1η Αυγούστου 2007. Φοιτήτρια στο τρίτο έτος. Πρώτη μέρα πρακτική σε μία τοπική εφημερίδα του Βόλου. Συναντώ την αρχισυντάκτρια της εφημερίδας. «Θα έρχεστε τρεις ώρες τα απογεύματα, να κάνετε διόρθωση. Όχι τίποτα σπουδαίο, τα λάθη που κάνουμε εμείς εκ παραδρομής» μου δήλωσε. «Δεν ενδιαφέρομαι» απάντησα και σήκωσα (ευγενικά) την τσάντα μου να φύγω. «Μισό λεπτό» είπε, «δηλαδή τι θες να κάνεις;». «Ρεπορτάζ» απάντησα κοφτά. Με συνοπτικές διαδικασίες μου έδειξε ένα γραφείο. Μετά από δύο λεπτά μου έφερε ένα κίτρινο χαρτάκι post it. Έγραφε: Αγγελάκας. 4 Αυγούστου. Δημοτικό Σχολείο Αργαλαστής. «Βρες τον και πάρε του συνέντευξη» μου είπε και τα μάτια της πετούσαν φλόγες που είχα τολμήσει να διεκδικήσω… κάτι.
Για περίπου… είκοσι λεπτά απλώς κοιτούσα το χαρτάκι. Μετά σήκωσα το τηλέφωνο. Πήρα στο δήμο Νοτίου Πηλίου και κάπως έτσι, μετά από καμιά δεκαριά τηλέφωνα, έφτασα να μιλάω με τον Γιάννη. «Συνέντευξη πριν ή μετά τη συναυλία δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν ξέρω πώς θα είμαι… Την Κυριακή θα σε περιμένω στο καφενείο του Παππού, στο Λεφόκαστρο» μου είπε. «Τι ώρα;» πήγα να διευκρινίσω. «Όλη μέρα εκεί θα είμαι».
Το Σάββατο πήγα στη συναυλία, κοιμηθήκαμε στην παραλία της Ξινόβρυσης και κοιτούσαμε τα αστέρια. Το Πήλιο έχει τα περισσότερα αστέρια που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Γύρω στη 1 ξεκινήσαμε για τον «Παππού». Το ξέρεις το τραγούδι του Θανάση «Αμερική»; Για τον Παππού το έγραψε. Παρέα με τον Μάλαμα. Πάνω σε κάτι τσίπουρα που έπιναν. Σε παρόμοια κατάσταση βρήκα και τον Αγγελάκα, να πίνει τσίπουρα σε ένα τραπέζι με άλλα δέκα άτομα. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Με «έκοψε». «Πάμε να κάνουμε τη συνέντευξη εδώ δίπλα, στο μπαλκονάκι μου;» είπε αφοπλιστικά. Πετάγεται (από το πουθενά) ο φίλος μου: «Όχι». Και κάπως έτσι την κάναμε έξω από το μαγαζί, δίπλα στη θάλασσα. Την πρώτη συνέντευξη της ζωής μου. Με τον Αγγελάκα. Ένιωθα τυχερή. Ήμουν τυχερή.
Τον λάτρεψα. Τον θεοποίησα. Στα 21 μου. Άργησα.
Άρχισα να τον ακολουθώ πιστά. Πήλιο, Αθήνα, Νέα Αγχίαλο, Καρπενήσι, Αρβανίτσα. Δεν θέλω να τον βλέπω σε μουσικές σκηνές τον Χειμώνα. Τον θέλω πάντοτε κάτω από τα αστέρια. Τον έχω δει να παίζει με διαφορετικές μπάντες. Μέχρι που τον είδα για μία ακόμη φορά στην πλατεία Νερού. Με τους 100ο C. Δεν θυμάμαι άλλη τόσο εξαιρετική εμφάνιση.
Τον έχω πετύχει κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, να βαριέται. Εκείνο το Σάββατο ήταν πιο ζωντανός από ποτέ, πιο νέος από ποτέ, πιο ροκ από ποτέ. Παρέα με μια μπάντα που του ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη, σε ένα διαρκές ροκ «χτύπημα», σε ένα μεθύσι αισθήσεων και παραισθήσεων, ακούγαμε την αγάπη, που έκανε ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή και… δεν χωρούσαμε πουθενά.
Ο Αγγελάκας έχει δημιουργήσει μία περσόνα για το πώς όλοι μας (καταβάθος) θα θέλαμε να ζήσουμε σε αυτή τη ζωή. Στέκει εκεί και μας υπενθυμίζει πως όλα είναι δρόμος, όσο τα μέσα μας θέλουν να ουρλιάξουν: Διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό.
