Σε αυτή την σκοτεινή περίοδο του κινηματογράφου που βάδισαν τα 90s, το αίμα, οι gangsters και το θανατικό, κέρδισαν το κοινό τους περισσότερο από ποτέ. Μπορεί να επηρεάστηκαν από αστικούς ήρωες τύπου Taxi Driver, όμως η μεγάλη νίκη για το σινεμά βασίστηκε στο γεγονός πως υπήρχαν εκεί έξω νέοι άνθρωποι που είχαν κάτι να πουν. Προφανώς και ο Quentin Tarantino ήταν ένας από αυτούς και προφανώς είχε αρχίσει ήδη να αφήνει το στίγμα του με τις ταινίες του. Για την ακρίβεια, δύο ταινίες που έγιναν cult classics και δοξάζονται μέχρι σήμερα. Το Pulp Fiction και το Reservoir Dogs. Όμως μέσα σε όλα, ήξερε τι ήταν το επόμενο που ήθελε να κάνει. Μία ταινία kung fu βασισμένη στα 70s πρότυπα. Και κάπως έτσι ήρθε στις ζωές μας το Kill Bill.
Αν σκεφτεί κανείς πως η ταινία κυκλοφόρησε το 2003, πλέον έχει περάσει και εκείνη στις κλασσικές. Πέρα από την υπέροχη και θανατηφόρα Uma Thurman με το Hattori Hanzo ξίφος της, είπαμε να γράψουμε για όλα εκείνα που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Kill Bill και που το κάνουν ταινία-σταθμό για τον κινηματογράφο των Millennials.
Αρχικά ξαναέφερε το αυθεντικό kung fu
Μπορεί οι αδερφές Wachowskis να τον είχαν προλάβει με το Matrix και τα μαθήματα Wing Chun που έκαναν οι πρωταγωνιστές, μιας και ουσιαστικά οι Millennials -ως πιτσιρικάδες προ 12 ετών- μεγάλωσαν κυρίως με macho Αμερικανούς ήρωες τύπου Sylvester Stallone και Arnold Schwarzenegger. Και δεν το λες και κακό αυτό. Όμως οι ταινίες του Bruce Lee έκαναν πάταγο την δεκαετία του ’70 και οι Millennials -ειδικά στην Ελλάδα- γνώριζα περισσότερο τις ταινίες του Jackie Chan παρά του Bruce Lee. Ο τελευταίος, ήταν για εκείνους απλά ένα ιερό τέρας που είχε αφήσει τους μπαμπάδες τους με το στόμα ανοιχτό. Έπρεπε να πας στο video club και να ζητήσεις συγκεκριμένα ταινίες με τον Bruce Lee και πάλι θα σε κοίταζαν περίεργα. Ο Tarantino δεν έφερε μόνο πίσω εκείνο το ρεύμα, αλλά και το σκηνοθετικό στυλ που είχαν οι ταινίες του Bruce Lee και της Golden Harvest πίσω στα 70s. Με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Είναι βέβαια κάτι που γίνεται αντιληπτό κυρίως στο δεύτερο μέρος, αλλά ας μην ξεχνάμε πως όλα ξεκίνησαν από αυτήν εδώ την ταινία.
Η μόδα του Bruce Lee
Χιλιοειπωμένο και κλισέ, αλλά διαολεμένα έξυπνο να ντύσει κανείς την πρωταγωνίστρια στα ρούχα του Bruce Lee από την τελευταία του ταινία, το Game of Death. Μιλάμε για την στολή που κλέβει ο Bruce από τον μηχανόβιο για να ξεκινήσει τις φάπες του με τον Kareem-Abdul Jabbar, αλλά μέχρι και το παπούτσι. Όσοι θυμούνται εκείνη την μαγική εποχή των early 00’s, θα θυμούνται πως το Kill Bill έπαιξε μεγάλο ρόλο στην πώληση των Asics και μάλιστα του Tiger – του κιτρινόμαυρου μοντέλου που φορούσε η Beatrix. Είχες λοιπόν μία κοπέλα εκπαιδευμένη στο κουνγκ φου και ντυμένη σαν τον μεγαλύτερο θρύλο των πολεμικών τεχνών. Ξέρεις πώς λέγεται αυτό; Έξυπνο μάρκετινγκ.
Δεν αφήνουμε απ’ έξω το καστ
Μπορεί ο David Carradine να είναι από τις μεγαλύτερες απάτες την ιστορία των πολεμικών τεχνών, αλλά σαν Bill υπήρξε κάτι παραπάνω από εξαιρετικός. Μάλιστα μετά από μερικούς μήνες της αρχικής προβολής, είχε κυκλοφορήσει και ένα manga με ήρωα τον Bill, όπου παρουσιαζόταν η εκπαίδευση του και η αναρρίχηση στην ιεραρχία της Yakuza. Έχουμε τον Michael Madsen που ο Tarantino τον θεωρεί «ιδανική φάτσα», την Darryl Hannah πιο μισητή από ποτέ, την Lucy Liu που ο Tarantinο ‘‘ερωτεύτηκε’’ όταν την είδε στο Shangai Noon και φυσικά την Uma Thurman που δίνει ρεσιτάλ. Έχουμε όμως και τους δευτεραγωνιστές αυτής της ταινίας που έδωσαν την ατμοσφαιρική νότα. Toν Sonny Chiba στο ρόλο του Hattori Hanzo, την Julie Dreyfus που έδωσε την γαλλική πετσοκομμένη φινέτσα, αλλά και την Chiaki Kuriyama στο ρόλο της Gogo, που εκείνη την εποχή γνώριζε τις δόξες της από την συμμετοχή της στο Battle Royale με τον Takeshi Kitano. Ωραίο team.
Η σκηνοθετική πολεμική ματιά
Το είπαμε στην αρχή, αλλά ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Τι σημαίνει ταινία πολεμικών τεχνών στη δεκαετία του ’70; Σημαίνει κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ. Ακριβώς αυτό. Ένας κολοσσός εκατομμυρίων στον οποίο πρωτοστάτησε η Golden Harvest με κεντρικό ήρωα -κατά βάση- τον Bruce Lee. Λίγα λόγια στους διαλόγους, πολύ ντουμπλάρισμα στις ταινίες και κάμερα που κάνει πολλά κοντινά κυρίως στα μάτια – τα τελευταία ειδικά είναι ταυτότητα Bruce Lee που τα είδαμε και στο Kill Bill. Οι μαχητικές χορογραφίες επίσης, ακολουθούν τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες με αρκετό improvising α λα Tarantino. Για παράδειγμα στο δεύτερο μέρος της ταινίας, η Beatrix πολεμάει το Ying Zhao Pai του Pai Mei με το Hung Gar της, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να χρησιμοποιήσει και Jeet Kune Do στη μάχη με την Vernita Green. Στη δε μάχη με την O-Ren, η σκηνή είναι ξεκάθαρα «κλεμμένη» από το Fist of Fury όταν ο Bruce Lee αντιμετωπίζει τον Robert Baker – μάλιστα η σκηνή έχει και συγκεκριμένο φίλτρο ώστε να θυμίζει πιο vintage.
Η «ταραντινίστικη» μουσική εμπειρία
Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Κι ο Tarantino το είχε πάντα με την μουσική. Μπορεί για παράδειγμα να σου έβαζε κάποιος να ακούσεις ένα κομμάτι το οποίο δεν θα σου έκανε καμία εντύπωση ακούγοντάς το στο σπίτι σου, αλλά που ταίριαζε γάντι στην ταινία. Πολλά ήταν τα κομμάτια που έγιναν γνωστά στο ευρύ κοινό εξαιτίας της ταινίας. Aρχικά η γουέστερν αναφορά στο Grand Duel με τον Lee Van Cleef και το κομμάτι του Ennio Morricone. To Twisted Nerve, το σφύριγμα-τραγούδι, που έγινε mainstream και μπήκε στα μισά κινητά στη Γη ως ήχος κλήσης, το Battle Without Honor or Humanity που κάνει την εμφάνιση του μαζί με την συμμορία των Crazy 88s και φυσικά το…Woohoo από τo ιαπωνικό girl-group ‘‘5’.6’s.7’s.8’s’’ που ο Tarantino άκουσε σε ένα κατάστημα ρούχων μερικές ώρες πριν φύγει για το αεροδρόμιο και αγόρασε το CD. H ταινία είναι σταθμός για την μουσική.
Για πες λοιπόν...πόσο εύκολα ξαναβλέπεις το Kill Bill;
