Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει δημιουργήσει 3-4 από τους πιο σημαντικούς δίσκους της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας. Έχει υλικό αρκετό και ενδιαφέρον για να βγάζει μόνος του γεμάτες παραστάσεις και περιοδείες.Αυτό όμως που κάνει φέτος το καλοκαίρι στην Ταράτσα είναι αυτό που ήθελε να κάνει πάντα. Ένα Βαριετέ. Με το ύφος του Βαριετέ, τη σκηνοθεσία του Βαριετέ, τις καρεκλίτσες, τα φωτάκια και τις σημαιούλες του Βαριετέ.
Η Ταράτσα είναι η μεγάλη εικόνα που είχε αρχίσει να σχηματίζεται χρόνια πριν, σε δίσκους και συναυλίες, και μέχρι τώρα βλέπαμε μόνο τα επιμέρους στοιχεία της. Ήταν οι μυριάδες αναφορές στα τραγούδια: Αυτό το δρομολόγιο που περνούσε από τα στενά της Φίνος Φιλμ και Λιμνούπολης, συνέχιζε στην πλατεία Κολωνακίου, κατέβαινε Θησείο για να καταλήξει σε εφηβικά δωμάτια κάπου στην Καλλιθέα με κουτσά Playmobil και κούτες «Αντί» στο πατάρι.
Ήταν οι πρόζες του στη διάρκεια των live. Πριν 10 χρόνια στο Βύρωνα, είχε κατέβει από τη σκηνή για να τραγουδήσει μαζί μας την καψούρα του για τη Βίνα Ασίκη και στην «Αρμένικη Βίζιτα» ξεσήκωνε ένα ολόκληρο μαγαζί με το «Τράβα μπρος» και τα «Παπάκια». Ήταν ένα ολόκληρο τραγούδι, ο «Μπάσταρδος γιος». Ήταν ένας ολόκληρος δίσκος, η «Καλλιθέα».
Photo credit: Dimitris Makris
Όλο αυτό τον καιρό, λοιπόν, ο Φοίβος έριχνε με φροντίδα στο δρόμο αυτά τα ψίχουλα της ελληνικής λαϊκής διασκέδασης για να οδηγηθούμε κάποια στιγμή στα σκαλιά της Ταράτσας και εκεί να μας φιλοξενήσει ανεπιτήδευτα. Διότι ωραία και όμορφα τα Goonies, τα Dazed and Confused, τα Φιλαράκια και τα Game of Thrones, αλλά η δική μας ΠΟΠ pop κουλτούρα είναι η Αλικη, ο Βούτσας, τα μπουλούκια, οι Δε Κόπανοι, το πάρτι της Βουλιαγμένης, ο Πατίστας (ταρα να, να να νααα), ο Μηλιώκας και ο Αστυνόμος Θεοχάρης. Και η Ταράτσα είναι το ιδανικό –και μάλλον μοναδικό- όχημα για να ανασυσταθεί αυτό το σύμπαν επιρροών και καταβολών.
Δηλαδή νοσταλγία; Όχι. Αγάπη σε όσα αναγνωρίζεις μέσα τους κομμάτι του εαυτού σου, με την τρυφερότητα που ζητά αυτή η διαδικασία. Και όλα αυτά δια χειρός του πιο ζεστού και εγκάρδιου ιστοριοδίφη, καταγραφέα και αγαπησιάρικου (να τη πάλι η αγάπη) προβοκάτορα της αστικής και λαϊκής διασκέδασης.
Λίγο απ’ όλα με πολλή αγάπη θα μπορούσε να ήταν το μότο της Ταράτσας.
Ειδικά για την παράσταση της προηγούμενης εβδομάδας, θα συμπληρωνόταν με τη φράση «… αλλά οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε» λόγω των δύο καλεσμένων, του Αργύρη Μπακιρτζή και του Γιάννη Ζουγανέλη. Τα δύο μπατζανάκια από το «Ας περιμένουν οι Γυναίκες», ο Πάνος και ο Μιχάλης, που πριν 20 χρόνια ξεκίνησαν από Θεσσαλονίκη για Θάσο και το 2017 βρέθηκαν ξανά με φόντο την Ακρόπολη.