Ναι, ο Αγγελάκας φτιάχνει τις μουσικές που όλοι μας κάποτε ονειρευτήκαμε.
Στον αντίποδα ο Γιάννης Χαρούλης. Τον άκουσα πρώτη φορά ένα καλοκαίρι πριν 7-8 χρόνια, στον «Ακροβάτη», μέσα από ένα CD με διάφορες επιλογές, κάτω από κάτι πλατάνια στο Πήλιο (πάλι). Έγινα γκρούπι. Μια από τα ίδια και με αυτόν, με τουρνέ ανά την Ελλάδα. Έπιανα πρώτη θέση στις συναυλίες. Μόνη μου. «Τι πας και κάνεις εκεί μπροστά;» με ρωτούσαν οι φίλοι μου. «Κάνω κέφι» απαντούσα. Και έκανα. Χόρευα με άγνωστους, πίναμε ρακές και τσίπουρα, κάναμε πράγματι κέφι. «Σοφία, δεν πας στα μπουζούκια, τι κέφι κάνεις στον Χαρούλη; Ο τύπος είναι πανηγυρτζής» επέμενε η παρέα μου.
Μέχρι που φέτος πείστηκα. Ότι έχουν δίκιο.
Η συναυλία στο θέατρο Βράχων (πραγματοποιήθηκαν τρεις sold out για την ακρίβεια) ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που έζησα μέσα στο 2017 (*γεννημένη drama queen). Όλη η κεντρική πλατεία του θεάτρου γεμάτη από 18χρονα. Πώς κατέβηκε κατά δέκα χρόνια αυτός ο μέσος όρος όλων όσοι στήσαμε το πιστό κοινό του; Καλώς έγινε, δεν λέω. Όμως, δεν ήξεραν τα κομμάτια, έγραφαν μηνύματα ή έπαιζαν παιχνίδια στα κινητά, δεν ήξεραν πώς να κινηθούν στο χώρο, μια οχλαγωγία επικρατούσε. Δεν είσαι ο Ρουβάς, να έχεις φανς ανήλικα. Ποίηση τραγουδάς γαμώτο.
Γιατί, ναι, χαιρόμαστε να ακούμε μελοποιημένο Κωστή Παλαμά και δη την «Αγάπη» («από μια πατρίδα εγώ είμαι, κι όσο κι αν το λησμονώ, πάω, προς μια πατρίδα πάω, μια για πάντα να σταθώ…»). Αλλά, ναι, απογοητευόμαστε όταν ακούμε ότι δεν πήρες τον «Σιμούν», όταν στον έδινε ο Θανάσης, γιατί είχες «διαλέξει, άλλα όμορφα κομμάτια» όπως μας είπες προχθές στο θέατρο. Γιατί κάπως έτσι διαπιστώνουμε αυτό ακριβώς: Ότι «ψοφάς» για πανηγύρι.
Και ξέρω πως με τα παραπάνω, περί Χαρούλη, θα μπω στην black list σας, αλλά αλήθεια λίγο με νοιάζει. Διότι αυτή η συγκυρία, του να βρεθούν αυτές οι δύο συναυλίες τόσο κοντά, με έκανε να διαπιστώσω το χάσμα ανάμεσα στο «τέρας» της ροκ που λέγεται Αγγελάκας και στον… «σταρ» Χαρούλη. Με τη σειρά σας, σκεφτείτε τι θέλετε να ακούτε, πώς θέλετε να διασκεδάζετε, αν «βλέπετε» πίσω από τους στίχους, πώς νιώθετε όταν κάποιος βρίσκεται στη σκηνή. Γιατί αυτό είναι η μουσική: Ένα «όλον» συναισθημάτων, αισθητικής και κουλτούρας.
Σ.σ. 1: Κωνσταντή (Πιστιόλη), αν μας διαβάζεις, 40' παιδευόμασταν με τα αγόρια του Onsports.gr να βρούμε ποιας ομάδας ήταν η εμφάνιση με το τυχερό (μου) Νο 9. Λίβας; Τηγανίτης; Τι; Βοήθησέ μας.
Σ.σ. 2: Γιάννη (Χαρούλη), άλλη φορά, άμα σου δίνει τραγούδια ο Θανάσης, να τα παίρνεις όλα.
Σ.σ. 3: Γιάννη (Αγγελάκα), εμείς είμαστε έτοιμοι για μια καινούργια ζάλη. Είσαι έτοιμος κι εσύ.
