Μπορεί τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε να λένε ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος αποφόρτισης από ένα ποτό με φίλους μετά από μια δύσκολη ημέρα, όμως όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι μια ωρίτσα περιήγησης σε καμένες ομάδες στο facebook με αχαλίνωτο shitposting και memes που σίγουρα μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στην κόλαση, ή κάποιο ολιγοήμερο ban. Οσο πιο taboo είναι ένα θέμα, τόσο πιο ένοχα απολαυστικό είναι το σκρολάρισμα. Κάποτε όμως αυτή η απόλαυση δεν ήταν τόσο απλή όσο το πάτημα ενός κουμπιού.
Η νέα γενιά μπορεί να απαλλάχθηκε από το επιτιμητικό κούνημα του δαχτύλου από τους μεγαλύτερους και να μεγάλωσε μέσα στη χειρότερη οικονομική κρίση εδώ και δεκαετίες και το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου να είναι πιο πιθανό από ποτέ, όμως η πρόσβαση στην πληροφορία, και ειδικά την καμένη, είναι πολύ πιο εύκολη από ποτέ. Οι πρώιμοι millennials και πίσω για να κορέσουν τη δίψα τους αυτή έπρεπε να περάσουν πολλές ώρες μπροστά από την οθόνη μιας τηλεόρασης σε τοπικά κανάλια αμφιβόλου ποιότητας και νομιμότητας ή να χαλάσουν ακόμα και χρήματα σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία σε περιοδικά και βιβλία ακατάσχετης καλτιάς, στην κυριολεξία χαρτοπολτός πάνω στον οποίο έχει τυπωθεί κάθε πιθανή ή απίθανη θεωρία συνωμοσίας που έπρεπε οπωσδήποτε να περιέχει εξωγήινους και κάποιο ιστορικό γεγονός ταυτόχρονα, συν ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
Όσο πιο αρρωστημένη ήταν η φαντασία του συντάκτη, και όσο πιο ασύνδετα τα πράγματα που προσπαθούσε να συνδέσει, τόσο μεγαλύτερο γκελ έκανε στο φιλοθεάμον κοινό. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ειδικά οι Ναζί είχαν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την όλη φάση και υπήρχε ένα πολύ καλό υπόστρωμα για να συμβεί αυτό.
Η ναζιστική ιδεολογία είχε βαθιές ρίζες στον προχριστιανικό παγανισμό και τον αποκρυφισμό. Η νέα τάξη πραγμάτων που ήθελαν να φέρουν στην Ευρώπη προϋπέθεται μια εκ βαθέων αλλαγή των μύθων και των θρύλων όσο πιο μακριά γίνεται από την ηθική που είχε διαμορφωθεί στην Ευρώπη μέσα από τις αρχές του Χριστιανισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, και το τευτονικό φολκλόρ με λίγη κακοχωνεμένη Αρχαία Ελλάδα έδιναν κι έπαιρναν.
Ο ναζισμός ηττήθηκε κατα κράτος και οι φρικαλεότητες που προξένησε από το Ολοκάυτωμα, μέχρι τα ιατρικά πειράματα δεν άφησαν πολλά περιθώρια στις έτσι κι αλλιώς αστείες καλτ δοξασίες του. Αυτό όμως δεν εμπόδισε το ναζιστικό καλτ να παρεισφρήσει σε αυτό που θα λέγαμε καταχρηστικά λογοτεχνία του φανταστικού. Σε έναν χώρο που αναζητούσε παράξενες ιδέες οι αλλόκοτες απόψεις του Χίμλερ βρήκαν γόνιμο έδαφος.
Θα ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά να πούμε ότι πίσω από αυτή την ένωση βρισκόταν κάποιο σκοτεινό σχέδιο αναθεωρητισμού και επαναπλασαρίσματος της ναζιστικής ιδεολογίας. Το γόνιμο έδαφος στο οποίο άνθισε ο σπόρος του κακού και πάλι στην Ευρώπη ήταν τα κλασικά και δοκιμασμένα μοτίβα της οικονομικής κρίσης και της ξενοφοβίας. Σε ό,τι αφορά την ανάδειξη του καλτ παρελθόντος του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, είχε μάλλον χαρακτηριστικά αποδόμησης της ιδεολογίας του και όχι ενίσχυσης.
Οι μεταφυσικές αναζητήσεις του χαρτοπολτού πέρασαν κάποια στιγμή και στον κινηματογράφο, έτσι γεννήθηκαν οι πρώτες σπλατεριές ταινίες τρόμου, έτσι βγήκαν τα ζόμπι παγανιά, έτσι άρχισαν να μας επιτίθενται ορδές πράσινων δολοφονικών εξωγήινων και σταδιακά άρχισε το breeding των ειδών μεταξύ τους. Η επανεμφάνιση των ναζί από το καλτ παράθυρο ήταν θέμα χρόνου.
