Και ανιστόρητος να είσαι, γνωρίζεις πολύ καλά ότι ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι δυο κομμάτια «άρρηκτα» συνδεδεμένα. Χωρίς τον έναν δεν υπάρχει ο άλλος, ο πρώτος είναι ο λόγος ύπαρξης του δευτέρου και πάει λέγοντας. Με λίγα λόγια, το story του «Munich: The Edge of War» δεν έρχεται να σου κρύψει κάτι, ούτε και η κατάληξη θα είναι κάτι διαφορετικό πέρα από το αναπόφευκτο. Διότι ναι, σε μια ταινία όπου η συνομωσία για να ανατραπεί ο Χίτλερ πριν καν ξεκινήσει την επεκτατική πολιτική της ναζιστικής Γερμανίας, γνωρίζουν και οι πέτρες ότι θα αποτύχει, έρχεται ο σκηνοθέτης Christian Schwochow με το εξαιρετικό σενάριο του Ben Power (βασισμένο στο βιβλίο «Munich» του Robert Harris) να μας δώσουν μία ταινία καταιγιστική, με πολλές πτυχές και γενναία αδιέξοδα, όπου ακόμα και το σίγουρο μετατρέπεται σε σασπένς.
Η υπόθεση
Με βάση την ιστορία και τα δεδομένα της εποχής λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του ‘40, ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία και ύστερα κήρυξε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ωστόσο για να το καταφέρει έπρεπε να βρει συγκεκριμένες αφορμές και να κινήσει διαδικασίες. Έχοντας μεγάλο ποσοστό Γερμανόφωνων κατοίκων στην περιοχή της Σουδητίας (Τσεχοσλοβακίας) ο Γερμανός ηγεμόνας ετοιμαζόταν για έφοδο και επανάκτηση των εδαφών, κάτι που σήμαινε ότι ένας δεύτερος πόλεμος βρισκόταν στα σκαριά λίγα χρόνια μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Για να αποφευχθεί μια νέα διεθνής σύρραξη, οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Γερμανίας) θα συναντηθούν στο Μόναχο (Συμφωνία του Μονάχου) προκειμένου να υπογράψουν τον κατευνασμό των πνευμάτων και την διατήρηση της ειρήνης, σύμφωνα με την οποία ο Χίτλερ δεν θα εισέβαλε στη Σουδητία. Πίσω όμως από αυτή την συμφωνία τα σχέδια του Γερμανού δικτάτορα είναι πραγματικά σκοτεινά για την Ευρώπη και τον κόσμο, καθώς έχει οραματιστεί μια Γερμανία με μεγαλύτερα σύνορα και ενδεχόμενη συμφωνία ουσιαστικά θα φέρει τα πράγματα ένα βήμα πιο κοντά στο όραμά του.
Τα σχέδιά του όμως τα έχει καταλάβει ο μεταφραστής του, Paul von Hartmann (Jannis Niewöhner) o οποίος θα προσπαθήσει μέσω του Βρετανού πρώην συμφοιτητή του και γραμματέα του πρωθυπουργού της Αγγλίας, Hugh Legat (George MacKay) να μεταφέρει τη μεγάλη αυτή τη συνωμοσία στον πολιτικό ηγέτη της Μεγάλης Βρετανίας, Neville Chamberlain (Jeremy Irons).
Γιατί αξίζει να δεις το «Munich: The Edge of War»
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό για μια ταινία όπως αυτή, αλλά είναι φτιαγμένη όσο χρειάζεται και χωρίς φλυαρεί σε κανένα σημείο της. Δεν αναλώνεται σε δράματα και σημάδια για καθέναν από τους πρωταγωνιστές, αλλά σου δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζεσαι για αυτούς καθαρά στο πόδι, τόσο ώστε να μη χαλάσει ο καταιγιστικός ρυθμός της. O Jeremy Irons σε έναν πιο καλοκάγαθο ρόλο από ότι τον έχουμε συνηθίσει, είναι το Α και το Ω της υπόθεσης, είναι εκείνος που παίρνει τα λιγότερα λεπτά αλλά καθορίζει τις εξελίξεις, που ουσιαστικά οδήγησαν στη Συμφωνία του Μονάχου και κατ’ επέκταση τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για ένα φιλμ που μιλάει για το πλάνο ανατροπής του Χίτλερ και τα σχέδιά του για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχει ένας τρομακτικός ρυθμός, όπου δεν θες να χάσεις δευτερόλεπτο, όπου η κάθε λεπτομέρεια μετράει ενώ σε ενημερώνει για πολιτικές προεκτάσεις που ενδεχομένως να μη γνώριζες.
Με λίγα λόγια, όποιος αποφάσισε να προσπεράσει το νέο φιλμ του Netflix γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να παρακολουθήσει ένα φιλμ όπου ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι δεδομένο ότι θα ξεσπάσει, μόλις έχει χάσει την ουσία του φιλμ αλλά και τον πραγματικό λόγο ύπαρξής του. Διότι ο κόσμος θεωρεί με βάση τα γεγονότα ότι ο Χίτλερ έπιασε κορόιδο τον Chamberlain και τους άλλους πολιτικούς ηγέτες, μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Τουλάχιστον έτσι στηρίζει το βιβλίο του Robert Harris.
