Η σχέση του αυτοκινήτου με τον κινηματογράφο είναι από τις πιο πολυσύνθετες. Όταν τα αυτοκίνητα πρωταγωνιστούν, για κάποιους το επίπεδο της ποιότητας πέφτει. Δεν θέλει πολύ για να χαρακτηριστεί μια ταινία καγκούρικη και ρηχή όταν μονοπωλούν το ενδιαφέρον οι σεκάνς υψηλών τα ταχυτήτων. Από την άλλη είναι και μια πρόκληση για έναν σκηνοθέτη. Για να αποδείξει την ποιότητα μιας ταινίας που περιλαμβάνει τουλάχιστον μία καταδιώξη, θα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο σε όλη την υπόλοιπη ταινία για να αποδείξει την αξία της. Οι κλασικές ταινίες που αναφέρουμε στη συνέχεια δεν είναι απλά καλές ταινίες επειδή έχουν αυτοκίνητα. Είναι κυρίως καλές ταινίες παρά το γεγονός ότι έχουν αυτοκίνητα και κατάφεραν να πείσουν ακόμα και τους πιο δύσκολους σινεφίλ ότι αξίζουν.
Σε ένα τόσο σύντομο αφιέρωμα δεν θα μπορούσαν να μπουν όλες οι κλασικές ταινίες του είδους, και πιστέψτε μας ήταν πολύ δύσκολη η διαλογή, διαλέξαμε μερικές ενδεικτικά κυρίως με βάση την επιδραστικότητά τους. Κάποιες από αυτές έμειναν απλά στην ιστορία, αλλά την επηρέασαν. Χρόνια αργότερα γυρίστηκαν remake, άλλες ταινίες άντλησαν έμπνευση από αυτές, ενώ κάποια παιδιά που τις είδαν αποφάσισαν να γίνουν ηθοποιοί και σκηνοθέτες όταν μεγάλωσαν. Δέστε τη ζώνη ασφαλείας και απολάυστε.
Bullitt (1968)
To αριστούργημα του Peter Yates δεν είναι απλά μια καλά ταινία με αυτοκίνητα, είναι μία από τις καλύτερες ταινίες σκέτο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα της συγχώνευσης δύο διαφορετικών ταινιών. Η πρώτη είναι ένα κλασικό film noir με σφιχτούς διαλόγους, περίπλοκο σενάριο με ανατροπές, ένα έγκλημα που περιμένει την επίλυσή του μέσα σε ένα ασυνήθιστο, πιο σκοτεινό San Francisco. O Steve McQueen έρχεται να του δώσει τα στοιχεία ταινίας δράσης. Η σκηνή της καταδίωξης στους δρόμους της πόλης με του λόφους μεταξύ της Ford Mustang και του Dodge Charger έχει μπει στη λίστα με την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Ήταν η τελευταία μεγάλη ταινία που δεν γυρίστηκε σε κανένα στούντιο, ακόμα και το νοσοκομείο είναι πραγματικό, χωρίς τη βοήθεια ειδικών εφέ και φυσικά χωρίς κασκαντέρ πίσω από το τιμόνι της Mustang. Μετά το Bullitt τίποτα δεν ήταν ίδιο για τον κινηματογράφο.
The Italian Job (1969)
Αρχικά να διευκρινίσουμε ότι το remake του 2003 δεν είναι καθόλου κακή ταινία, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συναγωνιστεί το αυθεντικό. Σαν τη συνταγή της μάνας σου που έχεις τα ίδια υλικά όμως κάτι λείπει όταν την κάνεις εσύ. Μιλώντας για υλικά, τα υλικά του Italian Job ήταν αξεπέραστα. Το παλιό καλό mini είναι κουλ από μόνο του, πόσο μάλλον όταν έχεις ένα ολόκληρο στόλο από αυτά. Αν τα τοποθετήσεις στην Ιταλία των 60s έχεις απογειώσει τα σκηνικά. Ο Michael Caine ως αρχηγός συμμορίας ληστών μοιάζει περισσότερο με γαλαζοαίματο με αυτά τα κοστούμια και το βρετανικό χιούμορ. Το μυθικό soundtrack με τους jazz ήχους του Quincy Jones ήταν σίγουρα αναπάντεχο σε μια ταινία του είδους, ενώ το φινάλε της ταινίας από τα πιο πολυσυζητημένα. A, και το κυκλοφοριακό κομφούζιο τους δρόμους του Τορίνου ήταν πραγματικό, εσβησαν όντως τα φανάρια για να αποτυπώσουν τη σκηνή με τη μεγαλύτερη δυνατή αληθοφάνεια.
