Γενικά θα με χαρακτήριζα σινεφίλ. Βλέπω έργα όλων των ειδών χωρίς να με αποτρέπει ποτέ μια κακή κριτική. Προτιμώ να έχω προσωπική γνώμη.
Αλλά!
Είναι κάποιες ταινίες που μας αφήνουν ερωτηματικά. Και, ΟΚ, μου αρέσει που μετά την ταινία μιλάω με τις ώρες με τους φίλους μου και ανταλλάσσουμε απόψεις, για το τι έγινε τελικά στο τέλος και «τι ήθελε να πει ο ποιητής;», αλλά μερικές φορές πραγματικά χάνω την μπάλα.
Έτσι είναι όμως η (κινηματογραφική) ζωή. Ορισμένα σενάρια είναι φτιαγμένα για να δημιουργούν απορίες και να μας αφήνουν επί τούτου θολά σημεία γιατί παιδιά, δεν πάμε σινεμά μόνο για τα νάτσος. Πρέπει κάπως να ταρακουνηθεί και το μυαλό, αλλιώς θα βλέπαμε μόνο Goonies και Ghostbusters (ταινίες-σταθμοί by the way).
Λίγο η πλοκή, λοιπόν, λίγο το τέλος, λίγο το ποπ κορν που με αποσυντόνιζε... Μάζεψα τις δικές μου ταινίες «γρίφους» και σας τις παρουσιάζω!
*(Προσοχή ακολουθούν σπόιλερς)
1. Inception
Άμα είναι να κοπιάζουμε για να καταλάβουμε τι έγινε στο τέλος μίας ταινίας να μας το λέτε από το τρέιλερ να το ξέρουμε. Να πηγαίνουμε προετοιμασμένοι ψυχολογικά.
Μην ήταν όνειρο όλο το έργο; Μην ήταν μία πλάνη;
Ο Ντι Κάπριο (επάγγελμα: σεκιούριτι του υποσυνείδητου), όνειρα, νερά, ξύλο, σπέσιαλ εφέ, χιόνια, τα πάνω κάτω, γενικά χαμός και μία σβούρα. Κάπου πιο ‘κει, σε ένα άλλο επίπεδο, μία γυναίκα (Μαριόν Κοτιγιάρ) και δυο παιδάκια. Όλα αυτά μπλεγμένα στην πραγματικότητα και τα όνειρα του Ντι.
Στην τελευταία σκηνή ο ήρωας ξυπνάει μέσα σε ένα αεροπλάνο σαν να ξύπνησε από κώμα 10 ετών και δεν ξέρει τι του γίνεται.
Κι αυτή η σβούρα που ακόμα γύριζε στο τραπέζι στην τελευταία σκηνή; Τι σημαίνει; Τα παιδιά του στο τέλος είναι πραγματικότητα ή όνειρο; ΑΟΥΑ.
2. Birdman
Θα ξεκινήσω με τα καλά. Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία. Και σκηνοθετικά και οι ερμηνείες και το σενάριο και όλα! Όμως το τελευταίο πλάνο με την κόρη του Riggan (Μάικλ Κίτον) να κοιτάει τον ουρανό, μας έβαλε να κουβεντιάζουμε ημέρες για το τι έγινε τελικά.
Που κοιτάει η Σαμ; Γιατί κοιτάει προς τα πάνω αφού ο πατέρας της έπεσε στο κενό; Μην είναι το πνεύμα του; Μήπως για πρώτη φορά βλέπει τον πατέρα της έτσι όπως ήθελε εκείνος; Μήπως τρελάθηκε κι αυτή; Μην έρχεται βροχή και θυμήθηκε ότι έχει απλώσει μπουγάδα;
3. Interstellar
Εδώ έγινε η μάχη του Δράμαλη. Γιατί εμένα αυτή η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου και σε αυτή τη γνώμη, έχω απέναντί μου όλους τους φίλους μου και την Ακαδημία Κινηματογράφου, αλλά δεν αλλάζω άποψη όσα χρυσά αγαλματάκια κι αν πήρε.
Μπήκε που λέτε ο Μάθιου στη μαύρη τρύπα (ασχολίαστο), προσγειώθηκε σε έναν πενταδιάστατο κόσμο (whaaa?) και χρησιμοποίησε την αγάπη της κόρης του για να επικοινωνήσει μαζί της πίσω από κάτι καλώδια που βλέπανε στο παιδικό της δωμάτιο –ενώ αυτή τώρα είναι πια μεγάλη- και έσωσε τελικά την ανθρωπότητα.