Η σχέση ναζί και ζόμπι έχει αποτυπωθεί άπειρες φορές στον κινηματογράφο. Άλλες φορές σε ταινίες που δεν αξίζουν περισσότερο από τους 5 κουβάδες κέτσαπ που χρησιμοποιήθηκαν ως props και άλλες φορές είχαμε πραγματικά αξιόλογες μεταφορές που χάιδεψαν με τα αηδιαστικά τους δάχτυλα τις παρυφές του σινεφίλ. Μια πρόχειρη αναζήτηση στο imdb φέρνει στην επιφάνεια πάνω απο 50 γνωστές και άγνωστες ταινίες αυτού του παράξενου συνδυασμού.
Η σχέση της ναζιστικής ιδεολογίας με την αθανασία ήταν πολύ σημαντική στο πάνθεόν της. Από την ευχή-πρόποση «ζήτω το χιλιόχρονο Ράιχ» που έπεσε έξω κατά μόλις 988 χρόνια, η ευγονική, τα ιατρικά πειράματα, η εξόντωση όσων θεωρούνταν αδύναμοι, άρρωστοι και ΑΜΕΑ και φυσικά η προτροπή του Χίμλερ στους στρατιώτες του να τεκνοποιούν πάνω σε τάφους (η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη ιδέα του Tarantino) για να βγει το παιδί άξιος πολεμιστής απόγονος Τευτόνων ιπποτών, ήταν μερικά μόνο από τα στοιχεία που έδειχναν την εμμονή αυτή.
Οι ωμότητες της Βερμαχτ και των SS με το πρόσχημα των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων ή των αντιποίνων πότισαν με αίμα το έδαφος εκατοντάδων σημείων στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα μόνο έχουν να θυμηθούμε τα Καλάβρυτα, τη Βιάννο, το Δίστομο, τους Λιγκιάδες και άλλα πολλά. Τα τραγικά αυτά γεγονότα γέννησαν τις δικές τους δοξασίες και κατάρες. Κατάρες που αφορούν τα μέρη που συνέβησαν, τους επιζώντες αλλά και τους θύτες. Οι κατάρες που συνοδεύουν τη δράση των ναζί είναι μια πανευρωπαϊκή παράδοση και οι ψυχές τους που περιφέρονται άδικα μεταξύ των δύο κόσμων γιατί δεν μπορούν να βρουν ησυχία με το τόσο κακό που προκάλεσαν έχει πάρα πολύ βαθιές ρίζες στη λαογραφική παράδοση.
Συνεπώς η σύνδεση των ναζί με τα απέθαντα ζόμπι μοιάζει σχεδόν νομοτελειακή, συνδυάζοντας τους πιο χαβαλεδιάρικους λόγους με το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Ο συνδυασμός αυτός υπηρετεί κι ένα αναγκαίο ξόρκισμα του μεγαλύτερου κακού που γνώρισε ο κόσμος τον προηγούμενο αιώνα, κι ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι ναζί ως ζόμπι έχουν χάσει οποιαδήποτε ψήγμα ανθρωπιάς κι αν είχαν.
Σε έναν παράλληλο διάλογο με το ζωντανό παρελθόν τους συνεχίζουν να σκοτώνουν χωρίς σκοπό, χωρίς να σκέφτονται και η μετατροπή τους σε ζόμπι διαλύει και τις τελευταίες τύψεις που θα μπορούσε να έχει κάποιος που βρίσκεται απέναντί τους κι έχει το δάχτυλο στη σκανδάλη. Εκτός από τις ταινίες που κινούνται πάνω σε μια ισορροπία μεταξύ τρόμου και κωμωδίας υπάρχει και το Call of Duty με τις αποστολές που είναι αφιερωμένες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να μην εξαντλούνται στη μάχη του Βερολίνου και την κατάληψη του Ίβο Τζίμα, αλλά και στη χαλαρή εξόντωση ναζί ζόμπι στα περίχωρα του Στάλινγκραντ, στο πεδίο της πιο αιματηρής μάχης του πολέμου, είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξορκίσουν οι νέες γενιές μια φρίκη που δεν έζησαν και μακάρι να μη ζήσουν ποτέ, ούτε οι επόμενες που θα έρθουν.
Οι ταινίες με ναζί ζόμπι θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτιστικό προϊόν αναθεωρητισμού μόνο από κάποιον που έχει επιλέξει από πριν να το κάνει με αυτόν τον τρόπο. Με τον ίδιο τρόπο που ένας απολογητής του ναζισμού θα πάει σε έναν τόπο πεσόντων ναζί να αποτίσει φόρο τιμής. Για όλους τους υπόλοιπους θα παραμείνουν ένοχες και μη απολαύσεις για να χαλαρώσουμε μετά από μια δύσκολη μέρα, αν τις βλέπουμε ακόμα με φίλους από το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, ακόμα καλύτερα. Οι ταινίες είναι σαν την προβατίνα τελικά, αν έχουν αρπάξει λίγο στην άκρη είναι πιο καλές, λίγο καμένο δεν έκανε ποτέ κακό.
