Καθόμουν στο μπαλκόνι μου. Ήταν απόγευμα. Ο καιρός δεν ήταν στα καλύτερά του. Το ίδιο και η ψυχολογική μου κατάσταση. Στην πρώτη σεζόν της καραντίνας, οριακά φοβόμασταν και να αναπνεύσουμε. Μην κοιτάς τώρα που ακόμα και στα «σκληρά» μέτρα, η κίνηση στους δρόμους ήταν λες και δεν υπήρχε πανδημία. Τότε, τα πράγματα σού δημιουργούσαν μία απόκοσμη αίσθηση, αυτό που μάλλον πρέπει να νιώθουν οι πρωταγωνιστές των ταινιών αποκάλυψης πριν οι διπλανοί τους γίνουν ζόμπι.
Τότε, λοιπόν, όλοι είχαμε αυτήν τη μία συνήθεια που μας έκανε να ξεχνιόμαστε -έστω και προσωρινά- από όλο αυτό που συνέβαινε. Για κάποιους ήταν το περπάτημα. Για άλλους ήταν η μαγειρική. Για εμένα ήταν βίντεο μουσικής στο μπαλκόνι. Είχα διαμορφώσει κατάλληλα τον χώρο. Όχι κάτι φοβερό. Ένα τραπέζι, δύο άνετες καρέκλες και μερικά φυτά, κατέβαζα και την τέντα και ήταν σαν να είχα έναν νέο χώρο, εξωτερικό, αλλά χωρίς φόβο ότι «σπάω» κάποιον κανόνα. Ένα από τα κλασικά μου απογεύματα, εκεί στα περίπου 8 τετραγωνικά του σπιτιού, ήταν που άκουσα ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι σε πιάνο. Μου τράβηξε την προσοχή, σε σημείο που άρχισα να ψάχνω ποιος ήταν ο μουσικός που το έπαιζε.
Το κομμάτι λεγόταν «Ballade» και στην εκτέλεση βρισκόταν ο Luke Faulkner, ένας δημιουργός που στα σχεδόν 30 του χρόνια -29 για να είμαστε ακριβείς- παίζει αψεγάδιαστα κομμάτια μεγάλων μουσικών του είδους, όπως το «Clair de Lune» του Claude Debussy, ενώ, παράλληλα, συνθέτει τα δικά του πρωτότυπα. Υπάρχει μία ιδιαιτερότητα πίσω από τη δημιουργία τους. Το καταλαβαίνεις από το άκουσμα. Μία ευαισθησία, μία νοσταλγία που ξυπνάει διαφορετικές μνήμες για τον κάθε ακροατή. «Τίποτα δεν είναι σαν το πιάνο. Ο τρόπος που χτυπάνε τα πλήκτρα κάνει κάτι στο μυαλό σου. Δεν έχει εφευρεθεί κάποιο ρήμα για αυτό που συμβαίνει. Και πιθανώς ποτέ να μην εφευρεθεί», αυτό μου είχε πει κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με όργανα μουσικής. Και μάλλον αυτό είναι ό,τι πιο ακριβές έχει ειπωθεί σχετικά με το θέμα.
Ο Faulkner ανέκαθεν αγαπούσε τη μουσική. Την κυνήγησε με κάθε τρόπο και οι σπουδές και κυρίως τα δημιουργήματά του μιλούν από μόνα τους. Στα 29 του χρόνια μετράει επαίνους, βραβεία και υποτροφίες από κορυφαίες σχολές, όπως το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Έχει Master στην τέχνη της σύνθεσης μουσικής για τον κινηματογράφο, αλλά τελικά τον κέρδισε στην κλασική μουσική, έχοντας, μάλιστα, κυκλοφορήσει 10 άλμπουμ.
Πότε ήξερες ότι ήθελες να ακολουθήσεις τη μουσική ως καριέρα;
Ποτέ μου δεν είδα τη μουσική ως καριέρα. Η ερώτηση ήταν περισσότερο «Ποια καριέρα θα ακολουθήσω που θα μου δίνει τον χρόνο για να ασχοληθώ με τη μουσική». Ευτυχώς, ποτέ δε χρειάστηκε να εξερευνήσω αυτήν την ερώτηση πολύ βαθιά, καθώς μπορούσα να ζήσω τον εαυτό μου μόνος μου μέσα από τη μουσική.
