Περίμενα από καιρό την μεταφορά του Uncharted στη μεγάλη οθόνη, όπως και πολλοί άλλοι που πέρασαν αμέτρητες ώρες μπροστά στην οθόνη για χάρη του. Ο Nathan Drake ήταν για μένα ένας πιο σύγχρονος James Bond με γνώσεις ακαδημαϊκού, κινήσεις Ninja και ενίοτε ατάκες stand-up comedian που δεν μπορούσε παρά να αποτελεί και μαγνήτη για τις ωραιότερες γυναίκες. Παίζοντας στο Playstation 3 ένιωθα λες και μπαίνω πραγματικά στο κυνήγι του θησαυρού όπως στα πάρτι μικρός, τότε που όλοι ονειρευόμασταν μεγαλώνοντας να γίνουμε αληθινοί πειρατές. Αυτό που έγινε και ο Drake.
Θυμάμαι ακόμα την εισαγωγή του Uncharted 3 με ποίηση του T.E. Lawrence (γνωστός και ως της Αραβίας). Το εκτροχιασμένο τρένο στο δεύτερο παιχνίδι και τη συνάντηση με τον χαμένο αδερφό στο τέταρτο. Ακόμα γελάω με την ατάκα γνωριμίας του με τη δημοσιογράφο, Elena Fischer στο πρώτο videogame που έλειπε τόσο πολύ από αυτή την ταινία: «I don’t know how to use a gun» του είπε όταν δέχθηκε επίθεση από μισθοφόρους με το Drake να της απαντά «It’s like a camera, just point and shoot!». Στον κόσμο των videogames το Uncharted μαζί με το Assasin’s Creed μας οδήγησαν σε μία εντελώς νέα πίστα στην αυγή της πιο σύγχρονης γενιάς κονσολών.
Αρκετά όμως με το videogame
Κινηματογραφικά δεν θα έλεγα το ίδιο, αλλά ευτυχώς παρά τις αδυναμίες του το Uncharted ξεπέρασε την καθόλου εμπνευσμένη μεταφορά του AC το 2016. Το σενάριο είναι απλό και σε κάνει να μπεις γρήγορα στην περιπέτεια που γυρίζει γύρω από τις ιδέες οικογένεια-αφοσίωση-εμπιστοσύνη-θησαυρός. Ο Tom Holland είναι συμπαθητικός στο ρόλο του Nate Drake τον οποίο όμως φαντάζομαι σαν κάποιον περισσότερο «μπαρουτοκαπνισμένο» παρά ως ένα εφηβικό είδωλο. Πολύ καλύτερος ο Mark Wahlberg ως ο μέντορας του Nate, Victor Sullivan. Η σχέση τους θυμίζει οριακά εκείνη μεταξύ του Marty McFly και του Doc στο «Back To The Future» αφού κι εδώ ένας άγνωστος εκ πρώτης όψης «γραφικός» τύπος οδηγεί το νεαρό αλλά ταλαντούχο Drake σε ένα απίστευτο ταξίδι, τόσο σε εξωτικά μέρη όσο και λίγο στο χρόνο μέσα από καλά κρυμμένα μυστικά και υποσημειώσεις της ιστορίας.
Και κάπου εδώ έρχεται να προσφέρει με τα πολλά χιλιόμετρα σε ταινίες περιπέτειας ο Antonio Banderras ως απευθείας απόγονος των κονκισταδόρων και κυνηγός θησαυρού. Η παρουσία του τουλάχιστον αποτελεί εγγύηση ότι η περιπέτεια χωρίς τις απίθανες ανατροπές, αλλά βγαλμένη από πίστες του Playstation, θα πάρει το δρόμο της. Η δε Sofia Ali (Chloe) έρχεται σαν ένας σχετικά εξωτικός και απαραίτητος γυναικείος χαρακτήρας που θα αποτελέσει ίσως εφηβικό απωθημένο ορισμένων από τους μικρότερους φίλους της ταινίας. Ειδύλλιο δεν υπάρχει αφού η Chloe κάνει τη δύσκολη στα όρια του friendzone Drake που ελλείψει Elena μένει single και δεν δικαιώνει τη φήμη του ως videogame «γύπας».
Ευχάριστη έκπληξη ο Rudy Pankow (Sam Drake) που μετά την προϋπηρεσία στο κυνήγι θησαυρού στο δημοφιλές Outer Banks του Netflix έρχεται να παραδώσει ταχύρυθμα μαθήματα στον πρωταγωνιστή μας που μάλλον ζητά ένα sequel για να «μεγαλώσει» και κινηματογραφικά.
Εξάλλου, πολλοί θησαυροί παραμένουν ακόμη κρυμμένοι στα έγκατα της γης και της θάλασσας, ενώ μάλλον θα γνωρίσει εισπρακτική επιτυχία αυτό που φαίνεται ως απλά η αρχή της μεταφοράς του franchise στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα;
Ότι η ταινία δεν με έκανε να νιώσω ούτε ξανά παιδί, ούτε περιπετειώδης εργένης παρά μόνον κάπου στα πρώτα εφηβικά χρόνια. Και για πολλούς η εφηβεία είναι μια αρκετά προβληματική περίοδος που ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους.
Y.Γ. Ίσως αξίζει να ρίξεις μια ματιά στο Fan Film Uncharted (παρακάτω) πριν δεις την ταινία. Κυρίως για να κάνεις τη σύγκριση.
