Όταν γυρνάς μία ταινία για μια ιστορική φιγούρα -μυθική ίσως ταιριάζει περισσότερο- αυτό που περιμένει ο θεατής κατά βάση είναι η εξωτερική εμφάνιση του πρωταγωνιστή να πλησιάζει σε κάποιο βαθμό το τιμώμενο πρόσωπο. Στην περίπτωση του Elvis Presley βέβαια το να βρεις κάποιον που να του μοιάζει είναι αρκετά δύσκολο -ας το παραδεχτούμε, κανείς δεν μοιάζει στον Elvis- ωστόσο μέσω μακιγιάζ, βαμμένου μαλλιού και του χαρακτηριστικού κουρέματος μπορείς να πλησιάσεις λίγο στη «βασιλική» υπόσταση του απόλυτου τοτέμ της μουσικής που έκανε τον κόσμο να λατρέψει το rock n’ roll, γεμίζοντας αίθουσες και αρένες, πλημμυρίζοντάς τες με ενθουσιασμένες γυναίκες και ένα κοινό που τον λάτρευε και συνεχίζει να τον λατρεύει ακόμα και σήμερα.
Όπως έκανε και πλάι στον Frank Sinatra και έκλεψε την παράσταση.
Το δύσκολο όμως για τον πρωταγωνιστή (στην προκειμένη περίπτωση του Austin Butler) δεν είναι μόνο η εμφάνιση αλλά το να αγγίξει το άστρο που εξέπεμπε αυτό το μοναδικό πλάσμα που λεγόταν Elvis. Αυτόν τον συγκλονιστικό, αυτόφωτο ηλεκτρισμό που εμφανιζόταν σαν ήρεμος λοφάκος στη σκηνή και σε λίγα δευτερόλεπτα εξελισσόταν σε ηφαίστειο που εκρήγνυται και μαζί του υπνωτίζει τον κόσμο καλώντας τον χορέψει στο ρυθμό του.
Το κούνημα του κορμιού σαν ένας βιρτουόζος της κάουντρι μουσικής, η χαρακτηριστική φωνή, το βλέμμα που σε κοιτάζει κατάματα και ξεγυμνώνει την ψυχή σου και η ένταση της στιγμής, αυτής που σε προστάζει να το ζήσεις στο έπακρο, σαν να είναι το τελευταίο τραγούδι που θα πεις στη ζωή σου ήταν χαρακτηριστικά του αυτόφωτου αυτού μύθου που ονομαζόταν Elvis Presley. Και ένα μεγάλο κομμάτι αυτού αποτυπώνεται στην τρομακτικά ηλεκτρισμένη ερμηνεία του Austin Butler στην ταινία του Baz Luhrmann για τον βασιλιά του Rock n’ Roll.
Διαβάστε το κείμενο-αφιέρωμα στον αυθεντικό Elvis Presley.
Νιώθεις τον ηλεκτρισμό
Αν έχεις μελετήσει την ιστορία του Elvis δεν πρόκειται να δεις κάτι που να σε ξενίσει από άποψη πληροφορίας στα 159 λεπτά της ταινίας. Ενός story που ξεκινάει από την επιρροή του Elvis από την μουσική και τα βιώματα στις γειτονιές των Αφρο-αμερικανών στις οποίες μεγάλωσε, τη σπίθα που άναψε μέσα του και φρόντισε να μοιράζεται με το κοινό που τόσο τον λάτρευε, το Hollywood, την αδυναμία στη μητέρα του, τον έρωτά του με την Priscilla Anne Presley κυρίως όμως τη σχέση-δηλητήριο με τον σιχαμένο ατζέντη του και απατεώνα, Colonel Tom Parker (Tom Hanks) που έχοντας βρει τα κουμπιά του τον ωθούσε να δουλεύει ασταμάτητα, καρπώνοντας το 50% των εισπράξεων για να σβήνει τα χρέη του στον τζόγο.