Σου δημιουργεί άγχος το να έχεις κλασικούς, όπως ο Mozart και ο Satie, ως προκατόχους σου;
Όσο ο κόσμος βρίσκεται σε μία συνεχή ροή, πάντα θα υπάρχει κάτι νέο να πεις. Οπότε, δεν πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να αγχώνεται όταν γράφει μουσική, αφού η κάθε εμπειρία είναι μοναδική.
Έχεις γράψει πολλά original κομμάτια. Τι συμβαίνει στο μυαλό ενός μουσικού όταν συνθέτει;
Το F ακούγεται καλό... Μου αρέσει η δομή του... Θα μπορούσα να το αναπτύξω κάνοντας αυτό… Κάτι τέτοιο, αλλά σε μουσική αντί για λέξεις.
Για ποια εκτέλεση νιώθεις περήφανος;
Μάλλον για την εκτέλεση του Intermezzo από τη Λίμνη των Κύκνων, όπως διασκευάστηκε από τον Karen Kornienko. Λάτρεψα το πώς την έχει γράψει, αλλά δεν έβρισκα την παρτιτούρα της μουσικής, οπότε την αντέγραψα νότα προς νότα από την ηχογράφησή του, ώστε να τη μάθω και μετά να μοιραστώ τη δική μου εκτέλεση online. Ο Karen κι εγώ έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι από τότε. Μέχρι που έχει εκτελέσει μερικές δικές μου συνθέσεις. Είναι απίστευτος πιανίστας.
Βρίσκεσαι και στο Spotify με ένα κοινό με περισσότερους από 200.000 μηνιαίους ακροατές. Πιστεύεις ότι οι μοντέρνες πλατφόρμες έχουν βοηθήσει τους νέους μουσικούς να ακουστούν σε έναν κόσμο που μοιάζει να ακούει κλασική μουσική όλο και λιγότερο;
Πιστεύω ότι οι σύγχρονες πλατφόρμες έχουν κάνει τη μουσική τόσο εύκολα προσβάσιμη που έχει ωφελήσει όλα τα είδη από την άποψη της προβολής. Στην πρώτη εβδομάδα της πρόσφατης κυκλοφορίας μου των Nocturnes του Chopin, για παράδειγμα, είχαν παιχτεί πάνω από 100.000 φορές. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω αυτό πριν 20 χρόνια χωρίς μεγάλη προώθηση.
Έχεις ξεχωρίσει κάποιον νέο μουσικό της κλασικής μουσικής;
Ανακαλύπτω νέους μουσικούς της κλασικής μουσικής κάθε μέρα. Ο φίλος μου Luke Jones μοιράστηκε μία απίστευτη εκτέλεση της Sonata από Liszt πρόσφατα. Και ο Tyler Hay είναι κάποιος που πρέπει να παρακολουθείς τόσο ως πιανίστα όσο και ως συνθέτη / διασκευαστή.
Τι μουσική ακούς όταν είσαι σπίτι;
Πρόσφατα ακούω πολλή μουσική με ακορντεόν. Μου αρέσουν τα χρώματα του ήχου και ελπίζω να αρχίσω να προσθέτω ακορντεόν στις δικές μου συνθέσεις σύντομα.
Πώς έχει επηρεαστεί η ψυχολογική σου κατάσταση από την πανδημία;
Δε νομίζω ότι έχει επηρεαστεί. Ήμουν ήδη απομονωμένος και ζούσα στην εξοχή της Αγγλίας, οπότε το βασικό πράγμα που μου έλλειψε ήταν η γυμναστική.
Σου έλλειψε να παίζεις μπροστά σε κοινό;
Ναι, γιατί κάθε κονσέρτο είναι σαν μία περιπέτεια. Ευελπιστώ να μην περάσει πολύ για να ξαναρχίσουν.
Έχεις κάποιο όνειρο που θες να πραγματοποιήσεις κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Χρειάζεται πολλή σκέψη αυτό… Ελπίζω να μπορώ πάντα να γράφω μουσική. Εκτός από αυτό, όλα τα συνήθη πράγματα: Να παντρευτώ. Να κάνω παιδιά. Δε θα ήταν πολύ cool να πάρω ένα πιάνο και να το πάω ψηλά σε ένα βουνό; Ίσως πρέπει να αρχίσω με ένα ακορντεόν.
