Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα το πώς ξεκίνησαν οι ρομαντικές κομεντί, cringe ακόμα και το όνομα του είδους, αλλά σίγουρα ήταν η φαεινή ιδέα κάποιου που σκέφτηκε την κινηματογραφική μεταφορά των χαμηλής ποιότητας βιβλίων των οποίων ο χαρτοπολτός είχε μεγαλύτερη αξία από τα ίδια. Είναι απομεινάρι μιας εποχής που οι γυναίκες δεν είχαν βγει ακόμα το σπίτι και δεν δούλευαν, είχαν άπλετο ελεύθερο χρόνο να διαβάζουν τέτοια βιβλία τα οποία ήταν και η μοναδική τους διέξοδος από το διαρκές gaslighting του χρυσού, αν ήταν τυχερές, κλουβιού τους.
Η απελευθέρωση των γυναικών και η ενεργή συμμετοχή τους στο κοινωνικοοικονομικό εποικοδόμημα δεν εξάλειψε την ανάγκη αυτού του θεάματος, ως απομεινάρι έχει περιοριστεί σε έναν ρόλο feel good διασκέδασης και ένα safe space όπου συνυπάρχουν στερεότυπα και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ένα στερεότυπο που θέλει τους άντρες να εκτίουν ποινή και να βλέπουν καταναγκαστικά όλα αυτά τα γλυκερά θεάματα με χειρότερο όλων το Eat Pray Love το οποίο παίζει σε λούπα στον 10ο Κύκλο της Κόλασης και δεν το είχε προλάβει ο Δάντης όταν έγραψε τη Θεία Κωμωδία και γι’αυτό κατέγραψε μόνο 9 Κύκλους. Αλλά υπάρχει μια μικρή εξαίρεση στον κανόνα και από σατανική σύμπτωση παίζει η Julia Roberts, η πρωθιέρεια των πιο λαομίσητων romcom.
Φυσικά μιλάμε για το Notting Hill, ευρύτερα γνωστό με τον όχι και τόσο εμπευσμένο χρονικό προσδιορισμό της μιας βραδιάς για την ελληνική διανομή. Και επειδή ήδη ο γράφων βλέπει να μαύρα σύννεφα της κατακραυγής να πυκνώνουν πάνω από το κεφάλι του, χωρίς άλλες περιστροφές και εισαγωγές, θα αναλυθεί επαρκώς γιατί ξεχωρίζει αυτή η ερωτική περιπέτεια του Hugh Grant.
Για αρχή σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες τους είδους, δεν υπάρχει καμία φανταστική απεικόνιση της πόλης στην οποία διαδραματίζεται. Ούτε το Los Angeles, αλλά ούτε και η Νέα Υόρκη είναι τόσο ρομαντικά όσο παρουσιάζονται. Το Straight Outta Compton και το Taxi Driver αντίστοιχα, είναι πολύ πιο ρεαλιστικά. Για να μην μιλήσουμε για τον άλλο υπέροχο ρομαντικό προορισμό, το Παρίσι με το πιο βρωμερό μετρό του κόσμου και κάτι αρουραίους να, με το συμπάθειο. Το Notting Hill, ακόμα και μετά το gentrification που υπέστη λόγω της ταινίας, είναι λίγο πολύ αυτό το όμορφο και γραφικό μεσοαστικό βρετανικό προάστιο.
Εκτός από λίγο πιο ρεαλιστικό σκηνικό, το απίθανο σενάριο του έρωτα ενός πτωχού πλην τίμιου βιβλιοπώλη με μια Julia Roberts που είναι πολύ συμπαθής γιατί κάνει τον εαυτό της και δεν υποβάλλεται στο βασανιστήριο κάποιου αδιανόητα σπαστικού ρόλου, έχει την γοητεία του, και την πλάκα του ακόμα. Η πλάκα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας γιατί ακούμε συνέχεια για ρομαντικές κομεντί και το πιο αστείο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην πλοκή τους είναι να πέσει κάποιο πιάνο στο κεφάλι του πρωταγωνιστή και να να βρει κάπου αλλού τον μεγάλο έρωτα η πρωταγωνίστρια.
Στο Notting Hill η κωμωδία είναι πανταχού παρούσα και σε μεγάλες δόσεις. Για αρχή έχουμε τον Rhys Ifans, γνωστός περισσότερο ως ο Ουαλός Μανιώδης Αυνανιστής. Ένα εξαιρετικά κουλ άτομο που θυμίζει τον Λάζαρο του Σερβετάλη, μόνο που στην περίπτωση του Spike, δεν είναι εντελώς σαμποταριστικός ο ρόλος του.
Ακόμα πιο ουσιαστικά κωμικός, και συνάμα πολύ υποστηρικτικός, είναι ο ρόλος της οικογένειας του Hugh Grant. Απέχει όσο πρέπει από την τέλεια αμερικάνικη οικογένεια που τρώει όλη μαζί πρωινό και πίνει χυμό πορτοκάλι από 4λιτρο μπιτόνι και με τα προβλήματα που έχει μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας με τη δική του ψιλονορμάλ οικογένεια.
Ο στοιχειώδης ρεαλισμός σε μια feel good ταινία/σειρά είναι ουσιώδης. Δεν είναι μόνο στοιχείο που θα σε κρατήσει δέσμιο της πλοκής, αλλά και εισιτήριο για να μπεις στην comfort zone πιο εύκολα μέσω της ταύτισης. Και επειδή είπαμε ότι είναι αυτό που χρειάζονται σήμερα όσοι δεν έχουν βαλεντίνα, ας δούμε και το μη ρεαλιστικό του πράγματος.
Ένας θυελλώδης έρωτας με μια σταρ του βεληνεκούς που θέλει το σενάριο του Notting Hill έχει εξαιρετικά αμυδρές πιθανότητες να συμβεί, όμως δεν είναι αδύνατο. Αυτό το αδύνατο είναι που μας κινεί να ερωτευόμαστε, να τσαλακώνουμε τον εαυτό μας, να μπαίνουμε στη μέγγενη του έρωτα με ευχαρίστηση και να βλέπουμε την καρδιά μας να συνθλίβεται. Κι αν πληγωθείς; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Ο έρωτας είναι σαν το ψάρεμα, αν δεν βρέξεις κώλο δεν πιάνεις ψάρια, και για να ερωτευτείς, και κυρίως για να σε ερωτευτούν, πρέπει να ρίξεις τα μούτρα σου και να τα παίξεις όλα για όλα, και κυρίως να στοχεύεις ψηλά, να μην συμβιβάζεσαι.
Το Notting Hill έχει ακριβώς αυτό το ηθικό δίδαγμα. Μια στιγμή ενός μεγάλου και ταυτόχρονα θνησιγενή έρωτα δεν θα λύσει το σχεσιακό πρόβλημα της ζωής σου. Θα σε τσιμπήσει και θα σου υπενθυμίσει ότι είσαι ακόμα ζωντανός, σαν τη σφήκα της συνείδησης του Bruce Willis στο Pulp Fiction. Απόψε δεν είναι ανάγκη να βγεις, ούτε να επιδοθείς σε ανελέητο swipe στο tinder. Κάτσε άραξε και απέφυγε τα χαζοχαρούμενα ζευγαράκια, δες το Notting Hill και πέρνα μια ήσυχη και ήρεμη βραδιά με τον εαυτό σου. Αύριο είναι μια άλλη μέρα, καλύτερη.
