Σε συνέχεια του αφιερώματος των κλασικών ταινιών με τετράτροχους πρωταγωνιστές, ήρθε η σειρά των σύγχρονων. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μένοντας μόνο στις παλιές ταινίες θα νόμιζε κανείς πως πλέον έχουμε μόνο τα Fast and Furious, αν και ένα από αυτά κατάφερε να βρει μια θέση στη λίστα. Στην εποχή του CGI και των ειδικών εφέ του εύκολου εντυπωσιασμού, συγνώμη Michael Bay, υπάρχουν ακόμα σκηνοθέτες που αντιμετωπίζουν με σεβασμό τόσο το αυτοκίνητο, όσο και τον θεατή.
Τα αυτοκίνητα όταν ανατινάζονται δίνουν μια εντυπωσιακή εικόνα μερικών δευτερολέπτων, αλλά όταν οδηγούνται δίνουν πολλά περισσότερα. Με το μέλλον της αυτοκίνησης να είναι πιο αβέβαιο από ποτέ, κάθε μία από τις παρακάτω ταινίες θα βρει το δρόμο της για τις λίστες με τις κλασικές του μέλλοντος. Πατήστε το Play και μην ξεχνάτε πως ότι βλέπετε δεν είναι για να το επαναλάβετε στα Λιμανάκια, μιλάμε για σοβαρές ταινίες.
Gone in 60 Seconds (2000)
Αυτό το remake έχει πολλές ιδιαιτερότητες που το ξεχωρίζουν από κάθε άλλο του συναφιού του. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το πρωτότυπο ήταν καλύτερο ή έστω τόσο καλό που να μην χωρούσε ένα remake o μύθος του. Το ότι το σύγχρονο Gone in 60 Seconds το παίρνει στους ώμους του ο Nicolas Cage, είναι ο 13ος άθλος του Ηρακλή. Πολλά μπορεί να πει κάποιος για την υποκριτική δεινότητα του Cage, κακεντρεχείς λίβελλοι οι περισσότεροι, όμως άπαντες συμφωνούν πως στη συγκεκριμένη ταινία πείθει πολύ εύκολα ότι μπορεί να κλέψει 50 αυτοκίνητα σε 96 λεπτά. Οι ξανθιές τζίβες της Angelina Jolie θα μας θυμίζουν για πάντα πόσο μπερδεμένη ήταν η αισθητική στην αλλαγή της χιλιετίας.
Fast and the Furious: Tokyo Drift (2006)
Η λίστα θα ήταν κενή χωρίς ένα από τα, έχουμε χάσει τον λογαριασμό, Fast and the Furious. To πρώτο θα ήταν η προφανής επιλογή. Έφτιαξε ένα ολόκληρο σύμπαν ηρώων, κάτι αξιοθαύμαστο με δεδομένο το εύπεπτο σενάριο και τη μηδαμινή ανάπτυξη χαρακτήρων. Όμως μια άλλη ταινία του saga είναι αυτή που ξεχωρίζει, το Tokyo Drift. Μοιάζει περισσότερο με spin off και λιγότερο με sequel καθώς οι χαρακτήρες και ο τόπος απομακρύνονται από την Καλιφόρνια. Παρά το γεγονός ότι παραμένει μια απλή ταινία για κάγκουρες, καταφέρνει να αποτυπώσει με ποπ λαογραφικό τρόπο την κουλτούρα των street racers της Ιαπωνίας. Το drift έγινε δημοφιλές σε ολόκληρο στον κόσμο μετά από αυτή την ταινία και για πρώτη φορά φάνηκε στον κινηματογράφο μια αυτοκινητιστική υποκουλτούρα. Καθόλου άσχημα για μια θορυβώδη ταινία.
Death Proof (2007)
Από όλα όσα cult ξέθαψε ο Tarantino και μας τα σέρβιρε στο γυαλιστερό του περιτύλιγμα ως κλασικές ταινίες, έπρεπε να υπάρξει και μια με αυτοκίνητα. Η αναβίωση έγινε τόσο σωστά που δεν ξέθαψε μόνο τα άψυχα υλικά της ταινίας όπως το λευκό Challenger του Kowalski και την υπόλοιπη αισθητική, αλλά έκανε ανασκαφή και στο έμψυχο δυναμικό. Η επάνοδος του Kurt Russell ήταν τόσο εμφατική που οι νεότερες γενιές θα τον θυμούνται περισσότερο για το Death Proof παρά για το Escape from L.A. Το αμάξι του Russell έχει κι αυτό το δικό του μερίδιο πρωταγωνιστικού ρόλου και για μια στιγμή νομίζεις δεν είναι το εργαλείο του μανιακού serial killer, αλλά έχει δική του βούληση και σκοτώνει αυτό.
Drive (2011)
Υπάρχει μια αστεία ιστορία με το Drive μια γυναίκα είχε κάνει αγωγή στην εταιρία παραγωγής, στον κινηματογράφο και στο παιδί που έψηνε ποπ κορν που ζητούσε αποζημίωση γιατί πίστευε πως θα δει μια ταινία με ληστές, καταδιώξεις και τον Ryan Gosling για να χάσει την ώρα της με μια βαρετή ταινία. Δεν γνωρίζουμε την έκβαση της αγωγής, αλλά μόνο βαρετή δεν ήταν η ταινία κι ας καταλαβαίνουμε γιατί απογοητεύτηκε. Το Drive ήταν ένας σπάνιος συγκερασμός film noir με ωμή βία και μαζί με τον Ryan Gosling εξίσου εξαιρετικοί ήταν και οι βασιλείς των Β΄ρόλων Bryan Cranston και Ron Perlman. To ότι το soundtrack του Kavinsky είναι ένα ρετροφουτουριστικό αριστούργημα της ηλεκτρονικής μουσικής που παίζει με τις ρίζες της ντίσκο, είναι αρκετός λόγος για να βάλεις την ταινία να παίζει σε άλλο δωμάτιο και απλά να ακούς.
Rush (2013)
Αν κάποιος έχει δει F1 μόνο από την εποχή της παντοκρατορίας του Michael Schumacher και δει το Rush χωρίς να ξέρει τίποτα για την εποχή, θα νομίζει ότι βλέπει μια φανταστική ιστορία. Η Formula 1 δεν ήταν πάντα στα χέρια διαφημιστών, managers και λοιπών χαρτογιακάδων. Το καταιγιστικό μοντάζ του Ron Howard δίνει μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη αισθητική στην ταινία που σε κρατάει γατζωμένο στην πολυθρόνα ενώ ασυναίσθητα τινάζεσαι δεξιά-αριστερά για να μην σου έρθει τίποτα στο κεφάλι. Η αποτύπωση της κόντρας μεταξύ Niki Lauda και James Hunt είναι μια ιστορία που εξελίσσεται παράλληλα με την δράση της ταινίας και δίνει νόημα σε αφηρημένες έννοιες του αθλητισμού. Η αξία του νικημένου που δίνει αξία στον νικητή, η ευγενής άμιλλα, η συνεχής βελτίωση μέσω της προπόνησης και άλλες πολλές δίνονται με χειροπιαστά παραδείγματα. Συνήθως σε τέτοιες ταινίες οι ρόλοι που προορίζονται για τις γυναίκες είναι ασήμαντοι, όμως η Olivia Wilde κλέβει πολλές σκηνές και όχι μόνο με την ομορφιά της.
