κακό είναι ότι δύσκολα θα γίνουν επικές ανατροπές. Ακόμη και η μεγάλη έκπληξη που είδαμε στο φινάλε της πρώτης σεζόν, ήταν κάτι το οποίο ο μέσος θεατής που παρακολουθούσε το επεισόδιο, το περίμενε να συμβεί. Τι ήταν το τελευταίο επεισόδιο της πρώτης σεζόν; Απλά άλλη μία αφορμή να καταλάβει ο κόσμος ότι ο πόλεμος είναι προ των πυλών και δεν υπάρχει καμία ελπίδα για συνθηκολόγηση. Όμως αυτό το βλέπαμε εδώ και τρία επεισόδια, σωστά; Δεν υπήρχε αμφιβολία πως οι Hightowers ήθελαν τον Aegon στο θρόνο και πως η εξουσία της Rhaenyra θα αμφισβητούταν. Και θα μπορούσαν όλα να είχαν ξεκαθαριστεί με ένα μικρό twist στο 9ο επεισόδιο το οποίο μας έκανε για πολύ καλύτερο φινάλε. Ή τέλος πάντων η σκηνή με την Rhaenys να αποχωρεί με το δράκο χωρίς να κάνει στάχτη την βασιλική οικογένεια, θα άφηνε περισσότερο σασπένς.
Τελικά μέτρησες πόσους δράκους έχουν οι Targaryen;
Σε γενικές γραμμές όμως, είχαμε μια πολύ ωραία σεζόν. Και, δυστυχώς για τους φανς του Lord of the Rings, μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα σεζόν που φάνηκε και στις μετρήσεις. Ο Matt Smith και η Emma D’ Arcy κατάφεραν να ενθουσιάσουν το κοινό με το παραπάνω, ενώ αν αυτή η νέα σειρά είχε κάποιο Ned Stark πρόσωπο το οποίο πέρασε, άγγιξε και θα θυμόμαστε, τότε αυτό ήταν σίγουρα ο Paddy Considine και ο ρόλος του ως Vicerys και η σκηνή με την τελευταία μεγάλη του είσοδο λίγο πριν πεθάνει – μάλιστα η σκηνή που του πέφτει το στέμμα και έπειτα, ήταν αυτοσχεδιασμός με τον Matt Smith.
Μην κάνουμε όμως το λάθος να συγκρίνουμε τα hypes με το Game of Thrones. Αν το τελευταίο ήταν έμπνευση από τον Πόλεμο των Ρόδων, τότε η νέα σειρά είναι βασισμένη στην περίφημη περίοδο της Αναρχίας και την ιστορία μετά από τη βασιλεία του Ερρίκου του Α’. Επειδή η ίδια η μεσαιωνική ιστορία είναι πολύ πλούσια, είμαστε βέβαιοι πως θα είναι και το σενάριο πλούσιο για τις επόμενες σεζόν και το νέο πόλεμο προ των πυλών, με τους δράκους στην εμπροσθοφυλακή.
Μάθαμε και μια λέξη από το House of the Dragon που είναι πραγματικά πολύ χρήσιμη.
Άλλωστε ποτέ δεν πήγε ποτέ τίποτα στραβά σε μία σειρά ή ταινία με δράκους ακόμη και αν αυτή ήταν μάπα. Το House of the Dragon σίγουρα δεν ήταν και ανυπομονούμε ήδη για την δεύτερη σεζόν.