The Vanishing Point (1971)
Από όλα όσα χρωστάμε στον Tarantino με τις ποπ αναφορές στις ταινίες του, αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στη σκηνή που βλέπουμε τo λευκό Dodge Challenger στο Death Proof. To ίδιο ακριβώς αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Kowalski σε αυτή την cult οδύσσεια στην άγρια δύση. Ελάχιστοι διάλογοι και σενάριο μιάμιση σελίδα δεν αποτελούν μειονεκτήματα στη μοναχική πορεία του Kowalski. Όχι εντελώς μοναχική γιατί έχει πάντα στο πλάι του τον τυφλό ραδιοφωνικό παραγωγό Super Soul να τον καθοδηγεί στην έρημο. Το Vanishing Point μοιάζει περισσότερο με τις ταινίες που γυρίστηκαν μόνο και μόνο για να γυριστούν, σαν καπρίτσιο των συντελεστών, όπως όταν ο Coppola γύρισε το Conversation. Richard Sarafian με το Vanishing Point κατάφερες μια ρωγμή στο μαγικό είδωλο του Hollywood και μπράβο σου.
The Cannonball Run (1981)
Κανονικά μια ταινία με τον Burt Reynolds σε αυτοσχέδιο αγώνα αυτοκινήτων και άφθονα κωμικά στοιχεία θα ήταν αρκετά για μια θέση στη λίστα, όμως το Cannonball Run είχε πιθανότατα το καλύτερο cast όλων των εποχών. Λοιπόν έχουμε Roger Moore, Farrah Fawcett, Dean Martin, Sammy Davis Jr, Jackie Chan και άλλους πολλούς που θυμίζουν περισσότερο λίστα καλεσμένων σε πάρτι στο Μονακό μετά τον αγώνα της F1 παρά cast για ταινία με αυτοκίνητα. Είναι ίσως ο μοναδικός αγώνας που όντως δεν έχει σημασία ποιος νίκησε γιατί μας αποζημίωσε το θέαμα.
Ronin (1998)
Η χρονιά που γυρίστηκε το Ronin είναι στο μεταίχμιο που χωρίζει τις κλασικές από τις σύγχρονες ταινίες, αλλά υπάρχουν τρεις καλοί λόγοι για να μπει στις κλασικές. Ο ένας είναι αυθαίρετος και αφού γυρίστηκε στον περασμένο αιώνα και χιλιετία, θα την κατατάξουμε στις κλασικές. Ο δεύτερος και πιο ουσιαστικός είναι ότι είναι μια ταινία αυθεντικά old school χωρίς υπερβολή. Ο τρίτος είναι ότι δεν θυμόμαστε άλλη ταινία που να μην πεθαίνει ο Sean Bean. Ειδικά για τον δεύτερο λόγο, ο Jean Reno και ο Robert De Niro καταφέρνουν να φτιάξουν ένα από τα πιο δυνατά κινηματογραφικά δίδυμα παντρεύοντας τα καλύτερα στοιχεία από τις δύο όχθες του Ατλαντικού. Εκτός από τις καταιγιστικές καταδιώξεις στη μουντή Νίκαια, περιλαμβάνει CIA, ρώσικη μαφία, IRA, δυο-τρεις κυβερνήσεις ακόμα μέσα από αλλεπάλληλες ανατροπές και προδοσίες και όλα αυτά χωρίς να χάνεται το νήμα του νοήματος. Το πόσο κουλ είναι ο τίτλος ξεχάσαμε να πούμε.