ΕΛΑ ΠΑΙΔΙΑ! Ότι δηλαδή, ένας απλός αστροναύτης έσωσε τον κόσμο όλο; Και πώς μπήκε στη μαύρη τρύπα; Και «μιλάει» με την κόρη του στο παρόν/μέλλον μέσα από τους δείκτες ενός ρολογιού; Σίριουσλι; Τραβηγμένο από τα μαλλιά το πλοτ και διάλογοι που δεν καταλαβαίνει ούτε η ΝΑSΑ. Αφήστε που οι ορολογίες στο σενάριο ήταν τόσο μπερδεμένες που ανάθεμα κι αν καταλάβαινε ο Μάθιου τι ξεστόμιζε.
4. Shutter Island
Όχι δεν έχω μένος με τον Ντι Κάπριο, είναι τυχαίο σας το ορκίζομαι! Πάει ο Ντι -ως πράκτορας- να εξιχνιάσει μία εξαφάνιση σε ένα ίδρυμα σε ένα νησί και τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι ο ίδιος ασθενής εκεί (oh my god) μετά από ένα μικρό κοκομπλόκο που έπαθε όταν η γυναίκα του αυτοκτόνησε αφού πρώτα σκότωσε και τα δυο τους παιδιά (χοντρό).
Πιστεύουν οι γιατροί ότι είναι κάπως καλύτερα, αλλά ο Ντι καταπέφτει και τα χάνει για τα καλά, μπαίνοντας στη λούπα ότι τους σκότωσε αυτός.
Τελικά τι καταλάβαμε; Ονειρεύεται ή είναι πραγματικότητα; Τελικά τι καταλάβαμε; Ε;
5. Memento
Ας ξεκινήσουμε με αυτό: Τ α ι ν ι ά ρ α! Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που το είδα πρώτη φορά. To ασταμάτητο πίσω μπρος του σεναρίου στο παρόν και το παρελθόν μπλεγμένο με τις πολαρόιντ είναι εκπληκτικό, αλλά δημιουργεί κάποια ερωτηματικά. Πείτε την αλήθεια; Πόσες φορές έχετε googlάρει: «What happened in memento?».
Έχω μπει κι εγώ σε αυτή τη διαδικασία και έχω διαβάσει διάφορες εξηγήσεις και εκδοχές. Μήπως όμως κάπου εκεί κρύβεται η ομορφιά της ταινίας; Μήπως η αρχή του έργου είναι το τέλος της και το τέλος η αρχή;
6. Mulholland Drive
Η Naomi Watts έχει πέσει στα πατώματα για τη μελαχρινή συμπρωταγωνίστρια της η οποία τη θέλει μεν αλλά θέλει και έναν σκηνοθέτη (αίσχος). Η Watts τα παίρνει γιατί τη θέλει δική της και μόνο δική της και προσλαμβάνει έναν δολοφόνο να τη σκοτώσει. Μόλις, λοιπόν, καταλαβαίνουμε πως τη σκότωσε, η Naomi πάει και αυτοκτονεί.
Και κάπου εκεί αρχίζει το μπέρδεμα. Εκεί που πάει να αυτοκτονήσει, ονειρεύεται την αρχή της ταινίας και δημιουργεί το ιδανικό σενάριο, ότι δηλαδή έπεσε στον έρωτά της η μελαχρινή και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στο όνειρο, όμως, μας μπλέκουν και κάποια στοιχεία που ποτέ δεν είδαμε και έτσι συνειδητοποιούμε όλοι(;) ότι όντως είναι όνειρο. Ή μήπως όχι;
Μάλλον ο στόχος της ταινίας είναι ο καθένας να φτιάξει το δικό του στόρι και να φανταστεί το δικό του τέλος. Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε φίλος μου έχει και άλλη ερμηνεία. Τρομερό;
ΥΓ: Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, 177 κριτικοί κινηματογράφου την ανέδειξαν ως την καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί από το 2000 και μετά.
Μεταξύ μας τώρα. Τις αγαπάμε τις ταινίες-γρίφους και καλά να είμαστε να τις βλέπουμε για να μας γεννάνε απορίες, απόψεις και για να τις κουβεντιάζουμε. Κλείνω κείμενο, πάω να ξαναδώ το Memento.
