Λένε πως δεν υπάρχουν Χριστούγεννα χωρίς Άι Βασίλη και Die Hard, χειμώνας δίχως κρύο και χιόνι ή Πρωτοχρονιά χωρίς ρουλέτα και Black Jack. Σίγουρα σε καθεμία εκ των παραπάνω ημερών ή εποχών μπορούσαμε να βρούμε πολλά ακόμα που να τις χαρακτηρίζουν (βλ. μελομακάρονα και κουραμπιέδες), όσον αφορά την πρώτη μέρα του χρόνου ωστόσο θα ήταν άδικο να μην τοποθετήσουμε το σπουδαίο event που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1838 μέχρι σήμερα.
Πολλοί το αποκαλούν το πρώτο μουσικό ραντεβού της χρονιάς, εμείς θα αρκεστούμε στον απλό τίτλο του προγράμματος της λαμπερής αίθουσας του Μεγάρου Μουσικής της Βιέννης. Την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης.
Λίγη ιστορία
Είναι η στιγμή που συγχρονίζει όλη την Ευρώπη (και τον κόσμο ενδεχομένως) την πρώτη μέρα κάθε χρόνου με μια κοινή μελωδία που μεταδίδεται ταυτόχρονα σε 92 χώρες. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος στις 12:15 μ.μ. οι τηλεοράσεις 92 χωρών συχρονίζονται με την «Χρυσοποίκιλτη» Αίθουσα» του Μεγάρου των Φίλων της Μουσικής της Βιέννης προκειμένου να παρακολουθήσουν το εορταστικό μουσικό πρόγραμμα που ερμήνευσε κλασικά έργα των συνθετών Josef Strauss, Johann Strauss II, Josef Hellmesberger (Sohn), Eduard Strauss και Carl Michael Ziehrer.
Μια παράδοση που ξεκίνησε από το 1838, όπου υπήρξε παράδοση να πραγματοποιούνται συναυλίες την Πρωτοχρονιά στην πρωτεύπουσα της Αυστρίας, έστω και αν αυτές δεν γίνονταν με τη μορφή του σήμερα και την ενορχήστρωση από την οικογένεια Strauss. Το event πλησίασε τη σημερινή του μορφή το 1928, όταν ο Johann Strauss (ο γιος) πραγματοποίησε έξι συναυλίες μέχρι το 1933 στο Wiener Musikverein, δημιουργώντας μια παράδοση που ούτε ο ίδιος γνώριζε τι έκταση θα έπαιρνε τα επόμενα χρόνια. Κάθε χρόνο η ορχήστρα εκτελεί το ίδιο πρόγραμμα στις 30 Δεκεμβρίου, 31 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου, αλλά μόνο η τελευταία συναυλία μεταδίδεται τακτικά σε ραδιόφωνο και τηλεόραση.
Μια μοναδική εμπειρία
Και μόνο η εικόνα ότι βιώνεις ένα γεγονός με τέτοια ιστορία σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι μέσα στο Μέγαρο Μουσικής, σε σημείο που κλείνεις το κινητό –γιατί είναι ντροπή να χτυπήσει εν ώρα συναυλίας- και δεν μιλάς σε κανέναν από τους διπλανούς σου, ακόμα και αν δεν σου έχουν ευχηθεί ακόμα Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά.
Στα διαλείμματα μπορείς να ανοίξεις την σαμπάνια σου κάλλιστα -όπως συνηθίζεται σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής- για να οργανωθείς για τις επόμενες σπουδαίες μουσικές στιγμές που θα ακούσεις. Ο «Γαλάζιος Δούναβης», το βαλς των βαλς περιμένει υπομονετικά κάθε φορά για να κλείσει τη συναυλία αφού προηγουμένως οι μαγευτικοί ήχοι της ορχήστρας σου ξυπνάνε μέσα σου το αίσθημα της νέας χρονιάς και κυρίως της ελπίδας.
Κάθε μουσική υπόκρουση δημιουργεί το δικό της συναίσθημα και μήνυμα στον κόσμο. Ο προ λίγων ετών μαέστρος της συναυλίας, Daniel Barenboim είχε δηλώσει: «Σε μια δύσκολη περίοδο όπως αυτή που ζούμε, ο κορονοϊός κάνει τους ανθρώπους να ζουν πιο απόμακρα ο ένας από τον άλλον. Το παράδειγμα όμως μιας ομάδας πολλών ατόμων, όπως είναι η Φιλαρμονική της Βιέννης, όπου παίζουν σαν ένας μπορεί να μας διδάξει πολλά και να μας εμπνεύσει μπροστά σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε».
Φέτος την ίδια αποστολή έχει ο ο Βερολινέζος αρχιμουσικός Christian Thielemann (Κρίστιαν Τίλεμαν) ο οποίος θα επιχειρήσει να εμπνεύσει αλλά και να παραδώσει ένα μοναδικό ρεσιτάλ για δεύτερη φορά στην καριέρα του μετά την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία του 2019.
Ακόμα και αν το αφτί σου δεν είναι μαθημένο στους μοναδικούς ήχους της κλασικής μουσικής, οφείλεις για μια φορά στη ζωή σου να ακούσεις το φανταστικό αυτό φαινόμενο από την πρωτεύουσα της Αυστρίας.
Τυχαία είπε ο Friedrich Nietzsche ότι «Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος»;
