Μπορεί στην Ελλάδα το άθλημα του πόλο (water polo) να το θυμόμαστε μονάχα όταν παίζει η Εθνική Ελλάδος και αυτό μονάχα όταν έχουμε μια διεθνή διάκριση (βλ. Τελικός Ολυμπιακών Αγώνων του 2020) την ώρα που καλά-καλά δεν γνωρίζουμε τους ίδιους μας τους παίκτες, αυτό όμως δεν πρέπει να αποτρέψει κανέναν ώστε να παρακολουθήσει το ισπανικό θαύμα στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης το 1992 στην ταινία «42 Segundos». Μια πορεία μέχρι τον τελικό της συγκεκριμένης διοργάνωσης που ουσιαστικά έβαλε τα θεμέλια για το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα 4 χρόνια αργότερα.
Σε αυτό τον Έλληνα πολίστα βγάζουμε ακόμα το καπέλο.
Μια εποχή που το ισπανικό πόλο θεωρείτο ανέκδοτο και ο απόλυτος σάκος του μποξ, ήρθε μια ομάδα από το πουθενά να αγγίξει το απόλυτο και να δημιουργήσει ένα μικρό θαύμα στο συγκεκριμένο άθλημα. Σαν ένας Δαυίδ που έβρισκε διαρκώς Γολιάθ στο δρόμο του και τους προσπερνούσε με όπλο όχι την ικανότητα αλλά την καρδιά και την πίστη μεταξύ αλλήλων εμπνέοντας αρκετό κόσμο στις αρχές των 90’s να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Όταν υπάρχει όραμα, τύφλα να έχουν οι έχθρες
Το «42 Segundos» -στα αγγλικά κυκλοφορεί με τον τίτλο «Olympics»- εστιάζει λίγους μήνες πριν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης το 1992, σε μια περίοδο που το ισπανικό πόλο μετρούσε πληγές και χρειαζόταν ένα θαύμα για να μην γελοιοποιηθεί μπροστά στο ίδιο της το κοινό. Τα πάντα μοιάζουν δυσοίωνα, ούτε καν η άφιξη του προπονητή Dragan Matutinovic (Tarik Filipović) κάνει τα πράγματα καλύτερα. Οι προσωπικότητές της ομάδας Manel Estiarte (Álvaro Cervantes) και Pedro García Aguado (Jaime Lorente) βρίσκονται διαρκώς σε κόντρα και με προσωπικά προβλήματα ο καθένας να βαραίνει τις πλάτες του, η Εθνική Ισπανίας οδηγείται μετά βεβαιότητος σε γελοιοποίηση μπροστά στα μάτια των συμπατριωτών της ωστόσο όλα αυτά θα μπουν στην άκρη όταν θα προπονηθούν υπό τις οδηγίες του προπονητή τους, του οποίου οι μέθοδοι προπόνησης είναι το λιγότερο απάνθρωπες.
Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες χρεοκοπούν τις χώρες τους
Δεν τίθεται πλέον θέμα ρεζιλικίου ή όχι μπροστά στους Ισπανούς, αλλά καθαρά θέμα επιβίωσης στην προπόνηση. Οι υπεράνθρωπες προσπάθιές τους στην πισίνα θα εμπνεύσουν συμπαίκτες και ένα ολόκληρο Έθνος, που σε κάθε αγώνα δίνει τρομακτική ώθηση σε κάθε προσπάθεια των παικτών της. Όλος ο κόσμος μιλάει σήμερα για την Dream Team του Τζόρνταν και του Μπάρκλεϊ, η πραγματική μάχη όμως δινόταν στις πισίνες και τις μοναδικές παραστάσεις των Aguado και Estiarte που παρά τις κόντρες τους κατάφεραν να αγγίξουν το ακατόρθωτο, περισσότερο από εκεί που οι ίδιοι μπορούσαν να φανταστούν.
Για την ιστορία, μπορεί να μην κατάφεραν κόντρα στους Ιταλούς για ένα μόλις γκολ (9-8), δημιούργησαν όμως κάτι το μοναδικό, μια φλόγα που θα έμενε αναμμένη και τα επόμενα χρόνια, δίνοντάς τους το Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998 στο Περθ.
Το αφιέρωμα του Ratpack μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σε όλες εκείνες τις ιστορίες που συνέθεσαν το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα που θα ανανεώνεται καθημερινά κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:
