Εδώ και μέρες άκουγα πως ο Stephen Dorff έκραζε επιδεικτικά στα social media το Black Widow και τη Scarlett Johansson για την επιστροφή της στο ρόλο Natasha Romanoff, ωστόσο σημασία δεν έδινα. Το Black Widow ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία άλλωστε να βάλω γερά τη μάσκα και σαν άλλος superhero να μπουκάρω στον κλειστό κινηματογράφο, απολαμβάνοντας έτσι το πρώτο κεφάλαιο της Phase 4 του MCU.
Έχοντας επιστρατεύσει ποπ κορν, 2 νάτσος και 2 αναψυκτικά (μετά από μακρά απουσία πρέπει να το ζεις όπως πρέπει, σαν άρχοντας) μπορώ να πω ότι το απόλαυσα στο έπακρο. Την εμπειρία για το κλειστό σινεμά εννοώ, διότι η ταινία ήταν υπό κάθε έννοια αδιάφορη. Δεν ξέρω ειλικρινά τι είπε ο Stephen Dorff ο οποίος ως ηθοποιός που έχει παίξει σε ταινία της Marvel (τον κακό στο πρώτο Blade) κάτι παραπάνω θα ξέρει από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, αλλά ειλικρινά δεν θα το κάνω. Απλώς θα συμφωνήσω μαζί του που δεν ενέκρινε την ταινία.
Δεν θα κάνω κάποιο μεγάλο spoiler για το Black Widow, καθώς το μεγαλύτερο το έχεις κάνει ο ίδιος στον εαυτό σου, βλέποντας το Avengers: Endgame. Όπως επίσης δεν θα αναφερθώ καν στο αν εμφανίζεται για τελευταία φορά ο Robert Downey Jr. ως Iron Man στο MCU.
Αν κρατάμε κάτι, αυτό ήταν…
Αυτό που ξέραμε για την πλοκή ήταν ότι η ταινία διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα του «Captain America: Civil War» με την αγαπημένη μας Natasha να είναι φυγάς καθώς καταδιώκεται από τον (πραγματικά αστεία φτιαγμένο) Thunderbolt Ross του William Hurt, αλλά κάπου στο δρόμο για την επιβίωση βρίσκεται αντιμέτωπη με το ένοχο παρελθόν της. Εκεί που ήταν μαζί με μια χούφτα από παρατημένες γυναίκες, μια εκπαιδευμένη δολοφόνος η οποία ανήκει στο περιβόητο Red Room, μια ρωσική οργάνωση διοικούμενη από τον σαρδόνιο Dreykov στην προσπάθειά του για παγκόσμια κυριαρχία.
Η Natasha είναι η γνωστότερη γυναίκα-δολοφόνος που δραπέτευσε από το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ωστόσο το ίδιο έκανε εσχάτως η αδερφή της (;) Jelena Belova (Florence Pugh) και κάπως έτσι ένα νέο ανθρωποκυνηγητό στήνεται στην πλευρά της Ευρώπης. Ο Dreykov δεν θα άφηνε ποτέ και για κανένα λόγο κάποιον απόστρατο να επιζήσει και για να το καταφέρει αυτό θα βάλει μπρος τον σούπερ στρατιώτη ονόματι Taskmaster. Μία μυστήρια φιγούρα, προγραμματισμένη να αντιγράφει κάθε κίνηση που βλέπει. Με λίγα λόγια «σαν να πολεμάς το είδωλό σου», όπως τον περιγράφει η Yelena μέσα στην ταινία.
Πέρα από κάθε σκηνή μάχης που είδαμε και ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή, από το 1on1 μεταξύ Natasha-Jelena, ή της Black Widow με τον κακό, αυτό που ξεχωρίζει πραγματικά ήταν η κάθε εμφάνιση του Taskmaster.
Μην περιμένεις κάτι σαν τον Taskmaster που γνώρισες στο videogame «Spiderman» της Sony.
