Όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Linkin Park, στην παρέα ήμασταν με το ζόρι 16 ετών. Εκείνη την εποχή βοηθούσε το MTV στο να διαδοθούν τα κομμάτια γρηγορότερα, αλλά μιλάμε και για μία εποχή που τα CD άλλαζαν χέρια στα διαλείμματα σαν τα πουκάμισα. Όλοι κόλλησαν με τη φρενίτιδα των Linkin Park και του Hybrid Theory. Και όλοι κόλλησαν με τον ίδιο τον Chester Bennington μιας και η φωνή του φάνταζε το λιγότερο εξωπραγματική. Μεγαλώσαμε ωραία με τα τραγούδια του και ας μας κοίταζαν πιστεύοντας ότι είμαστε περίεργοι. Οι αναμνήσεις είναι πολλές και δεν θα αλλάξουν.
Μέσα στα χρόνια σκεφτήκαμε ένα σωρό πράγματα για το πως θα μπορούσε να ήταν το μέλλον μιας τόσο πετυχημένης μπάντας. Αν θα άλλαζε τον ήχο της, αν θα άλλαζε μέλη, αν θα αργούσε να ξαναβγάλει δίσκο και γενικά χίλιες δυο σκέψεις που δημιουργούνται με mainstream συγκροτήματα. Υπάρχει όμως και ο παράγοντας άνθρωπος πίσω από τον rockstar. Tον οποιονδήποτε rockstar. Είτε αυτός λέγεται Chris Cornell, που έφυγε πρώτος, είτε λέγεται Chester Bennington. Μέσα στην επιτυχία, τον ήχο, τα τραγούδια, ξεχνάμε πως και αυτοί είναι άνθρωποι. Και πίσω από τις κλειστές πόρτες ποτέ δεν ξέρεις τι μπορείς να συμβαίνει.
Πέρασαν πέντε χρόνια και η είδηση ότι ο Chester Bennington αυτοκτόνησε, είναι ακόμη δύσκολη στο να την χωνέψεις. Είχα γράψει το 2017 που πέθανε ότι για την δική μας γενιά, ο Chester ήταν ότι ο Kurt Cobain για την Generation X. Kαι παρακαλώ, μην μπείτε στη διαδικασία να συγκρίνετε. Εξαιρετικοί ήταν και οι δύο, απλά ο Chester αυτοκτόνησε όταν βρισκόταν και εκείνος στο απόγειο της καριέρας του. Άλλωστε ξεκινήσαμε να ακούμε τους Linkin Park από πιτσιρικάδες 16 χρονών και φτάσαμε 35αρηδες. Είχαμε πολλά ακόμα να περιμένουμε από έναν τόσο χαρισματικό μουσικό. Να γράψει ακόμη καλύτερα κομμάτια και να πηγαίνουμε στις συναυλίες του όταν φτάσουμε στα 50 μας, με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε σήμερα τόσο κόσμο στον Dickinson και τους Iron Maiden.
Πέρα όμως από το κομμάτι της μουσικής κληρονομιάς που αφήνει κάθε πετυχημένος καλλιτέχνης τριγύρω, το άλλο το πιο σημαντικό, που δεν χρειάζεται κάθε φορά να πρέπει να πεθαίνει ένας διάσημος για να το θυμόμαστε, είναι η κατάθλιψη. Και η κατάθλιψη δεν είναι κάποια ασθένεια για πετυχημένους rockstars. Βρίσκεται στον αδερφό σου, στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στον καλύτερο σου φίλο, στον τύπο από την απέναντι πολυκατοικία που συμπαθείς. Καραδοκεί, χτυπάει ύπουλα και τις περισσότερες φορές βρίσκει χώρο επειδή ο κόσμος δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό, διστάζει να ζητήσει βοήθεια και οι σκέψεις που τον κατακλύζουν τον οδηγούν σε απόπειρες. Σε αυτή τη μάχη, την τόσο δύσκολη μάχη, κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος του. Και τις περισσότερες φορές, τα άτομα που πάσχουν από επίμονες καταθλιπτικές διαταραχές ή ακόμη και πιο σοβαρές μορφές κατάθλιψης, θέλουν ακριβώς αυτό: να ξέρουν πως δεν είναι μόνοι τους.
To κείμενο που γράψαμε για τον Chester Bennington την ημέρα της αυτοκτονίας του.
Πέντε χρόνια χωρίς τον Chester είναι σίγουρα φτωχά χρόνια χωρίς καλή μουσική. Είναι όμως και η απώλεια ενός οικογενειάρχη, ενός καλού ανθρώπου που παρενοχλήθηκε σαν έφηβος, που πέρασε μία ολόκληρη ζωή πολεμώντας τους δαίμονες του και που μόνο ο ίδιος μπορεί να ξέρει πόσο αβοήθητος ένιωσε. Μέσα σε αυτό το δράμα, ας γίνουμε και εμείς καλύτεροι και πιο υποστηρικτικοί. Για όλους όσοι αισθάνονται εγκλωβισμένοι και που η λύση δεν είναι η αγχόνη αλλά μία αγκαλιά που να λέει «είναι δύσκολα, αλλά είμαι και εγώ εδώ».