Ο Elvis χωρίζεται σε δύο διαφορετικές μορφές: Στον Elvis της σκηνής και σε εκείνον πίσω από αυτή. Στη δεύτερη κάνει κουμάντο ο Colonel Parker. Σαφώς και οι στιγμές του «βασιλιά» πίσω από τις κάμερες είναι ένα από τα ζητούμενα και από αυτά που θέλει να δει-μάθει ο θεατής. Αν ο εκρηκτικός και θαυματουργός performer ήταν το ίδιο δυναμικός και στις στιγμές που δεν είχε το μικρόφωνο στο χέρι και τον κόσμο όλο στο ρυθμό του. Οι διάλογοι και η δυναμική μεταξύ Hanks και Butler δεν είναι κακογραμμένοι, ουσιαστικά όμως είναι πιο λιτά περιστοιχισμένοι σε σημείο που ορισμένες φορές ο Hanks κερδίζει τις εντυπώσεις, όσο κόντρα και αν είναι ο ρόλος του σε σχέση με όσα μας έχει συνηθίσει στην καριέρα του. Αυτό όμως παραγράφεται όταν ο Elvis του Butler περνάει στην άλλη πλευρά. Την ηλεκτρισμένη πλευρά. Εκεί όπου «αισθάνομαι ότι είμαι ευτυχισμένος» όπως λέει κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Αυτή είναι πάντως η πιο τρελή φήμη που υπάρχει για τον Elvis.
Στην μορφή του Butler που όσο και να μην μοιάζει με τον Elvis, αρκετές φορές μπερδεύεσαι, παρασύρεσαι, ηλεκτρίζεσαι εσύ ο ίδιος. Γίνεσαι και εσύ ένα με τις γυναίκες που παθαίνουν έρωτα επί σκηνής και θέλουν να αγγίξουν έστω και μια σταγόνα από τον ιδρώτα που τρέχει σαν ρυάκι από το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, σε ένα σκηνικό που δεν φέρνει σε ταινία αλλά σε κανονική συναυλία. Ο Butler της σκηνής σε συγκλονίζει, νομίζεις ότι οι μύθοι πως ο Elvis ζει ακόμα είναι αλήθεια, θες να κάνεις και εσύ ο ίδιος το κάουντρι κούνημα των ποδιών του. Να γίνεις ένα με το πνεύμα του και να γουρλώσεις τα μάτια σου μην πιστεύοντας τι είναι αυτό που βλέπεις μπροστά σου.
Όχι λοιπόν, αυτό που είδες μπροστά σου δεν είναι ο Elvis αλλά κάτι πολύ κοντινό του. Μια ερμηνεία που έρχεται να θυμίσει στον κόσμο πως πίσω από κάθε άνθρωπο που άφησε το στίγμα του κρύβεται και μια σκοτεινή πλευρά που ουδεμία σχέση έχει με την γενικότερη εικόνα που έχει σχηματίσει. Πολλοί είναι πιο συμπαθείς αλλά αδύναμοι, άλλοι πάλι πιο σαρδόνιοι και αντιπαθείς. Είναι το τίμημα της δόξας και της φήμης. Αυτό που σε αποκόπτει από τον εαυτό σου και σε ωθεί να διαβείς τα πλέον απροσπέλαστα μονοπάτια της ψυχής σου. Αυτά που χρειάστηκε να ανέβει ο Elvis για να γίνει ο «βασιλιάς» που είναι σήμερα. Αυτά που έχτισαν ο Tom Parker και ο Elvis για να έρθει ο Austin Butler και να τα αποθεώσει κάθε φορά που τον έπιανε η ηλεκτροπληξία του αντισυμβατικού παιδιού από το Μέμφις που τόλμησε το διαφορετικό και έγινε μύθος. Και οι μύθοι δεν «πεθαίνουν» ποτέ.
*Ευχαριστούμε την Davlas PR για την πρόσκληση στην avant premiere της ταινίας «Elvis»
