Πριν από λίγες ημέρες, η δεύτερη σεζόν των 8 επεισοδίων του Black Summer, επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά ότι είναι ίσως η καλύτερη σειρά με ζόμπι που έχει γυριστεί ποτέ. Ο Karl Schaefer και ο John Hyams αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια σειρά που, ακόμη και αν φαίνεται να τηρεί όλα τα κλισέ με το τέλος του κόσμου από κάποια επίθεση ζόμπι, την ίδια στιγμή καταφέρνει να είναι μοναδικά πρωτότυπη στα σημεία που πρέπει να είναι. Και αποφασίσαμε να τα βάλουμε κάτω και να αναλύσουμε γιατί μας αρέσει τόσο.
Αρχικά δεν είναι και τόσο...ζόμπι
Ίσως ο όρος «δαιμονισμένοι κυνηγοί» να είναι πιο ακριβής στην προκειμένη περίπτωση. Γιατί δεν έχει σημασία αν είσαι μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος, τυφλός ή με αναπηρικές παθήσεις. Από την στιγμή του δαγκώματος, είναι λες και δεν υπήρξε τίποτε πριν. Ο δαγκωμένος μετατρέπεται σε έναν predator με απίστευτη ταχύτητα και νεύρο, που δεν αρκούν μερικές πιστολιές για να τον ξεφορτωθείς. Πώς τα βάζεις με κάτι ακούραστο και λυσσασμένο; Εκεί βρίσκεται και η πεμπτουσία της σειράς.
Τα κεφάλαια των ιστοριών
Μιμούμενοι την «αγγλική σχολή» των τηλεοπτικών σειρών, οι Schaefer και Hyams επενδύουν στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Γιατί πράγματι, τι νόημα έχει να φτιάξεις 12 και 15 επεισόδια, αν δεν μπορούν τα κομμάτια της ιστορίας σου να κρατήσουν καρφωμένο τον θεατή; Το Black Summer παρουσιάζει τις ιστορίες του σε μικρά κεφάλαια ανά επεισόδιο, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην γίνεται κουραστικό αλλά και που να αλλάζει το σκηνικό της υπόθεσης. Μπορεί δηλαδή να δεις τέσσερα διαφορετικά δεκάλεπτα των ηρωών της σειράς, όπου κάπως-κάπου-με κάποιο τρόπο, η μία ιστορία θα συνδέεται με την άλλη ή θα αποτελεί το αποτέλεσμα ή το prequel για κάτι που ακόμη δεν έχεις δει. Και ναι, αυτό είναι έξυπνο.
Οι καλογραμμένοι χαρακτήρες
Γιατί πράγματι είναι. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο δεν είναι μόνο το πως εξελίσσεται ο καθένας, αλλά πως αλλάζουν συνεχώς οι σχέσεις ανάμεσα στα άτομα. Οι φίλοι γίνονται εχθροί, οι παλιοί εχθροί αναγκάζονται να γίνουν συνεργάτες, ενώ ο θάνατος στο Black Summer ακολουθεί μία πρακτική Game of Thrones. Tη μία μπορείς να βλέπεις κάποιον να πρωτοστατεί για να σώσει τους υπόλοιπους και στο τέλος να καταλήγει να γίνει μεζές για τα ζόμπι. Οι Jamie King και Justin Chu Cary, πρωτοστατούν σε ένα καστ που αλλάζει συνεχώς και που δεν μπορείς να πεις ότι έχει ήρωες. Μόνο θύματα.
Η πρακτική της μάχης
Θα μπορούσες να πεις πως το Black Summer σε αρκετά του σημεία, θυμίζει κάτι σε survival game. Τα όπλα δεν υπάρχουν σε αφθονία, αν παρουσιαστούν δεν είναι απαραίτητο ότι δεν θα τα αποχωριστεί κανείς μέχρι το τέλος του επεισοδίου, αλλά τα πυρομαχικά δεν κρατούν για πάντα και δεν καταλήγουν πάντα στα χέρια των ανθρώπων που θα ήθελες. Η καλύτερη πρακτική λοιπόν, που θυμίζει κάτι από παλιό Resident Evil και Silent Hill, είναι να το βάλεις στα πόδια και να χρησιμοποιήσεις ό,τι βρεθεί στο δρόμο σου. Πόρτες, ρόπαλα, τούβλα, καρέκλες και τρέξιμο, πολύ τρέξιμο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη λειψυδρία και την απώλεια τροφής. Πρόβλημα.
Είναι prequel του Z-Nation
Για όσους δεν το γνώριζαν, το Black Summer αποτελεί ουσιαστικά το prequel του Z-Nation που είχε κυκλοφορήσει το 2014 και που δεν κατάφερε να συγκινήσει αρκετά το κοινό – ίσως γιατί προβαλλόταν στο δίκτυο Syfy. Ωστόσο οι κριτικοί εκθείασαν το αποτέλεσμα για τη low cost παραγωγή που έγινε με λιγότερα από 700.000 δολάρια, ενώ ο Schaefer αποφάσισε να αφήσει στην άκρη το black humor που είχε αυτή η σειρά και να ξεκινήσει ένα prequel που δεν άφηνε στο νέο κόσμο καμιά ελπίδα. Μόνο θάνατο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το Black Summer έγινε η μοναδική σειρά που έλειπε από το genre με τα ζόμπι.
Η δεύτερη σεζόν κυκλοφορεί ήδη στο Netflix.
