Πριν κάτσεις να δεις την νέα ταινία του Netflix, «Blonde» για την Marilyn Monroe καλό θα ήταν να καθορίσεις μέσα σου τι περιμένεις ουσιαστικά από ένα τέτοιο φιλμ. Μια ερμηνεία αισθησιακή, ανατρεπτική μα πάνω από όλα εμβληματική από την Ana De Armas, μια biopic ταινία της πιο πολυσυζητημένης γυναίκας του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ και ολόκληρο τον κόσμο, ή ένα φιλμ που θα εξηγήσει συμπεριφορές και καταστάσεις πίσω από το άστρο και την «τεντωμένη» καθημερινότητα της σύντομη ζωή της;
Στο πρώτο κομμάτι δεν θα απογοητευτείς καθόλου, καθώς ειλικρινά έβλεπα την Ana De Armas και ώρες-ώρες προσπαθούσα να σκεφτώ αν όντως ήταν εκείνη ή η πραγματική Marilyn (ειδικά από άποψη μορφασμών) και ύστερα διέγραφα εντελώς εκείνο το φιλμ του 2011 «My Week with Marilyn» που τον ίδιο ρόλο είχε επωμιστεί η Michelle Williams. Αν όμως περιμένεις να μάθεις πολλά για την ιδιαίτερη περσόνα του Hollywood ή κάποιο επιβεβαιωμένο μυστικό της, τότε σε προετοιμάζω από τώρα όπως και η ελληνική κυβέρνηση όλους εμάς κατά τη διάρκεια της πανδημίας: Οι επόμενες 3 ώρες (γιατί τόσο κρατάει η ταινία) θα είναι πολύ κρίσιμες.
Μα τι περίπτωση αυτή η Ana De Armas
Όπως έχει γίνει κατανοητό το «Blonde» δεν πρόκειται για μια βιογραφική ταινία, αλλά για μια μίξη biopic και μυθοπλασίας, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Joyce Carol Watts και τη σκηνοθεσία του αντισυμβατικού Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Killing Them Softly, Mindhunter) ο οποίος καταπιάνεται από τις (ενδεχομένως φανταστικές) εμπνεύσεις τις συγγραφέως και το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ με δύο διαφορετικούς πυλώνες. Από τη μία πλευρά την ερμηνεία της De Armas μέσα από τις δυσκολίες, τους εσωτερικούς δαίμονες, την κακομεταχείριση και την τεράστια απήχηση της Monroe στην κινηματογραφική βιομηχανία, από την άλλη την υπόθεση μέσω των τρικς του σκηνοθέτη και τα διάφορα σκηνικά που εμφανίζει μπροστά της.
Η Ana De Armas λοιπόν προσπαθεί να χαράξει μια νοητή γραμμή ανάμεσα στην Norma Jean (το κανονικό της όνομα) και την περσόνα την οποία δημιούργησε (Marilyn Monroe) για να βγάλει τα προς το ζην, ερμηνεύοντας ωστόσο δύο διαφορετικά άτομα καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ. Την εκθαμβωτική Monroe που ποζάρει, που χαμογελάει, που κάνει τους άντρες να τρελαίνονται και να παραληρούν στο πέρασμά της και ταυτόχρονα την διαρκώς πληγωμένη Norma Jean, μια διαφορετική προσωπικότητα, άτολμη και φοβισμένη, κυρίως λόγω της κακοποίησης από την αλκοολική μητέρα της και της απουσίας πατρικής φιγούρας. Το τελευταίο είναι ίσως και η μεγαλύτερη πληγή, αυτή που την ωθούσε στο να μένει κλεισμένη στον εαυτό της, κολλημένη σε έναν κόσμο που δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει, ίσως και ο βασικός λόγος που δεν μπόρεσε ποτέ να επιλέξει άντρα της προκοπής.
Η Monroe της De Armas είναι μια «μοιραία» γυναίκα με δύο προσωπικότητες και γεμάτη αδυναμίες, που κατάφερε να φτάσει στη δόξα και την τεράστια απήχηση, περνώντας όμως από τους διάφορους «Weinstein» της εποχής, την κακομεταχείριση, τις γεμάτες πρόκληση φωτογραφήσεις, μια κινηματογραφική βιομηχανία που τη δόξασε αλλά δεν τη σεβάστηκε ποτέ ως άνθρωπο.
Η ατάκα του σκηνοθέτη στον υπεύθυνο του cast μετά από την μέτρια οντισιόν στην αρχήν της ταινίας, ουσιαστικά φανερώνουν την γενικότερο ύφος στο οποίο θα κινηθεί το φιλμ:
«Κακή οντισιόν… αλλά κοίτα τον κώλο της».
H Κουβανή ηθοποιός ουσιαστικά επί 3 ώρες παρά ελάχιστα λεπτά δίνει μια αξέχαστη ερμηνεία, γεμάτη contrast και συναισθήματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Σαν ένα μονόλογο που έχει σκοπό να εντοπίσει αδυναμίες και τις αναδείξει, ωστόσο έρχεται ένα μαγικό ραβδάκι για να μετατρέψει τη δύσμοιρη και μπλεγμένη Norma Jean, στην φανταχτερή Marilyn που έχουμε δει σε βίντεο, ταινίες και άπειρους πίνακες με το εμφατικό χαμόγελό της.
Για να επιστρέψουμε εκεί που αρχίσαμε
Όλοι λίγο πολύ έχουμε μία επίγνωση του τι εστί Marilyn Monroe και όσο περνάνε τα χρόνια βαθιά μέσα μας θέλουμε να μάθουμε τι της συνέβαινε πραγματικά μόλις έσβηναν τα φώτα και απέφευγε τα φλας. Η ταινία μας δείχνει μια Norma Jean που αισθάνεσαι ότι θα χαθεί μέσα στη φτιαχτή προσωπικότητα που ονομάζεται Marilyn Monroe, αλλά το αποτέλεσμα δείχνει το αντίθετο.
Μια γυναίκα που δεν έχασε ποτέ την αφέλεια και τις φοβίες που της δημιούργησε η μητέρα της, αλλά συνέχισε να γίνεται έρμαιο του σέξι look και της εμφατικής της παρουσίας, μπροστά στο κοινό που την κακομεταχειριζόταν. Ο Dominik προσπαθεί να δείξει μια Monroe διαφορετική αλλά περισσότερο μας μπερδεύει προσπαθώντας να την παρουσιάσει ως το θύμα των «καρχαριών» της εποχής. Δεν μπορείς ποτέ να βάλεις το χέρι στη φωτιά ότι δεν κακομεταχειρίστηκε από κανέναν -ετοιμαστείτε για ένα τηλεοπτικό στοματικό στον JFK που θα συζητηθεί πολύ το επόμενο διάστημα- ωστόσο είναι γνωστό ότι δεν ήταν ποτέ ένα χάπατο και έρμαιο των μάνατζερ. Κάποια στιγμή έμαθε, είχε φωνή και κυρίως οντότητα.
Η ταινία «Blonde» του Dominik παρουσιάζει μια Marilyn διαφορετική από όσες έχουμε δει μέχρι σήμερα, ωστόσο αν υπάρχει ένας λόγος να μας μείνει στο μυαλό αυτή δεν είναι η ταινία, αλλά η Ana De Armas. Δεν θα απορήσουμε αν προταθεί ή κατακτήσει το Όσκαρ. Η ταινία πάλι είναι βέβαιο ότι θα διχάσει. Και για τις τολμηρές σκηνές, κυρίως όμως για τις απορίες που δεν μας έλυσε.
