1. Είναι πολύ κρίμα να βγαίνουν οι πρώτες μπάντες του line up χωρίς κόσμο, ειδικά αν είναι και «δικές» μας. Από την άλλη, όταν το φεστιβάλ ξεκινά σε μέρα εργάσιμη από τις 6:00, είναι αναπόφευκτο να μην προλάβεις. Ίσως να είναι καιρός τα φεστιβάλ (τουλάχιστον όσα γίνονται μέσα στην πόλη) να ξεκινούν και να τελειώνουν πιο αργά.
2, Οι Kadebostany βγήκαν με βροχή (οι πραγματικά άτυχοι ήταν οι Ω-Ray), αλλά ήταν εκείνοι που έφεραν ουράνιο τόξο και έκαναν τις ομπρέλες να κλείσουν. Πιστεύω ακράδαντα ότι συμβολή σε αυτό το θαύμα είχε και η νέα τους frontwoman, Kristine.
3. To cover τους στο Crazy in Love μάλλον είναι το πιο τίμιο cover εκεί έξω. Μας άρεσε και η Live εκτέλεση των κομματιών (Μind If I Stay και Early Morning Dreams) από το EP τους που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες..
4. Οι Archive έχουν αφήσει χιλιόμετρα πίσω την εποχή του Graig Walker (που δεν υπήρξε ποτέ η ψυχή του group) -και καλά έχουν κάνει. Το κοινό τους στην Ελλάδα, ωστόσο, μάλλον με αυτή την εποχή έχει ταυτιστεί περισσότερο. Ας πούμε ότι και οι μεν και οι δε βάδισαν για να συναντηθούν στη μέση. Δεν ένιωσα ότι τα κατάφεραν.
5. Ναι, είπαν το FUck U, αλλά οι φωτεινές οθόνες των smartphones ήταν περισσότερες από τα υψωμένα χέρια. Σε κάτι τέτοια φταίνε συνήθως και οι δύο.
6. Βλέπεις τους Thievery στη σκηνή και από τις πρώτες στιγμές καταλαβαίνεις τι σημαίνει μια μπάντα να έχει πίσω της διαδρομή 20 χρόνων.
7. Το σιτάρ στα κομμάτια από το «The Mirror Conspiracy» θα έχει για πάντα μια θέση στη ψυχούλα μας όσα χρόνια και αν περάσουν. Το επιβεβαιώσαμε όταν χoρεύαμε το Illumination και το Lebanese Blonde.
8. Στο μεταξύ, η συνεχόμενη τριάδα δίσκων «The Mirror Conspiracy», «The Richest Man in Babylon» και «The Cosmic Game» είναι μια τριάδα που ελάχιστες μπάντες έχουν.
9. Σε άλλους έλειψε το Again των Archive και σε άλλους το Sound the Alarm των Thievery. Προσωπικά, πάω με τους δεύτερους, αλλά περί ορέξεως…
10. Ποιος ξέρει; Ίσως να γίνει κάτι και να δούμε πολύ σύντομα την 3η μέρα του Release.
Και δύο «εξτραδάκια»:
Οι αναχρονισμοί και οι παράτολμες συνδέσεις όσο εύκολα σου φωτίζουν ένα δρόμο εκεί όπου μέχρι πριν επικρατούσε σκοτάδι, αλλά τόσο σε παραπλανούν. Από την άλλη, η διάθεσή σου σε μια συναυλία ετεροκαθορίζεται από πολλά. Ακούγοντας στο encore το Richest man in Babylon, ήταν λες και άναψε κάποιος ένα σπίρτο για να φωτίσει για λίγο τη σημειολογία του γεγονότος ότι οι δύο μπάντες που έκλειναν το line up ήταν δύο μπάντες που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε λίγο πριν τα 00’s και έπαιζαν σε ένα χώρο που φτιάχτηκε το ’04. Όλα αυτά μία μέρα μετά από μία ακόμη διαπραγματευτική «νίκη» στις Βρυξέλλες.
Όχι, το θέμα δεν είναι αν λείπει σε κάποιους εκείνη η φούσκα ατομισμού και κυνισμού, αλλά πόσο δυστοπικό προδιαγράφεται το μέλλον μας. Πριν το συνειδητοποιήσεις, το σπίρτο είχε ήδη σβήσει. Fight to survive, λοιπόν.
