Για οποιονδήποτε ψάχνει στις streaming πλατφόρμες το θέαμα εκείνο που θα τον κρατήσει για λίγο εκτός της ανιαρής καθημερινότητας, είναι σχεδόν απίθανο να μην πέσε πάνω σε κάποια ιστορία απάτης. Μόνο για φέτος έχουμε το Inventing Anna, το Tinder Swindler, το WeCrashed, το Worst Roommate Ever, το Dropout, το Bad Vegan, το Thing about Pam και σίγουρα κάποιο θα ξεχνάμε ή θα κάνει πρεμιέρα τους επόμενους μήνες.
Με τόσα πολλά διαθέσιμα show, και μάλιστα στις πρώτες θέσεις δημοφιλίας, σίγουρα δεν είναι κάποιο κόλπο των εταιρειών παραγωγής, ούτε μας τα «ταΐζουν» με το ζόρι, τα θέλουμε, τα ζητάμε και τα καταναλώνουμε με λαιμαργία. Αλλά πώς ακριβώς φτάσαμε μέχρι εδώ;
Πολύ πριν την πρόσφατη δημοφιλία που γνώρισαν οι ιστορίες των απατεώνων στο Netflix, ίσως και οι ίδιοι οι απατεώνες εδώ που τα λέμε, το Hollywood καταπιανόταν μόνο με περιπτώσεις τύπου “Catch me if you can”. Δηλαδή κραυγαλέες περιπτώσεις με απάτες ολκής οι οποίες πάντα είχαν έναν μανδύα εξωτισμού. Η όποια ρομαντικοποίηση των απατεώνων έπρεπε να συνοδεύεται από ένα αχαλίνωτο glam, παρόμοιο με αυτό που απολάμβαναν οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών στο Miami.
Το σημείο καμπής ήταν η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που γέννησε ταινίες όπως το “Margin Call”, το "Big Short" αλλά και το “The Other Guys” με τη χιουμοριστική του προσέγγιση. Η επιτυχία αυτών των ταινιών, που ήταν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικές, κρύβεται στον παιδαγωγικό τους χαρακτήρα. Με έναν πολύ απλό, εύπεπτο pop τρόπο, και σέξι όπως θυμόμαστε από τη Margot Robbie, έγινε πλήρως αντιληπτό από όλους ότι η απάτη είναι δομικό και αναπόφευκτο συστατικό στον δρόμο προς το American Dream. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το “The Wolf of Wall Street” που λειτούργησε σαν γέφυρα μεταξύ των δύο προσεγγίσεων.
Οι καλύτερες προτάσεις για το binge watching του Απριλίου
‘Επρεπε να συμβεί, και το κυριότερο να αναλυθεί όσο πιο εκλαϊκευμένα γίνεται, μέσα από τη φούσκα μεγατόνων της αγοράς ακινήτων, ότι πίσω από πάρα πολλά success stories ξαφνικού πλουτισμού, δεν κρύβεται κάποιο μεγάλο επιχειρηματικό μυαλό, αλλά κάποιος έξυπνος αλλά πρώτα από όλα πρόθυμος να κάμψει τους κανόνες της ηθικής και να παρανομήσει για να αποκτήσει όσα ο ίδιος νομίζει ότι του αξίζουν.
Τα θύματα της κάθε απάτης είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Αφελείς μικρομεσαίοι που ήθελαν μια μικρή ενίσχυση του εισοδήματός τους, έμπειροι μεγαλοεπενδυτές της Wall Street που έψαχναν το next big thing στην ψηφιακή εποχή, γυναίκες που έψαχναν κάποιον πρίγκιπα με το λευκό του άλογο, άνδρες που έψαχναν μια δυναμική γυναίκα που θα τους έσωζε από τη μετριότητα της ζωής τους. Για κάθε έναν απατεώνα υπάρχει το κατάλληλο θύμα εκεί έξω ή μήπως για τον κάθε ένα από εμάς υπάρχει ένας απατεώνας που καιροφυλακτεί;
Ο εθισμός στις ιστορίες απάτης σταδιακά απομακρύνεται από το πορτρέτο του απατεώνα και εστιάζει στις ιστορίες των θυμάτων οι οποίες καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος αυτών των show. Το δράμα τους βγάζει για λίγο τον θεατή από την comfort zone του. Ίσως του ξυπνήσει κάποιο συναίσθημα από κάποια περίπτωση που εξαπατήθηκε παλιότερα, όμως πολύ γρήγορα θα επανέλθει. Η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών σπάνια έχει βιώσει τόσο μεγάλη απάτη και σύντομα μπαίνει σε mode κατανάλωσης της τραγωδίας του διπλανού.
Ναι, σε γενικές γραμμές οι εταιρείες παραγωγής δεν βρήκαν ένα είδος που θα αντικαταστήσει τις ιστορίες πραγματικών εγκλημάτων, αλλά αυτό που θα αντικαταστήσει τα reality shows για το φιλοθεάμον κοινό που θέλει λίγο Κολοσσαίο στη ζωή του λίγο πριν πάει για ύπνο. Οι ιστορίες απάτης είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητες στην Αμερική, κάθε μέρα στις πίσω σελίδες των οικονομικών εφημερίδων υπάρχει τουλάχιστον ένας απίθανος τύπος που για λίγο καιρό νόμισε ότι θα παρακάμψει όλα τα στάδια της κοινωνικής ανέλιξης και θα γίνει ένας πραγματικά αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας. Είναι κι αυτό ένα «νόστιμο» δράμα.
The Hunt: Μια splatter πολιτική σάτιρα που αξίζει να δεις
Εκεί που ο μέσος τηλεθεατής κάθεται στον καναπέ και μετρά τα τελευταία ευρώ για να πληρώσει τους λογαριασμούς του, δεν απολαμβάνει μόνο το δράμα όσων πίστεψαν στους απατεώνες, αλλά και την απότομη προσγείωση των ίδιων των απατεώνων, είτε αυτή περιλαμβάνει την πτώχευση, είτε η φυλακή, είτε και τα δύο μαζί. Οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες απάτης δεν έχει happy end για καμία από τις δύο πλευρές. Το οικονομικό σκέλος σπάνια αποζημιώνεται, το ψυχικό τραύμα δεν επουλώνεται, όμως υπάρχει κάποιος που νιώθει ικανοποιημένος στο τέλος, ο τηλεθεατής.
Όλοι εμείς που βλέπουμε κάθε μία από αυτές τις ιστορίες, φτάνοντας στο τέλος τους νιώθουμε μια κάποια ικανοποίηση και επιστρέφουμε για τα καλά στην comfort zone μας. Νιώθουμε ικανοποίηση που δεν πέσαμε (ακόμα;) θύματα μιας τέτοιας πλεκτάνης. Η αυτοεκτίμησή μας τονώνεται και αισθανόμαστε το μυαλό μας καντάρια πιο έξυπνο από τα θύματα που παρελαύνουν. Υπάρχει και κάτι ακόμα πιο σημαντικό που μας στέλνει καρφί στη μικροαστική μας θαλπωρή. Οι ιστορίες με τους θύτες που τελικά πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη μας κάνουν να νιώθουμε ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε και να μην κάνουμε μεγαλεπήβολα πλάνα για να πιάσουμε την καλή με κάποιον εύκολο (ίσως και ηθικά μεμπτό) τρόπο. Είναι ο τρόπος μας να συνεχίσουμε να ζούμε μέχρι το επόμενο 6ώρο show.
