«WandaVision», «Falcon and Winter Soldier», «Loki». Αυτές είναι οι τρεις σειρές της Marvel, ας πούμε δια χειρός Disney, που βγήκαν μετά το «Endgame» των Avengers. Όχι για να προχωρήσουν την ιστορία, ούτε για να μας περάσουν στην επόμενη φάση, αλλά υπό μια έννοια για να μην πάθουμε στερητικό σύνδρομο και να έχουμε κάτι να βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας όλο αυτό το διάστημα που οι κινηματογράφοι ήταν κλειστοί.
Είδαμε το Black Widow και δυστυχώς απογοητευτήκαμε από αυτό που είδαμε.
Εντυπώσεις; Ανάμεικτες θα έλεγα. Δεν είναι τίποτα αριστουργήματα κατά την ταπεινή μου άποψη, προφανώς και δεν είναι κακές ή μέτριες. Καλές είναι, αλλά διακρίνω μια αμηχανία: με χαρακτήρες που δεν ήταν ποτέ εκ των βασικών πρωταγωνιστών του MCU, ώρες – ώρες μοιάζει να βγάζουν από τη μύγα, ξίγκι. Με άλλα λόγια τα επεισόδια ίσως είναι παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η ιστορία. Και δεν είναι ωραίο τις ταινίες να μην τις χορταίνεις αλλά οι σειρές να «κρεμάνε» προς το τέλος.
Στο «Wandavision» είχαμε ένα άκεφο και κάπως βαρετό ξεκίνημα, με όλο αυτό το «I Love Lucy» ασπρόμαυρο στιλ, που ομολογουμένως γκάζωσε στο τέλος και απέκτησε ενδιαφέρον. Στο «Falcon and Winter Soldier» αντίθετα, είχαμε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα στο πρώτο επεισόδιο, που σκηνές μάχης θύμιζαν ταινία αλλά κάπου στο 5ο-6ο επεισόδιο έκανε κοιλιά. Παρένθεση: από όοοοολους τους Avengers ρε παιδιά, αποφασίσατε πως ο Falcon είναι το δυνατό χαρτί, πάνω στο οποίο πρέπει να βασίσετε μια σειρά 6 επεισοδίων; Κλείνει η παρένθεση. Κι όσο για το «Loki», που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, επίσης έχουμε ένα «παιδικό» ξεκίνημα (κρατήστε τη λέξη «παιδικό»), που στη συνέχεια προσπαθεί να ενηλικιωθεί και να ξεδιπλώσει την ιστορία.
Πάμε στη λέξη «παιδικό»…
…που είπα να κρατήσετε και κουμπώστε τη με τη Disney και ό,τι αυτή πρεσβεύει από τότε που ο δημιουργός της πρωτοσχεδίασε τον Mickey Mouse. Ναι, έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, αλλά η Disney, όσες εταιρείες κι αν εξαγόρασε και σε όσες αγορές κι αν μπήκε, όσα σχέδια κι αν έκανε για τις επόμενες δεκαετίες, μέσα της βαθιά πάντα θα έχει τον Mickey και τη Minnie, το Goofy και τον Donald Duck. Με άλλα λόγια, πάντα θα θέλει να απευθύνεται και στα μικρά παιδάκια, να έχει μια φωλιά αθωότητας, να αποφεύγει τις «ακρότητες» και τις «υπερβολές». Γι’ αυτό άλλωστε πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε τον εξαιρετικά βίαιο και νταή «Punisher», γι’ αυτό ζορίζονται τόσο πολύ με τον «Deadpool» και δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό τον αληταρά – αντιήρωα, που βρίζει, σκοτώνει, κάνει ένα σωρό βλακείες, απευθύνεται σε ηλικίες 18+ αλλά παράλληλα μας αρέσει τόσο, τόσο πολύ.
Κι εδώ ακριβώς είναι το σημείο κλειδί: οι 18+ και βασικά εμείς οι σιτευμένοι, που είμαστε πολύ πάνω από 18+ αλλά μας αρέσει η Marvel και οι χαρακτήρες της και οι ήρωές της και δεν θέλουμε να είναι αποστειρωμένοι, «κομιλφό», παιδιά για σπίτι και πρόσκοποι. Τους θέλουμε και λίγο αλητάκους, να ξεφεύγουν πότε – πότε, να κάνουν τα λάθη τους και να μετανιώνουν γι’ αυτά, να ακροβατούν πάνω στο τεντωμένο σκοινί της ηθικής τους, να παραβαίνουν τους κανόνες τους. Και φυσικά δεν είμαστε εμείς οι σιτευμένοι οι «πελάτες» στους οποίους θέλουν να απευθυνθούν εκεί στην Disney, οι πιτσιρικάδες είναι προφανώς ο στόχος τους, αλλά υπάρχουμε και εμείς. Που στο κάτω – κάτω θα «ψήσουμε» τα παιδιά μας και θα πάμε παρέα σινεμά, μην σας πω ότι εμείς θα έχουμε πιο «άγρια χαρά» απ’ αυτά για τη συνέχεια της ιστορίας και θα τους εξιστορούμε τις έγινε στο πρώτο «Iron Man» και στο «Civil War». Και πόσο σπουδαίος ηθοποιός ήταν ο Chadwick Boseman που έπαιξε τον «Black Panther» και πόσο μεγάλη είναι η απώλειά του όχι μόνο για τις ταινίες της Marvel, αλλά για την τέχνη γενικότερα.
Τελικά «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»; Όπου «άλογα», βάλτε θεατές/ τηλεθεατές. Μας θέλουν; Δεν μας θέλουν; Μας θέλουν και δεν μας θέλουν; Να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε και να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα, κάπως πιο «φιλικά» στους teenagers; Θα δείξει το προσεχές μέλλον για το πού θα τραβήξουν οι επόμενες σειρές και ταινίες, για τις οποίες έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά είναι η αλήθεια, αλλά καλό είναι πρώτα να δούμε και μετά να μιλήσουμε.
