Ο τίτλος ακούγεται και είναι κλισέ, ιδιαίτερα άμα έχεις δει τη μεγάλη επιστροφή του Tom Cruise με το μπουφάν, τα Ray-Ban, την Kawasaki, το «Danger Zone» και όλα εκείνα που έκαναν διαχρονική την ταινία του Tony Scott το 1986. Η απάντηση του Pete «Maverick» Mitchell σε κάθε προσπάθεια να τον «τελειώσουν» -είτε μιλάμε για εχθρό, είτε για ανώτερο- είναι μία και μοναδική: «Όχι σήμερα, όχι ακόμα». Και πάνω σε αυτή τη φράση βασίζεται το επιτυχημένο σίκουελ του σκηνοθέτη Joseph Kosinski που γνωρίζει την αποθέωση από παλιούς και νέους σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αυτό είχαμε γράψει πριν τη δούμε στους κινηματογράφους.
Ένα φιλμ που ήρθε να θυμίσει στους παλιούς ότι υπάρχει ακόμα χώρος των 80’s-90’s στον κινηματογράφο του σήμερα, χωρίς παράλληλα να πλατειάζει στην προσπάθειά του να πουλήσει το ρετρό στο νέο κοινό.
Ας μιλήσουμε για την ταινία
O Pete «Maverick» Mitchell δεν είναι ένας νεαρός μάχιμος πιλότος αλλά πλέον δοκιμάζει και φέρνει στα όρια τους υπερηχητικά αεροπλάνα που κανείς δεν ξέρει οτι υπάρχουν, ζώντας ακόμα τη ζωή στα όρια με την αδρεναλίνη να τον διακατέχει σε καθημερινή βάση η οποία είναι αρκετή να τον κρατήσει στον αέρα και όχι σε κάποιο γραφείο. Σύντομα όμως το πρόγραμμα στο οποίο εργάζεται θα λάβει παύση προκειμένου να επιστρέψει για μια τελευταία αποστολή στο αγαπημένο του Top Gun. Αυτή τη φορά όμως όχι ως πιλότος αλλά για εκπαιδεύσει τους πλέον ατρόμητους χειριστές πολεμικών αεροπλάνων.
Το μονοπάτι του ωστόσο θα διασταυρωθεί απρόσμενα με εκείνο του υποσμηναγού Bradley Bradshaw (Milles Teller) ο οποίος δεν είναι άλλος από τον γιο του αδικοχαμένου φίλου του Goose και ένα μπαράζ ενοχών και φαντασμάτων του παρελθόντος στοιχειώνουν τον πρωταγωνιστή. Ο Maverick θα πρέπει να χειριστεί το ενοχικό παρελθόν, τις αναμνήσεις από το θάνατο του φίλου του και ταυτόχρονα να χειριστεί με μαεστρία μία ακόμα αποστολή από αέρος που ενδεχομένως να του κοστίσει τη ζωή.
Καλώς ή κακώς το «Top Gun» του Tony Scott μιλούσε σε μια άλλη εποχή, ένα story που πάντρεψε τη δράση με το ρομάντζο, πλάθοντας ένα δικό του στυλ στα mid-80’s και 90’s, ένα στυλ ταινίας που μέχρι τότε δεν υπήρχε σε τέτοιο βαθμό, αλλά σήμερα έχει παιχτεί τόσο πολύ που πλέον δεν κάνει εντύπωση σε κανέναν. Το «Top Gun: Maverick» ωστόσο δεν έρχεται να προσφέρει κάτι σαν καινούργιο, ούτε να τραβήξει το story από τα μαλλιά για χάρη των εισιτηρίων. Με σεβασμό στο πρωτότυπο φιλμ, το σίκουελ δανείζεται τα κατάλληλα θεμέλια (Ray-Ban, soundtracks και ηλιοβασιλέματα) και πάει ένα βήμα παραπέρα την ιστορία ως ένα σωστό κλείσιμο στον πιλότο που μας έμαθε πώς είναι να είσαι κουλ και να μην νιώθεις τι θα πει κίνδυνος.
Δείτε τι γυμναστική έκανε ο Glen Powell για να παίξει στο Top Gun: Maverick.
Η ταινία αυτή είναι ίσως μια υπενθύμιση στον κόσμο ότι ο 60άρης Tom Cruise, δεν είναι απλώς στην κινηματογραφική βιομηχανία για να μας επιβεβαιώνει ότι έχει πουλήσει ψυχή και σώμα στο διάβολο δείχνοντας νεότερος και από τους νεοσύλλεκτους χειριστές των F-18 του «Top Gun», αλλά γιατί είναι ο τελευταίος διασώστης μιας κατηγορίας ταινιών που έχουν ακόμα ζωή και δεν χρειάζονται μονάχα green screen και ατέρμονα CGI για να πείσουν το θεατή για το εντυπωσιακό. Αν στο «Top Gun» παρακολουθούσαμε τη διαδικασία εκπαίδευσης, απογείωσης και αερομαχίας, στο «Top Gun: Maverick» μπήκαμε οι ίδιοι μέσα στο πιλοτήριο. Οι σκηνές είναι γυρισμένες μέσα σε αυτά τα αεροσκάφη που ακούμε διαρκώς και σκίζουν τους αιθέρες, όχι μόνο από πλευράς Tom Cruise (σιγά που θα έχανε την ευκαιρία) αλλά και από όλους τους υπόλοιπους του cast.
Δείτε ποιοι παίζουν στο παρακάτω άλμπουμ εκτός του Tom Cruise:
Το σενάριο του Christopher McQuarrie λειτουργεί σαν τέλειος συνδετικός κρίκος του παλιού με το νέο, χωρίς όμως να κουράζει στο κομμάτι των αναμνήσεων με τη μοναδική ικανότητα να σε φορτίζει τόσο πολύ συναισθηματικά που θες να ξαναδείς την πρωτότυπη ταινία για να λυθούν τυχόν απορίες που σου έχουν δημιουργηθεί. Το ρομάντζο ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερο στο σίκουελ με την Jennifer Connelly να στέκεται επάξια σαν αντί-Kelly McGillis, ενώ το δάκρυ φουσκώνει μέσα από το μάτι στην επανένωση του Maverick με τον Ice-Man, σαν μια απεικόνιση της σχέσης των Tom Cruise και Val Kilmer στην πραγματική ζωή.
Είναι από τα φιλμ εκείνα που πραγματικά έρχονται να μας υπενθυμίσουν πόσο σπουδαίο ήταν το παρελθόν αλλά ταυτόχρονα πόσο όμορφα μπορούν να πλασαριστούν και στο σήμερα με τα σωστά στοιχεία και την απόλυτη αφοσίωση όλων των εμπλεκόμενων. Ένα έργο που σίγουρα είχαμε εφοδιαστεί για κράξιμο, ακούγοντας τις κριτικές ξαφνιαστήκαμε για τις διθυραμβικές κριτικές και τελικά δεν μας άφησε με κανένα παράπονο.
Μια ταινία που σηκώνει αρκετή κουβέντα για τα πάντα, αλλά είναι πραγματική απόλαυση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μια ακόμα σπουδαία σφραγίδα από τον «κουραστικό» Tom Cruise του οποίου η μπογιά είναι ακόμα αρκετά έντονη για να ξεθωριάσει.
Ίσως κάποια στιγμή το είδος του να εξαφανιστεί, αλλά όχι σήμερα. Όχι ακόμα. Όπως και εκείνος του Maverick.