Photo credit: Dimitris Makris
Η Ταράτσα είναι μια παράσταση βραδυφλεγής. Να το έχεις κατά νου αυτό, αν θέλεις να πας. Η πρώτες συστάσεις γίνονται με μια αναδρομή στο ελληνικό σατιρικό τραγούδι των τελευταίων 50 χρόνων, τόσο όσο χρειάζεται για να τακτοποιηθείς στη θέση σου και να μπεις στο κλίμα μέχρι να σπάσει ο πάγος. Εδώ είναι σημαντική η συνεισφορά όλων των μόνιμων συντελεστών, αλλά το κάτι παραπάνω το δίνει ο Σπύρος Γραμμένος.
Photo credit: Dimitris Makris
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Φοίβος κάνει ένα βήμα πίσω.
Είναι εκπληκτικό το πόσο άνετα αισθάνεται στο ρόλο του συναισθηματικού ενορχηστρωτή, στο ρόλου του τύπου που κινεί τα νήματα πίσω από την κουΐντα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν επιβάλλεται μέσα από τις σκιές. Παραχωρεί χώρο και μοιράζεται συναισθήματα.
Αυτό είναι, άλλωστε, και το ατού της Ταράτσας: Το ετερόκλητο αλισβερίσι πλημμυρίζει τη σκηνή.
Είδαμε μάγο, τον Κώστα Καρυπίδη, είδαμε τον χειμαρρώδη Βύρωνα Θεοδωρόπουλο με μας πυροβολεί με παλιό (ναι, είπε ξανά το 140) και νέο υλικό, είδαμε και πολλές νέες προτάσεις. Ξεκίνα μέτρημα: τον νέο-ρεμπέτη Γιώργο Πετρόπουλο και τον Θοδωρή Σμπίλλη, στο πλαίσιο των αγώνων νέων τραγουδιών, το αλέγρο ντουέτο «Στενός Κορσές» και τη Νεφέλη Φασουλή να σκλαβώνει κοινό και φεγγάρι.
Photo credit: Dimitris Makris
Εδώ μια μικρή αλλά σημαντική παρένθεση: Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις τη δουλειά άξιων συναδέλφων να αναγνωρίζεται και έξω από τα στενά όρια του σιναφιού. Τα κείμενα του Κώστα Μανιάτη αποκατέστησαν μια σχέση που έχει διαταραχθεί εδώ και καιρό: την παρουσία της δημοσιογραφικής πένας σε σατιρκές παραστάσεις. Μια σχέση που τίμησαν ο Τσιφόρος, ο Ψαθάς, ο μπαμπάς Πρεντέρης, ο Γερμανός και η Ακρίτα.
Και οι καλεσμένοι, κύριε Πάνο;
Απολαυστικοί επειδή ούτε για μια στιγμή δεν παρασύρθηκαν από την ευκολία του κλισέ, όπως μόλις έκανα παραπάνω. Ο Γιάννης Ζουγανέλης κατάφερε να μεταφέρει το κλίμα του «Αχ Μαρία» και μαζί με αυτό έκανε εμάς τους νεότερους να καταλάβουμε γιατί η συγκεκριμένη σκηνή είχε τόσο σημαίνουσα σημασία στα μουσικά πράγματα.
Photo credit: Dimitris Makris
Αντίστοιχα, ο ευγενής και ευθυτενής Αργύρης Μπακιρτζής, αυτός ο πάνσοφος παραμυθάς, μοιράστηκε τη βαθιά του γνώση για το ελληνικό τραγούδι, με αποκορύφωμα εκείνο το μικρό «διαμάντι» της Νισύρου, την Πανσέληνο, για χρόνια «αγνώστων λοιπών στοιχείων», αλλά τελικά μάθαμε από τον κύριο Μπακιρτζή ότι στη ληξιαρχική πράξης γέννησής του τραγουδιού, δίπλα στο όνομα πατρός, αναφέρεται ο παραγνωρισμένος ποιητής και συγγραφέας του 19ου αιώνα, Ιάκωβος Πιτσιπιός.
Ενδιάμεσα και ταυτόχρονα, αεικίνητος παρόντας, ο Φοίβος δίνοντας τη ζεστή και γενναιόδωρη πνοή του. Δίπλα τους, δίπλα μας. Μα ένα μικρό βήμα πιο πίσω.