Αυτή η ανατριχίλα σε κάθε του κίνηση και η απειλητική του δίχως συναίσθημα περσόνα είναι από τα πραγματικά αξιόλογα πράγματα που μπορεί κανείς να απολαύσει από τη συγκεκριμένη ταινία. Ένας κακός που μέχρι την αποκάλυψη της ταυτότητάς του -την οποία δεν θα πιστεύεις- σε κάνει να αναρωτιέσαι, να τρέμεις για την αδίστακτη φύση του, την απειλητική ατμόσφαιρα σε κάθε του εμφάνιση ενώ ταυτόχρονα να εύχεσαι να τον δεις στις υπόλοιπες ταινίες αυτής της φάσης του MCU.
Από εκεί και πέρα όμως…
Θα είμαι δίκαιος, το φιλμ δεν ήταν αυτό που λέμε κακή ταινία, απλά στο φινάλε σου άφηνε ένα συναίσθημα ότι δεν είδες και κάτι που δεν θα μπορούσε να αναφερθεί μέσα σε μια άλλη ταινία, ή σε λίγα λεπτά από ένα επεισόδιο κάποιας εκ τω σειρών «Loki», «WandaVision» ή «Falcon and the Winter Soldier». Καλώς ή κακώς η Black Widow κέρδισε και δίκαια την συμπάθεια όλων από την ημέρα που την πρωτοείδαμε στο «Iron Man 2» αλλά το ότι το story της μπήκε στην εξίσωση τώρα, όπου ξέρουμε τι έχει συμβεί και ποια είναι η κατάληξή της, μπορούμε με κάθε βεβαιότητα να πούμε το ότι ο μόνος λόγος που αξίζει να τη δεις, είναι για το Post Credit Scene της και τίποτα άλλο.
Μεγάλο κομμάτι της ταινίας έπιανε η πατρική φιγούρα της Natasha, o Red Guardian του David Harbour για τον οποίο δεν είναι ότι είχαμε και τις τρελές ελπίδες ότι θα έκανε κάτι διαφορετικό, ωστόσο το ότι το backstory τον ανέφερε ως τον Captain America της Ρωσίας, προσέθετε ένα παραπάνω κύρος και βαρύτητα στο ρόλο του. Δεν γνωρίζω πώς ήταν η περσόνα του Red Guardian ή Alexei Shostakov στα κόμικς ωστόσο κάθε του λέξη και δράση ουσιαστικά λειτουργεί σαν μία ιστορία βγαλμένη από τον Ψυχρό Πόλεμο, γραμμένη από μια άλλη εποχή απλώς για να δείχνει πόσο καλύτερος και περισσότερο αξιόλογος ήταν ο Captain America σε αντίθεση με το «ναυάγιο» της ζωής που ήταν ο Red Guardian. Μία άτυπη και χαμένη κόντρα γραμμένη από αμερικάνικη πένα, απλώς για να δείξει πόσο καλύτερη ήταν η δική της πλευρά σε σχέση με το «κόκκινο» στρατόπεδο.
Για την Black Widow το ξέραμε ανέκαθεν πως δεν υπήρχε μέλλον στο franchise και αν υπήρχε κάποια συνέχεια, αυτή θα γινόταν μέσω της Jelena Belova η οποία θα έπαιρνε τη θέση της στο επερχόμενο σίριαλ Hawkeye το οποίο δείχνει αρκετά ενδιαφέρον με Jeremy Renner αλλά και Hailee Steinfeld να ετοιμάζεται να αναλάβει δράση. Πέρα αυτών η ταινία είναι ίσως η καλύτερη αφορμή για να πας σε κλειστό κινηματογράφο, καθώς τα εφέ και τις σκηνές δράσεις δύσκολα θα τα ευχαριστηθείς σε άλλο μέρος πέρα από μια κατάλληλα τεχνολογικά καταρτισμένη αίθουσα.
Πέραν αυτού, ίσως συναγωνίζεται το «Ant-Man and the Wasp» όσον αφορά τη σημαντικότητά τους στο MCU. Και τα δύο ήταν ανούσια για την πορεία του σύμπαντος, αμφότερα δε είχαν από ένα post credit scene που σηματοδοτεί πολλά για τη συνέχεια.
