Στο μακρινό πλέον 1997, είμαστε σχεδόν βέβαια πως κανείς στην Ελλάδα δεν ασχολιόταν με τον 90s πόλεμο της Britpop. Στην Αγγλία είχες από τη μία τους Blur και από την άλλη του Oasis και ένα μάτσο Αγγλάρες που είχαν χωριστεί σε στρατόπεδα. Πλέον βέβαια, έχουμε καταλήξει ότι περισσότερο έψαχναν αφορμή για να τσακωθούν στις pubs, παρά ότι έβρισκαν κακή την μουσική της «αντίπαλης» μπάντας. Αυτά βέβαια στην Ελλάδα χωρίς Internet με μοναδική πηγή ενημέρωσης τα περιοδικά και τα κανάλια MAD και MTV, ήταν ψιλά γράμματα. Αν σου άρεσε η μουσική απλά σου άρεσε. Όμως εκείνο το μαγικό 1997, στους πιτσιρικάδες της εποχής, συνέβη και κάτι ακόμη που βοήθησε στο να ταξιδέψει ο δίσκος των Blur στις ηλικίες κάτω των 15: Το FIFA 1998 για το Playstation.
Οι Blur είχαν κυκλοφορήσει το κομμάτι ως single τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς, αλλά το Song 2 θα έκανε το ντεμπούτο του στις κονσόλες και το FIFA 98 το Νοέμβριο του 1997 – είχε κυκλοφορήσει μερικούς μήνες νωρίτερα για τους υπολογιστές. Όπως ήταν φυσικό, ως τραγούδι της εισαγωγής, προκάλεσε φρενίτιδα στη νεολαία και δεν άργησε να γίνει συνώνυμο του παιχνιδιού. Για την ιστορία, το 2011 θα κέρδιζε μία θέση στα 150 Καλύτερα Τραγούδια των τελευταίων 15 ετών. Και το άξιζε. Όμως πως γράφτηκε αυτή η επιτυχία και ποιο είναι ακριβώς το στόρι της μπάντας όταν έκανε την σύνθεση;
Η σύνθεση του Song 2 ξεκίνησε από τους Blur ως πλάκα. Ουσιαστικά, ήθελαν να μιμηθούν την grunge σκηνή στην Αμερική και συγκεκριμένα τους Nirvana όταν έγραφαν το Smells Like Teen Spirit. Είναι ο λόγος που έκαναν το κομμάτι πολύ δυνατό στα drums και στις κιθάρες και που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν στίχους οι οποίοι να δείχνουν αινιγματικοί και να μην βγάζουν νόημα. Μάλιστα ο μπασίστας των Blur, Alex James, είχε δηλώσει σε συνέντευξή του πως την ημέρα που σκέφτηκαν τον επιθετικό αυτό ρυθμό, είχε φοβερό πονοκέφαλο και hangover. Τα μέλη ξεκίνησαν απλά το jamming στα Mayfair Studios και το Song 2 απλά προέκυψε. Όταν αποφάσισαν να ξεκινήσουν την ηχογράφηση, το αρχικό σχέδιο ήταν να ηχογραφήσουν σε πιο χαμηλό ρυθμό το τραγούδι. Δεν ήταν ωστόσο ευχαριστημένοι και μάλιστα, παρότι τελικά κατέληξαν στο σημερινό αποτέλεσμα που όλοι έχουμε ακούσει, δεν ήθελαν το κομμάτι να μπει στο δίσκο γιατί θεωρούσαν πως είναι αρκετά μικρό σε διάρκεια. Για την ακρίβεια, 2 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα.
Και φυσικά, πέρασε στην αιωνιότητα.
